kliknij w nazwisko, by przejść do krótkiej sylwetki
prof. Tomasz Opala (23 kwietnia 1951 - 28 listopada 2014)
Wanda Błeńska (30 października 1911 - 27 listopada 2014)
Stanisław Barańczak (13 listopada 1946 - 26 grudnia 2014)
prof. Czesław Szafrański (7 lutego 1953 - 17 stycznia 2015)
Henryk Cegielski (31 grudnia 1945 - 4 lutego 2015)
Piotr Piotrowski (14 czerwca 1952 - 3 maja 2015)
Alojzy Szelejewski (21 czerwca 1939 - 7 maja 2015)
Irena Wojciechowska-Goszczyńska (12 sierpnia 1946 - 15 maja 2015)
Jan Kulczyk (24 czerwca 1950 - 29 lipca 2015)
Wiesław Krzyżaniak (9 lutego 1947 - 19 sierpnia 2015)
Ryszard Biniak (4 kwietnia 1939 - 28 sierpnia 2015)
Paweł Sztando (1 marca 1982 - 7 października 2015)
Feliks Krystkowiak (9 maja 1925 - 20 października 2015)
Prof. Wiesław Olszewski (4 grudnia 1956 - 22 października 2015)
Kazimierz Lewandowski (11 września 1940 - 22 października 2015)
Prof. dr hab. Tomasz Opala absolwentem był wydziału lekarskiego Akademii Medycznej w Poznaniu. Specjalizował się w ginekologii i położnictwa. Od 1986 r. do śmierci był dyrektorem szpitala uniwersyteckiego przy ul. Polnej. Kierował Katedrą Zdrowia Matki i Dziecka Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu. Napisał m.in. podręcznik dla studentów pielęgniarstwa, położnictwa i fizjoterapii. Pełnił też obowiązki prezesa Związku Pracodawców Szpitali Klinicznych w Polsce.
Miał 63 lata.
W Afryce mówili o niej "matka trędowatych" albo po prostu Dokta.
Skończyła medycynę na Uniwersytecie Poznańskim. W czasie wojny pracowała w szpitalach wojskowych w Gdyni i Toruniu, skończyła kurs medycyny tropikalnej w Hamburgu i Liverpoolu. W kwietniu 1951 r. została lekarzem w skromnym leprozorium sióstr franciszkanek w Bulubie w Ugandzie. To dzięki niej to leprozorium stało się słynnym na całym świecie Centrum Badawczym noszącym jej imię: Wanda Błeńska's Training Centre.
Poeta, jeden z najważniejszych twórców Nowej Fali, wybitny tłumacz. Miał 68 lat. Od wielu lat zmagał się z chorobą Parkinsona.
Do Stanów Zjednoczonych wyjechał na stałe w latach 80., tam wykładał na Uniwersytecie Harvarda. Urodził się jednak w Poznaniu, tutaj mieszkał, ukończył filologię polską na UAM. Za działalność w KOR został wyrzucony z uczelni. Zasłynął nie tylko jako poeta, ale także jako tłumacz - m.in. dzieł Williama Szekspira.
Był prorektorem ds. kadr i rozwoju Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu oraz kierownikiem Katedry Melioracji, Kształtowania Środowiska i Geodezji, a ponadto uznanym specjalistą z dziedziny melioracji i gospodarki wodnej gleb.
W latach 2002-2008 pełnił funkcję dziekana Wydziału Melioracji i Inżynierii Środowiska. Był również członkiem Komitetu Melioracji i Inżynierii Środowiska Rolniczego przy Polskiej Akademii Nauk. Stworzył kilkadziesiąt publikacji naukowych z zakresu melioracji i gospodarki wodnej.
Henryk Cegielski był olimpijczykiem w Meksyku w 1968 r., gdy Polska zajęła szóste miejsce.
Był także członkiem drużyny Lecha Poznań trenera Janusza Patrzykonta, w którym grał od 1964 r. aż do lat 70. Jako zawodnik Kolejorza startował na igrzyskach, a także na mistrzostwach świata w Urugwaju w 1967 r., Helsinkach (1967 r.), Neapolu (1969 r.) i Essen (1971 r.). Był kapitanem polskiej drużyny narodowej. Pochodził z Leszna i w leszczyńskiej Unii zaczynał karierę. Po zakończeniu kariery został celnikiem, osiadł w Luksemburgu. Zmarł w wieku 69 lat.
- Nikt nie ma prawa wyręczać widza w samodzielnym formułowaniu opinii. Cenzor dokonuje zamachu na wolność obywateli - pisał Piotr Piotrowski, historyk sztuki, kurator, profesor nauk humanistycznych. Jako dyrektor Muzeum Narodowego w Warszawie przedstawił koncepcję muzeum krytycznego, poruszającego ważne tematy. Wykładowca UAM, sprzeciwiał się komercjalizacji uniwersytetu. Był odważny, gdy sprzeciwiał się systemowi totalitarnemu, kiedy nie godził się na lustrację, kiedy walczył o swoją wizję muzeum.
Gdyby nie on, Krzyżowniki i Smochowice byłyby pewnie zapomnianym osiedlem na peryferiach Poznania. Był społecznikiem z krwi i kości. Sprawił, że Krzyżowniki i Smochowice były wzorem dla innych dzielnic. Współtworzył tam pierwszą w Poznaniu radę osiedla. Był członkiem wszystkich jej kadencji. To m.in. dzięki niemu w Krzyżownikach i na Smochowicach pojawiła się sieć gazowa, szkoła podstawowa, boisko, czy kanalizacja. Za zasługi dla miasta i osiedla w 2011 r. dostał nagrodę "Złotej Róży". Z wykształcenia był inżynierem.
Przyjaciele z Radia Merkury mówili o niej "mistrzyni dźwięku". W historii poznańskiej rozgłośni zapisała się jako znakomita realizatorka wielu nagradzanych w konkursach reportaży. Słuchacze powinni ją kojarzyć m.in. ze słuchowiska "Nasza mała szarpanina", które przez osiem lat nadawane było na antenie Merkurego. Nie była to zwykła audycja - to teatralne przedsięwzięcie z udziałem plejady poznańskich aktorów nadawano na żywo. Przez wiele lat realizowała także dźwiękowo cykliczne audycje Merkurego.
Przedsiębiorca, doktor nauk humanistycznych, do śmierci najbogatszy Polak. Zawsze podkreślał, że pierwszy milion dostał od ojca. Gdy jego biznesy zaczęły wykraczać poza granice Polski, stał się obywatelem świata. Ostatnio szczególnie mocno inwestował w Afryce. Firma Kulczyka była sponsorem Polskiej Drużyny Olimpijskiej. Gdy windsurferka Zofia Noceti-Klepacka przekazała na aukcję swój brązowy medal olimpijski, aby zdobyć pieniądze na leczenie swojej małej sąsiadki, Kulczyk go kupił i zwrócił zawodniczce.
Profesor sztuk plastycznych, pedagog i wychowawca wielu pokoleń artystów i studentów. Niezwykła osobowość. Z Uniwersytetem Artystycznym w Poznaniu związany był przez ponad 40 lat. Autor wielu projektów i realizacji dla Poznania i Wielkopolski. Współzałożyciel i członek grupy plastycznej "Od Nowa" i kierownik Pracowni Projektowania Wnętrz w Przestrzeni Miejskiej. Na swojej uczelni przewodniczył Komisji Zakładowej NSZZ "Solidarność". Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi oraz Złotym Medalem za Długoletnią Służbę.
Poznaniacy znali go jako przewodniczącego Związku Powstańców Poznańskiego Czerwca "Niepokonani". Za udział w wydarzeniach Czerwca został usunięty ze szkoły. Członek "Solidarności", 13 grudnia 1981 r. zorganizował akcję wywieszenia flag w zakładzie w proteście przeciwko stanowi wojennemu. W stanie wojennym członek podziemnych władz "S", uczestnik manifestacji, kolporter wydawnictw podziemnych. Internowany w ośrodku w Wierzchowie, po zwolnieniu zmuszony przez SB do odejścia z pracy.
Przywracał wiarę w tradycyjny poznański "porządek". Jako radny ze Starego Miasta walczył o czystość w centrum Poznania. Zasłynął z patroli w niedzielne poranki na Starym Rynku.
Poza tym Paweł Sztando zaangażowany był m.in. w walkę z dopalaczami, nielegalnym parkowaniem na chodnikach, w zwiększenie liczby patroli policji w okolicach Starego Rynku, a także w ożywienie starego koryta Warty. Był też głównym pomysłodawcą akcji nadawania skwerom w centrum imion znanych poznaniaków.
Ostatni mistrz Polski z Wartą Poznań. Wraz z jego śmiercią odeszła historia tamtej drużyny, która w 1947 roku sięgnęła po tytuł mistrzowski. Kilka lat później spadła z ligi i lata świetności Warty nigdy już nie wróciła. Urodził się w Niemczech, ale chodził do polskich szkół i roznosił polskie gazety, za co kiedyś pobili go bojówkarze Hitlerjugend. Do Polski przyjechał na stałe po wojnie. Stał na bramce Warty, a gdy ta w 1947 r. pokonała w kluczowym dla walki o mistrzostwo meczu Wisłę, zaprosił krakowski zespół na obiad.
Profesor Instytutu Historii UAM, podróżnik i znawca tematyki Dalekiego Wschodu i Pacyfiku. Wielokrotnie kierował wyprawami badawczymi do Chin czy Turkmenistanu. Fotografie z jego wypraw pojawiały się w encyklopediach i wydawnictwach naukowych, np. Britannice.
Drugim obszarem badań prof. Olszewskiego była historia Wielkopolski - napisał m.in. książkę "Cmentarze na stokach poznańskiej Cytadeli". W 2009 r. została wydana jego "Lista strat osobowych Powstania Wielkopolskiego".
Był legendą poznańskiej koszykówki, człowiekiem, który poprowadził zawodniczki Lecha Poznań do brązowego medalu mistrzostw Polski w 1984 r. i srebrnego w 1990 r., co było wtedy wielką niespodzianką. Sam grał w barwach Kolejorza, potem trenował juniorów, a od 1976 r. - koszykarki pierwszego zespołu. Kiedy Lech zlikwidował sekcję i przekazał ją do AZS Poznań, aż do 1994 roku nadal z nią pracował.
Ostatnio mocno chorował.
Wojciech Wąsikiewicz zmarł jako 68-latek, był trenerem m.in. piłkarzy Lecha i Warty Poznań.
Wojciech Wąsikiewicz urodził się 15 lipca 1946 roku w Poznaniu. Jako zawodnik nie zrobił w futbolu wielkiej kariery. Grał jedynie w rezerwach poznańskiej Olimpii. Na kartach historii bardziej zapisał się w roli szkoleniowca. Piłkarzy Lecha Poznań prowadził w sezonie 1999/2000, kiedy "Kolejorz" po 28 latach spadł z najwyższej klasy rozgrywkowej.
Szkoleniowcem Warty Poznań był dwukrotnie: najpierw w sezonie 1994/1995, kiedy Warta spadła do II ligi, a później w latach 2001-2004. Wojciech Wąsikiewicz prowadził także piłkarzy m.in. Amiki Wronki, Olimpii Poznań, Sokoła Pniewy, Dyskobolii Grodzisk Wlkp oraz Tura Turek.
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze