Pierwszy raz w życiu brałam udział w manifestacji. Wyruszyłyśmy rodzinnie, z mamą i z córkami, 16- i 12-letnią. Miałam iść sama, ale córki się domagały. Starsza zabrała koleżanki z liceum. Mojej mamie przypomniały się dawne, solidarnościowe manifestacje.
Byłam pod wrażeniem tłumów. To była jedna wielka energia. Miałam świadomość uczestnictwa w czymś ważnym. Wspólnotę, która przejawiała się we wszystkim, w spojrzeniach, w uśmiechach, w podawaniu sobie kartek z tekstem pieśni czarownic z Chwaliszewa [odśpiewanie tej pieśni było inicjatywą Ewy Łowżył; autorką słów jest Malina Prześluga-Delimata, a muzyki zespół Posoka, Malwina Paszek i Zbigniew Łowżył - red.].
U mnie się tak zbiera od ustawy edukacyjnej, która spowoduje wielki chaos. Wyszłam z domu, zaskakując samą siebie. Ale mam dojrzewające córki. One będą rodzić, bo już raczej nie ja. Chcę, by miały dostęp do badań prenatalnych i prawo do własnych wyborów.
Urzekła mnie życzliwość panująca na placu. Był tłum, staliśmy z parasolami, co chwilę się nimi trącając. Normalnie, gdy drut od parasolki celuje w nasze oko, nie jesteśmy zbyt mili. Tutaj odpowiedzią na każde potrącenie był uśmiech. Cóż, zdarza się. Rzadko doświadczam takiego zachowania.
Stanowiliśmy wspólnotę bez względu na wiek i poglądy. Przyszło wiele młodych dziewczyn, walczących o swoją przyszłość.
Ja osobiście - podobnie jak wiele znanych mi osób - jestem przeciwna aborcji na życzenie. Zdecydowanie sprzeciwiam się jednak zaostrzeniu obowiązujących przepisów.
To nie był protest przeciwko życiu, to był protest przeciwko ustawie.
Ludzie powinni być solidarni nie tylko w sprawach, które dotyczą ich bezpośrednio. Przyszedłem na plac w imię solidarności, zaprotestować przeciwko fanatyzmowi.
Wbrew temu, co głoszą prawicowcy i Kościół, to nie było zebranie zwolenników aborcji, tylko osób, które mogą się różnić w swoich poglądach co do zakresu dopuszczalności przerywania ciąży, ale przeciwstawiają się bezmyślnemu zakazowi zabiegów medycznych, które mogą ratować zdrowie, cześć, psychikę kobiet.
Jeśli ciąża jest efektem z gwałtu, to, czy kobieta urodzi, czy nie, zostaje ogromna trauma, którą nikt kompletnie się nie zajmuje. Jedna kobieta podejmie w tej sytuacji taką decyzję, druga inną, ale nikt absolutnie nie może podjąć tej decyzji za nią. Ona musi postąpić tak, by ratować siebie.
To nie tak, że gdy aborcja jest dozwolona, wszyscy jej dokonują. Nie jesteśmy tępą bandą zwolenników zabijania. Jesteśmy za rozsądkiem.
Spotkałyśmy się przy centrum Amarant, by na plac Mickiewicza ruszyć razem. Myślałam, że przyjdzie 30 osób, a szło nas 300, jeśli nie 500. Na moście Teatralnym dołączył do nas pochód z Łazarza. Po sobotniej demonstracji w Warszawie czułam, że kobiety są wkurzone. Miałam tylko nadzieję, że w poniedziałek plac nam nie wystarczy. I tak się stało, zablokowałyśmy cały Poznań, to była moc i siła.
Nie przeszkadzał mi deszcz, choć wiem, że gdyby pogoda była lepsza, kobiet przyszłoby dwa razy więcej.
Protestujące się zmieniały, gdy jedne opuszczały plac, inne przychodziły. Pieśń czarownic z Chwaliszewa porwała tłumy. Włączyły się moje koleżanki z pracy, dziewczyny, które nigdy nie chodziły na demonstracje.
Syn nie poszedł do szkoły, ale zajrzeliśmy tam, by zapłacić za obiady. Nauczycielki ubrane były na czarno, pani w stołówce powiedziała: strajkujcie też za nas. To była najlepsza manifestacja, jaką przeżyłam. I jestem przekonana, że tak, jak krzyczałyśmy: Szydło, niestety, ten rząd obalą kobiety.
Świetny był widok kobiet i mężczyzn, całych rodzin, matek z córkami. Panie, które stały za nami, nie rozumiały niektórych haseł. Mówiły: to nic, krzyczymy. Kolega im wytłumaczył, o co chodzi. Krzyczeliśmy: Ciocia Basia. To organizacja, która pomaga Polkom przeprowadzić aborcję za granicą. Znam dziewczyny, które w różnych trudnych sytuacjach decydowały się wyjechać.
Nie zgadzam się z ustawą, która może być wprowadzona.
Myślałam jednak, że będzie trochę bezpieczniej. Pod koniec tłum przeniósł się na Święty Marcin, pod siedzibę PiS. Zamoczonym telefonem próbowałam zrobić zdjęcie siedzącym na ulicy dziewczynom. Siedziały spokojne, powtarzały hasła. I nagle - chyba nawet bez żadnego ostrzeżenia - w ich stronę ruszyła policja. Dwóch na jedno chucherko. Widziałam dziewczynę ciągniętą za nogi.
Przewróciłam się, ręka mi się otarła, nie wiem, czy o mundur, czy o ziemię.
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze
Ciągle ta sama fasadowa śpiewka. Nie wierzę, że setki tysięcy kobiet wychodzi na ulice, gdyż boi się gwałciciela. Jeśli nie boisz się o moją edukację, ani o alimenty i pampersy dla Taty, to bój się tego hipotetycznego gwałciciela, bo prędzej dostaniesz w głowę cegłówką, niż... A jeśli nie masz długu wobec jego materiału genetycznego, to z pewnością masz dług dla 50% swojego materiału genetycznego, jaki znajdzie się w tym zarodku. Pamiętaj, że zamiast uśmiercać dziecko, możesz minutę po urodzeniu przekazać je do Domu Dziecka, a jakaś inna szczęśliwa rodzina podziękuję Ci serdecznie i ze łzami w oczach. Może nawet zapłaci alimenty?