Dzień Babci i Dzień Dziadka: znani poznaniacy opowiadają o tym, jak rozpieszczają wnuki

Lubię każdą formę spędzania czasu z wnuczką - zarówno odwiedziny wnuczki, jak i wizyty u synowej i syna czy wspólne wyjścia do Ogrodu Botanicznego. Czasami w sobotę lub w niedzielę syn z synową przywożą nam wnuczkę na cały dzień.

Wtedy wspólnie z żoną zajmujemy się Emilką. Taki cały dzień w towarzystwie wnuczki mi naprawdę daje wiele radości. Przygotowujemy Emilce posiłki, chodzimy na spacery do Lasku Marcelińskiego, czytamy jej bajki, rozmawiamy z nią. Wieczorem razem ją kąpiemy. Najprzyjemniejsze są jednak wspólne wyjazdy i spędzenie kilku dni w towarzystwie wnuczki. Pomiędzy godziną 5 i 6 rano Emilka wstaje i radośnie wita się ze wszystkimi. Te odgłosy gaworzenia i tuptania są najprzyjemniejszą pobudką i sympatycznym powitaniem nowego dnia. Cały dzień na takim wspólnym wyjeździe przebiega w ustalonym rytmie podporządkowanym potrzebom wnuczki.

Bycie dziadkiem to dla mnie zwielokrotniona radość i przyjemność w stosunku do bycia rodzicem.

Chciałbym przekazać wnukom zainteresowanie sportem, kulturą, czytaniem książek. Może będzie mi dane, by nauczyć wnuki jazdy na rowerze czy biegania na nartach.

Z wiekiem staję się bardziej wyrozumiały w stosunku do swoich bliskich, a wnuki kocha się w sposób szczególny. Wchodząc w jesień życia bardziej doceniam te chwile, które spędzam z najbliższą rodziną.

W mojej obecnej pracy mam znacznie mniej czasu dla najbliższych, więc tym bardziej cieszy mnie każde spotkanie z wnuczką i obserwowanie, jak się rozwija. Życzyłbym sobie więcej czasu z Emilką.

Za kilka tygodni po raz pierwszy zostanę babcią i to podwójną, bo dziecka spodziewają się i moja córka, i synowa. Na świat przyjdą moje pierwsze wnuczki: Luiza i Gracja. Bardzo się cieszę, że to będą właśnie dziewczynki. Mówi się, że gdy rodzi się więcej kobiet, nadchodzą lepsze, spokojniejsze czasy.

Córka i synowa się nie umawiały, tak się jakoś samo złożyło. Do tego jedna z dziewczyn ma termin na 15 lutego, czyli dzień po Walentynkach, a druga na Dzień Kobiet. Więc będzie podwójna okazja do świętowania!

Muszę przyznać, że bardzo długo nie chciałam zostać babcią. Czułam się zbyt aktywna zawodowo, żeby móc się w pełni cieszyć posiadaniem wnuków, przeżywać to. Za to mój mąż od dawna bardzo chciał być dziadkiem. Chciał wnuki jak najszybciej i jak najwięcej.

Dziecko to największy cud natury. Mój mąż jest bardzo chory. Początkowo nie mówiliśmy mu o tym, że synowa i córka są w ciąży, żeby nie zapeszyć. To będzie cudowne, gdy będziemy mu mogli je pokazać.

Ja teraz też się bardzo cieszę na bycie babcią. Nie jestem już prezesem firmy. Mam nadzieję, że będę mogła to świadomie przeżywać. Będę miała więcej czasu i możliwości, żeby się poświęcić moim wnuczkom.

Co chciałabym moim wnuczkom przekazać? Przede wszystkim miłość i szacunek dla przyrody. Życie w symbiozie z naturą. Nie chcę, by były wożone samochodem z hotelu do hotelu. Chcę, by podobnie jak ja, gdy byłam dzieckiem poczuły, co znaczy dotknąć bosą stopą trawy.

Moją babcię pamiętam bardzo dobrze. Chowałam się u niej. W Gdyni moja babcia miała pracownię bieliźniarską, zajmowała się m.in. naprawianiem i przerabianiem ubrań. Moim zadaniem było siedzieć na stołeczku i delikatnie pruć. To było bardzo poważne zajęcie! Dzieci są bardzo szczęśliwe, gdy mogą pomagać dorosłym i oprócz zabawy, robić coś odpowiedzialnego.

Pamiętam, jak z naszymi dziećmi piekliśmy przed świętami pierniczki. Mój syn miał za zadanie oddzielać białka od żółtek. To nic, że potem w cieście było pełno skorupek. Żadne inne pierniczki już mi tak bardzo nie smakowały!

* Solange Olszewska jest założycielką firmy Solaris, jednej z największych na świecie firm produkujących autobusy, trolejbusy i tramwaje. Kierowała firmą do 2015 r., gdy władzę nad spółką przekazała w ręce Andreasa Streckera.

Te moje serialowe wnuki latają wkoło, rozmawiają przez telefon, grają w gry na telefonie, a ja im mówię 'Usiądźmy i przećwiczmy tekst!'. Nie słuchają.

I strasznie szybko rosną!

Nie widziałem ich przez trzy miesiące, bo mieliśmy przerwę w kręceniu. Ten najmłodszy [Mateusz Pawłowski, grający Kacpra - red.] tak wystrzelił w górę!

Sam mam trójkę dorosłych dzieci, ale wnuków jeszcze się nie dorobiłem, bo dzieci nie mają potomków. A ja mam już 72 lata! Chciałbym te wnuki jeszcze porozpieszczać, a tak to tylko herbatę mi będą mogły zrobić i rękę podać.

Ale na ulicy rozpoznają mnie jako dziadka Zenona. Całkiem niedawno jakaś pani na ulicy mówi: 'To pan! Moje dzieci tak pana uwielbiają!', więc pytam: 'A pani nie?'.

Poznań jest moim miastem, ludzie mnie tu znają od dawna, ale rzeczywiście jak tylko znajdę się gdzieś indziej, mówią na mnie 'dziadku'.

Sam swoich dziadków za bardzo też nie poznałem, bo zmarli, zanim się urodziłem. Mama, gdy mnie urodziła, była po 40-tce.

Pamiętam tylko babcię. Miała już z 90 lat. Stała zawsze w oknie, a jak widziała milicjanta, to krzyczała ?ryglować, bolszewicy!?. Jak milicjant znalazł się na końcu ulicy, to kazała znowu drzwi otwierać.

* Michał Grudziński to aktor Teatru Nowego w Poznaniu, od 45 lat na scenie. Od kilku lat w popularnym serialu rodzinka.pl gra Zenona - dziadka trzech chłopaków. Jego serialową córką jest Małgorzata Kożuchowska, a zięciem Tomasz Karolak.

- To już? - pomyślałam, kiedy córka na trzecim roku studiów powiedziała mi, że zostanę babcią. Miałam wiele planów zawodowych i jasne było, że kiedy na świat przyjdzie dziecko nasze życie będzie musiało ulec zmianie. Bywało, że córka uczyła się w jednym pokoju, a my z mężem w drugim przewijaliśmy wnuka. Nadal jesteśmy zaangażowanymi dziadkami, a mamy już troje wnucząt: Nikodema, pięcioletniego Beniamina i 10 miesięczną Aurelię.
Trzymamy się razem, choć razem nie mieszkamy. Wnuki chętnie nas odwiedzają, nocują, jeżdżą z nami na wakacje. Razem czytamy, chodzimy po górach, pieczemy ciastka a w tym roku po raz pierwszy zrobiliśmy choinkowe ozdoby z książki, którą dostałam jako mała dziewczynka.
Czy rozpieszczam swoje wnuki? Nikodem zarzuca mi czasem: ?Babuniu, jaka ty jesteś surowa!??. Ale ja jestem jedynie konsekwentna. Nie zmieniam zasad ustalonych przez rodziców: jeśli czegoś im nie wolno, to nie wolno. Dużo rozmawiamy, bo myślę, że to bardzo ważne. Czasem roztrząsamy jakiś problem: Nikodem opowiada o swoich problemach w szkole, ja prawię mu życiowe mądrości, a tu się nagle okazuje, że najważniejszym wydarzeniem dnia był wspaniały gol strzelony przez mojego wnuka z pięty. Nikodem jest emocjonalny, wszędzie go pełno. Beniamin - uważny, wnikliwy. Radzi mi: - Babciu, zimą oddychaj nosem, bo wtedy do gardła trafia podgrzane powietrze, i nie zachorujesz. Usłyszał to od mamy i zapamiętał, a przecież jest taki mały.  
Nie sądzę, żebym była bardziej cierpliwą, czułą babcią, niż byłam mamą. Jedyną różnicą, jaką zauważam jest zmęczenie. To co, kiedyś kosztowało mnie niewiele energii, dziś bywa okupione poświeceniem.

*Dr. hab. Anna Posadzy-Małaczyńska jest kierownikiem Katedry Medycyny Rodzinnej Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu, babcia Nikodema, Beniamina i Aurelii

Mam piątkę wnuków - trzy dziewczyny i dwóch chłopców - w wieku od trzech do ośmiu lat. Część mieszka w Poznaniu, część w Warszawie.

Jak spędzamy razem czas? Byłem 'genderowym' ojcem, więc nie mam z tym problemu. Ale oczywiście z własnym dziećmi spędzałem znacznie więcej czasu. Czasami odbieramy wnuki z przedszkola czy szkoły. Opiekujemy się nimi, gdy ich rodzice wychodzą do kina i teatru. Spędzamy razem wakacje i święta. Po takiej wizycie cały dom jest przewrócony do góry nogami, rzadko co jest na swoim miejscu. ?Warszawskie? wnuczki staramy się też odwiedzać kilka razy w roku, a teraz wspólnie jedziemy na narty.

Przed najstarszym wnukiem natychmiast chowam tablet, bo od razu usiłuje grać w Angry Birds, i to przez godzinę. A ponieważ nasze dzieci ograniczają wnukom korzystanie z takich urządzeń, nie mają też telewizorów, więc to szanujemy. Chcemy je trochę chronić przed zalewem popkultury i mediami elektronicznymi.

Mamy pięcioletnią wnuczkę z zespołem Downa. Nie mieliśmy wcześniej takich doświadczeń, więc na początku był to dla nas szok. Teraz jest naszą najukochańszą wnuczką, ze wszystkich wnucząt najbardziej lgnie do dziadków, jest najbardziej zgodna i pogodna. Moja córka organizuje warsztaty teatralne dla dzieci z zespołem Downa, w których występuje też nasza wnuczka, a my oczywiście chodzimy ją podziwiać. Nasz najstarszy wnuk występował też w jednym z tych spektakli podczas ostatniej Malty.

Staramy się z żoną pokazywać wnukom ciekawe miejsca, gdzieś z nimi pojechać, czegoś je nauczyć. Kupujemy też im książki i filmy, które znamy z dzieciństwa. Wnuk czyta już samodzielnie ?Koziołka matołka?, 'Tytusa Romka i A'tomka'. Obejrzał całą serię ?Było sobie życie?, młodszym czytamy bajki.

Ale musimy pamiętać, że najlepiej każdemu kupić taki sam prezent. Nawet okładki książek muszą mieć ten sam kolor, bo prezent dla brata czy siostry wydaje się zawsze bardziej atrakcyjny i zamiast radości jest płacz.

Chodzimy też z żoną do przedszkola na Dzień Babci i Dziadka. Mamy zabawne wspomnienia z tego wydarzenia. Okazało się, ze nasze wnuki uczono piosenki 'napił się dziadek ciepłego winka i gonił babcię wkoło kominka'. Ten tekst drażnił mnie archaizmem i infantylizmem, gdy ja byłem młody, a co dopiero teraz! W dodatku  ten sam program słyszeliśmy dwa lata z rzędu. A przecież dzisiejsi dziadkowie pracują, obsługują komputery, mają konta na Facebooku, podróżują po świecie,  uprawiają sporty. A pokazuje się dzieciom staruszków z laską. Szkoda.

Chciałbym, aby moje wnuki zapamiętały nas jako ciekawych świata i porządnych ludzi, żeby wyznawały podobne do nas wartości. Mój najstarszy wnuk regularnie chodzi z rodzicami na pl. Wolności. Był też na demonstracji w obronie uchodźców. Sam podszedł do mikrofonu i powiedział, że chciałby mieć swojej klasie kolegę uchodźcę. Przyznam, że coraz bardziej boję się o ich przyszłość, bo to co dzieje się nie tylko w Polsce, ale w Europie, na świecie coraz bardziej mnie przeraża.

Jak każdy chyba dziadek też mam skłonność do rozpuszczania. Daję się najstarszemu wnukowi od czasu do czasu naciągnąć na kebab. Młodsze jeszcze naciągać nie potrafią.

* Prof. Krzysztof Podemski jest socjologiem, pracuje na UAM

Mam czwórkę wnuków: dwie dziewczyny i dwóch chłopców. Sama dla wnuków nie gotuję, bo nie mam kiedy. Wychodzę z pracy wieczorem, czasem jeszcze w nocy dzwonię i pytam, czy wszystko się udało. Ale zawsze te moje wszystkie wnuki porządnie wyściskam.

Dzień Babci obchodziłam kilka dni wcześniej, bo wnuki na ferie się rozjechały.

Najstarsi są Adaś i Martusia. Ich ojcem jest mój zięć Seifu. [Seifu Gebru pracuje na Uniwersytecie Adama Mickiewicza, pochodzi z Etiopii - red.]. Ale mimo, że dzieci mają ciemniejszy kolor skóry, nie spotykaliśmy się z nieprzyjemnymi sytuacjami. Czasem ktoś tam w przedszkolu powiedział o Adasiu - Murzyn, ale nic innego nie było.

Adaś ma 20 lat, studiuje biotechnologię. Ostatnio zabrał mnie na zakupy i kazał mi przymierzać sukienki. Mówił: 'Babciu w tej pięknie wyglądasz, a ta ci nie bardzo pasuje. O, za to ta jest super!' I sam kupił mi dwie! Zawsze był bardzo kontaktowy. Gdy miał z siedem lat, do Seifu przyszedł znajomy. Siedzi taki zmartwiony, więc Adaś pyta, co się stało. 'A wiesz, modlę się, żeby mieć żonę' - mówi znajomy zięcia. To Adaś odpowiada: - Wujek, modlić to się możesz, ale dziewczyny trzeba podrywać!

Martusia, siostra Adasia, ma 17 lat, jest w drugiej klasie liceum. Interesuje się grami planszowymi, chce nawet coś w tym kierunku robić w przyszłości. Ma też pełno strojów, i przebiera się za różne postaci z gier. Na Dzień Babci kupiła mi specjalny stojak do nowego tabletu.

Łukasz i Madzia razem z moim synem i synową mieszkają nad nami. Madzia jest najmłodsza, ma 10 lat. To śliczna dziewczyna! 12-letniego Łukasza wożę do szkoły. Zawsze się zagadamy, więc proszę go, by patrzył na drogę i był moim GPS-em. Łukasz świetnie jeździ na nartach - i to najtrudniejszym, czarnym szlakiem! I już robi świetną pomidorówkę. Czasem go proszę o opinię, czy jakiś sos jest dobrze doprawiony. Taki jest potem dumny, że go pytam o zdanie. Gdy był mniejszy, miał problem z czytaniem. Uczyłam go na recepturach i przepisach. Zamiast 'kilogram' zawsze czytał: 'ky - gy'. On najbardziej garnie się do gotowania.

Moja babcia też tak jak ja wszystkich dokarmiała. Mimo, że sama miała ośmioro dzieci. Wszystkim dzieciom z podwórka robiła chleb ze smalcem, potem skoczyła do ogródka, narwała koperku i dodała jeszcze ogórków kiszonych.

Mnie też zawsze witała od progu. Jeszcze nie zdążyłam umyć rąk z podróży, jeszcze mam mnie nie wyciskała, a już słyszałam 'Robimy jedzenie!'.

*Maria Królska to założycielka spółki Królscy i Gebru, właścicielka legendarnej już stołówki 'Ogród Smaków pani Marii', współwłaścicielka sieci bufetów. Karmiła Margaret Thatcher, Javiera Solanę i większość poznańskich profesorów