Nie róbmy z Arsenału cygańskiej willi - tak w 2004 r. apelowała Maria Strzałko gdy włoski architekt Alessandro Mendini chciał ubrać w dekoracyjną siatkę modernistyczny budynek galerii, stojący na środku Starego Rynku. Ale zgodziła się, by w tym miejscu zawisła reklama. - Arsenał nie jest zabytkiem i lepiej, że zasłoni się brzydki budynek widokiem panoramy starego Poznania - argumentowała, gdy na Arsenale wieszano płachtę z logo browaru na tle panoramy Poznania. Piwowarzy i tak byli niepocieszeni, bo logo browaru była ich zdaniem za małe. I z zazdrością spoglądali na większą i kolorową reklamę Żywca na domkach budniczych. Tej Strzałko przyklasnęła, bo wpływy z reklamy finansowały remont zabytków. No i się zaczęło. Na Starym Mieście reklamodawcy zaczęli wieszać kolejne płachty. Gdy zwracano im uwagę, pokazywali palcem w kierunku domków budniczych. Co na to Strzałko? - To, że bannery wiszą na innych budynkach to argument typu 'a w Ameryce biją Murzynów'.
Dużo więcej determinacji niż w walce z reklamami Strzałko wykazała nakazując zdjęcie kasetonowych liter Teatru Animacji z bryły Zamku. Jej zdaniem kształt i kolor liter był zbyt agresywny. - Bez liter to tak, jakbyśmy działali w podziemiu - ubolewał Antoni Kończal, dyrektor teatru.
Pani konserwator nie kuła za to w oczy agresywność bijąca z pomarańczowej i żółtej fasady siedziby Invest Banku przy ul. Zwierzynieckiej. Zdaniem Strzałko ówczesne budynki zawsze były malowane intensywnie. Jeśli farby bladły to dlatego, że były liche.
Zdarzało się, że Maria Strzałko ceniła dyskretność. Bezskutecznie walczyła o nią w przypadku przeniesienia przęsła mostu Rocha. - Wciśnięcie takiego 'żelastwa', które dobrze wygląda nad Wartą, w wąską, kameralną przestrzeń między Ostrowem Tumskim a Śródką jest niedopuszczalne. Tu potrzebna jest lekka, nowoczesna konstrukcja lub dyskretna kładka - mówiła.
Co innego z dyskretnymi żaluzjami w oknach magistratu. Taka zasłona - zdaniem pani konserwator - nie pasowała do sali sesyjnej. Dlatego miejscy urzędnicy zafundowali sobie artystycznie tkany gobelin za 38 tys. zł.
Stać ją było na odważne decyzje. Strzałko bez wahania wydała zgodę na serię murali na kamienicach w śródmieściu. Zaakceptowała też nowoczesną bibliotekę filologów na ul. Kościuszki. Szacunek budzi pomysł wpisania modernistycznego Okrąglaka do rejestru zabytków i stanowczy sprzeciw wobec drewnianych domków - które drogowcy szumnie nazywali 'nawiązaniem do krakowskich sukiennic' - na planowanym deptaku przy ul. Wrocławskiej.
Pani konserwator nigdy nie lubiła historycznych makiet. Gdy historyk sztuki, prof. Jana Skuratowicz, pragnął zrekonstruować Bramę Wroniecką, Strzałko zaprotestowała: - To byłaby teatralna scenografia, Disneyland!
Decyzja Strzałko spowodowała też, że przy ul. Mostowej nie stoi bamberska zagroda. Taką wymarzyła sobie nieżyjąca już prof. Maria Paradowska. Nie chciała normalnego budynku, przed zagrodą widziała ganeczek. Zdaniem Strzałko to byłoby fałszowanie historii.
W starej scenografii ulokowała za to... dyskonty. Chodzi o Lidla przy ul. Fabrycznej i Biedronkę na Matejki.
Zamiast architektury, która coś udaje, Strzałko woli transparentne szkło. Dzięki niej pl. Wolności zyska szklane maszty wodotrysku i ma już - także szklane - wiaty osłaniające schody i windę na podziemny parking. Strzałko tłumaczyła, że wiaty musiały powstać, bo wymagają tego przepisy budowlane. Okazało się, że wcale nie wymagają, a pani konserwator na to, że nie jest budowlańcem, a historykiem sztuki.
Pewna 'nieścisłość' zdarzyła się także w przypadku apartamentowca obok Cytadeli. Architekci alarmowali, że wysoki budynek popsuje panoramę Wzgórza Św. Wojciecha. Ale urzędnicy przyklasnęli deweloperowi i zgodzili się na 12 kondygnacji. Strzałko zapewniała, że zatwierdziła 8 pięter. Ale Maciej Milewicz z biura prasowego magistratu pokazywał podpisane przez nią zezwolenie na budynek o 4. piętra wyższy.
W 2009 r. okazało się, że ważniejsza - niż widok Wzgórza Św. Wojciecha - panorama Poznania roztacza się w okolicach Starej Rzeźni. Strzałko stanęła w obronie komina, który artystka Joanna Rajkowska chciała przerobić na minaret.
Pani konserwator nie mieściła się też w głowie realizacja rzeźbiarskiej kurtyny akustycznej oddzielającej park Drwęskich od głośnej ul. Królowej Jadwigi.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze