Jest sobota, od rana świecie słońce, ale w nocy spadł deszcz: - Rześko, w sam raz na wycieczkę - cieszymy się. Jest nas sporo, ponad 50. Młodzi, starsi, nie tylko kobiety. Sporo też panów.
Za chwilę zaczniemy wędrówka po Jeżycach (i nie tylko) tropem Borejków, bohaterów 'Jeżycjady' Małgorzaty Musierowicz.
Spotykamy się przed Operą - tu rozgrywają się kluczowe wydarzenia 'Opium w rosole', jednej z części sagi.
Sylwia Sałwacka
Przed Operą czeka na nas już przewodniczka Ania: - Gotowi? - pyta. Z aparatami w ręku, w krótkich koszulkach, odkrzykujemy: - Gotowi!
Ania oprowadza nas i czyta fragmenty powieści:
'Przecięła plac, pokryty gorącą łuską granitu, spojrzała z uczuciem na Mickiewicza - patrzał spod ciężkich powiek powiek kamiennym posępnym wzrokiem, jakby to, co widział, poważnie go niepokoiło i dała nura pod prześwietloną koronę wielkiej wierzby płaczącej". ('Brulion Bebe.B')
Jesteśmy na Placu Mickiewicza - tu Borejkowie chadzają na randki, i odpoczywają po nauce. W tej okolicy - a dokładnie w ognisku muzycznym w Zamku - pracuje jako nauczycielka muzyki Laura (młodsza córka Gabrieli Borejko i Janusza Pyziaka). Obok mieści się UAM, który skończyli niemal wszyscy Borejkowie.
Anna, nasza przewodniczka uprzedza, że będziemy kluczyć, raz iść do przodu, raz - cofać się: - Ale jest w tym pewien porządek - śmieje się.
Mijamy Collegium Maius, gdzie wykłada Gabrysia (najstarsza córka Mili i Ignacego Borejków), aby dojść do kościoła Dominikanów (Królowej Różańca Świętego).
Laura (córka Gabrysi) śpiewa tu w chórkach, a cała rodzina od lat chodzi na msze (choć ich parafialny kościół znajduje się przy Fredry ). Tu też Borejkowie biorą śluby.
'Za dwadzieścia szósta znalazł się w okolicy bezlistnego, wilgotnego Parku Moniuszki. I wtedy właśnie ją zobaczył. Kreskę. Roześmiana, śliczna, zarumieniona, w rozpiętym płaszczu i z gołą głową, Kreska pędziła przez parkową alejkę.' ("Opium w rosole")
Kreska - to Janina Ogorzałka, wrocławianka, która zamieszka w Poznaniu.
W parku jest chłodno i rześko.
- Teatralka to nie tylko most, ale i park - mówi Ania, przewodniczka i czyta: - Od ulicy Fredry zbiega ku Teatralce bardzo stromy trawnik, który zimą przekształca się w najpopularniejszy w Poznaniu tor saneczkowy. Skwerek, porośnięty wytartą murawą, opatrzony w piaskownice i ławeczki, otaczają z trzech stron wysokie, soczystozielone ściany ogromnych kasztanów. W głębi, za kasztanami, kryją się w ogródkach stare wille jednakowego brudnoszarego koloru, który jest mieszaniną kurzu dziesięcioleci z sadzą przejeżdżających opodal niezliczonych pociągów.
saw
'Przeszli wzdłuż torów, które biegły równolegle do Teatralki, i znaleźli się na otwartej przestrzeni. Przebyli ją pędem, żeby ich nie zdążył dostrzec ani kolejarz, ani żaden ze ścigających. Na szczęście przejechał tuż obok huczący ekspres warszawski' ('Język Trolli')
Torowisko oddziela park od ulicy Roosevelta, gdzie mieszkają Borejkowie.
- Dzieci przebiegały tory na skróty, a potem robiły też inne niebezpieczne rzeczy - np. zjeżdżały po poręczy stromych schodów - opowiada przewodniczka.
'O, sama trafię, dziękuje ci uprzejmie ' - odparła Gabrysia głosem zdławionym z urazy i odwróciwszy się na pięcie, zostawiła Pyziaka koło witryny 'Foto-Angelo' ('Kwiat kalafiora').
Foto-Angelo mieści się przy Roosevelta, w drodze do domu Borejków. Wciąż działa!
Tu w stuletniej kamienicy, na wysokim parterze w domu pełnym książek mieszka rodzina Borejków.
- A to jest twój dom - spytał Tomek, kiedy podeszli pod numer dziewięć na Krasińskiego. - Ładny. Teraz dopiero widzę, jak się przyglądam. Ni to willa, ni to pałacyk. A jaki ma śmieszny balkonik! ('Noelka').
'Przed nią wznosiła się nieduża piętrowa willa, której ciemny fronton urozmaicały szkarłatnymi plamami kwitnące na balkonie pelargonie. Powyżej balkonu, w otwartym oknie poddasza, suszyły się dwa niebieskie podkoszulki dziecięce, cztery pary małych skarpetek. A także nawleczone na nitkę grzyby' ('Kłamczucha'.)
saw
To spokojna ulica Noskowskiego, kolejne ważny adres w sadze.
Idąc w kierunku starego zoo przedzieramy się przez stare jeżyckie podwórka. Na zdjęciu
'Bez trudu Aniela znalazła Zacisze. Była to naprawdę wdzięczna ulica, cicho biegnąca pomiędzy niedużymi, pełnymi tajemniczego uroku domami. Zbudowane głównie w początkach wieku, wyglądały jak wyjęte z wczesnych filmów Hitchcocka. Uliczka była bez przejazdu - kończyła się po prostu chodnikiem należącym do jakiejś biegnącej poprzecznie arterii, pełnej pędzących samochodów i wlokących się tramwajów' ('Kłamczucha').
saw
Sobotnią wycieczkę zorganizowała Grupa Przewodników PoPoznaniu.pl - FREE WALKING TOURS POZNAŃ.
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze