O nich będzie głośno! Oto świetne poznańskie kapele

Trzeba chyba zacząć od tego, że polskim rynkiem muzycznym rządzi specyficzny i dość zabawny paradoks: twórcy, którzy już dawno lekko i radośnie przekroczyli czterdziestkę wciąż funkcjonują jako artyści reprezentujący umowną "scenę młodzieżową". Dzięki temu jako głos młodego pokolenia cały czas występują w mediach Kazik Staszewski albo Muniek Staszczyk, a w studiach telewizyjnych jako "ekspert od młodzieży" do niedawna z gracją brylował Zbigniew Hołdys. Miejsca w masowej wyobraźni są zaklepane przez weteranów z lat 80., a na kreowaniu nowych zjawisk nie zależy ani koncernom muzycznym, ani większości stacji radiowych. Zaś internet, mimo swojej ogromnej, ale jednak dość pozornej siły, wciąż słabo się sprawdza nad Wisłą jako narzędzie promocji nowej muzyki.

W praktyce przekłada się to na zabójczą dla młodych artystów sytuację, w której przeciętny student - na przykład w Poznaniu - chętnie pójdzie na występ Acid Drinkers, Armii, czy Strachów na Lachy, ale już koncert swoich rówieśników ominie raczej szerokim łukiem. Dlaczego to zabójcze? Prosty przykład. W sieci pojawiło się ostatnio zdjęcie zrobione po koncercie w Krakowie przez jedną z bardziej rozpoznawalnych młodych, poznańskich kapel. Fotka przedstawiała ich wynagrodzenie za występ: widniało na niej 310 złotych. Sam wyjazd do Krakowa kosztował zespół kilkakrotnie więcej.

Dlatego warto rozejrzeć się wokół siebie, zajrzeć do poznańskich klubów - Dublinera, Kisielic, Fabriki, Meskala, Meskaliny, U Bazyla, Pod Minogą, Resetu i wielu innych - i sprawdzić, czy nie grają tam jakieś ciekawe, a jeszcze nieznane kapele. Warto wydać te 15 zł. na bilet, bo nieoczekiwanie te pieniądze mogą się zwrócić w trójnasób w postaci artystycznych wrażeń. Interesujących muzycznych projektów jest bowiem w stolicy Wielkopolski naprawdę sporo. Postanowiliśmy zaprezentować kilka z nich.

Nie nazywamy ich ?nadziejami?, bo ?muzyczna nadzieja? to w Polsce oksymoron. - Jest się nadzieją a potem się jest czym? Czytam o zespołach, które wydały już z dwie płyty a wciąż nieustającą nadzieją pozostają wedle piszących. Pytam więc, czym jest się po byciu nadzieją? - pisała niedawno na Facebooku Iwona Skwarek, wokalistka Hellow Dog. Odpowiedź na to pytanie w naszej rzeczywistości jest niestety brutalnie prosta: po byciu nadzieją jest się niestety najczęściej niczym.

Dlatego spójrzcie na opisanych tu muzyków jak na artystów, którzy w większości mają sporo do powiedzenia już teraz, a nie w bliżej nieokreślonej przyszłości. Nie łączy ich styl, bo grają zarówno muzykę elektroniczną jak i rocka. Nie łączy ich wiek, bo niektórzy z nich nie skończyli jeszcze liceum, a inni mają około trzydziestki. Jedni z nich to niemal debiutanci, inni funkcjonują na scenie od dobrych kilku lat. Mają jednak wspólną cechę: grają z pasją i starają się szukać w muzyce nowych horyzontów.

Wydali ostatnio debiutancką płytę i zagrali fantastyczny koncert promocyjny w Meskalinie. Zaistnieli w okolicach 2009 r., świetnie wypadali na żywo, wyróżniali się wśród masy wtórnej gitarowej papki wypełniającej wówczas tzw. polską scenę indie. Taneczne rytmy, dobre kompozycje i charakterystyczny głos Iwony Skwarek przykuwały uwagę od pierwszego utworu. Wkrótce zagrali w radiowej "Trójce", nagrali też wspólny kawałek z Kubą Wandachowiczem. Ich pierwsza płyta to zaskakująco eklektyczny krążek. Całość spina charakterystyczna, sentymentalna atmosfera - dzięki niej ten album doskonale sprawdzi się jako ścieżka dźwiękowa do kwietniowego, deszczowego dnia.

To muzyczno-producencka podpora duetu Rebeka i niezwykle kreatywny muzyk. Grał na wielu dużych festiwalach - m. in. na krakowskim Selectorze - supportował do tej pory takie gwiazdy jak M83, We Have Band, czy Nicolas Jaar. Wspierał też łódzki zespół Kamp! W 2010 roku wydał debiutancką, bardzo dobrze przyjętą EP-kę "Beyond Midnight" muzycznie rozciągającą się między nu-disco a electro. Facet z bardzo kolorową muzyczną wyobraźnią.

Na początku to był poboczny, solowy projekt Iwony Skwarek, wokalistki Hellow Dog. Działał od czasu do czasu jako muzyczne urozmaicenie poznańskich, domowych imprez. W tej chwili - po dołączeniu do Iwony Bartosza Szczęsnego - Rebeka jest już pełnokrwistym muzycznym organizmem. Pod koniec ubiegłego roku byli nominowani do tytułu artysty tygodnia programu MTV Iggy. Głosowanie przegrali na ostatniej prostej, ale zaistnieli w umysłach słuchaczy na całym świecie, a Iwona opisywana była na stronie audycji jako godna następczyni Beth Gibbons, wokalistki Portishead.

Zaskakująco dojrzały zespół tworzony przez bardzo młodych ludzi. Nie są kolejną nową grupą grającą na zasadzie kopiuj/wklej, nie udają indie dzieciaków z przedmieść Londynu, mają w sobie wiele pokory i samoświadomości. Urzekają sporym scenicznym luzem, swobodą w graniu i determinacją w uciekaniu od schematów i ślepego naśladownictwa. Grają bez wokalisty, a mimo to nie nużą. To hałaśliwa muzyka, poruszająca się gdzieś między post noise'em, math rockiem, a alternatywą. Właśnie pracują nad pierwszymi nagraniami studyjnymi.

Kapela tworzona przez wybitnych muzyków. Razem stają się mistrzami świata groovu, pozytywnych wibracji, przemieniają się w zbiorowego papieża wschodnio-południowego klimatu. Pewnie jeśli spotkałby ich kiedyś na swej drodze Emir Kusturica, zakochałby się od pierwszego wejrzenia. Bo mnóstwo w ich muzyce bałkańskich klimatów i tamtejszej nostalgii, która zamiast kończyć się płaczem, wybucha energią. - Zazdroszcząc Cyganom ich kultury i talentu, Tsigunz kradną tradycyjne melodie z Bałkanów, Turcji, Bliskiego Wschodu i Indii, aby je potem bezcześcić i torpedować zdobyczami muzyki XXI wieku - tak o sobie piszą. I trafiają w sedno. Koncertowa lektura obowiązkowa.

W krótkim czasie stał się jedną z najciekawszych postaci na młodej polskiej scenie muzyki elektronicznej. Wyróżnia go umiejętność, która nie trafia się często: w mechaniczne struktury potrafi wpleść duszę. Najciekawszy jest chyba wówczas, gdy miesza rozwiązania ocierające się o elektroniczną awangardę z popowymi klimatami. To bardzo nostalgiczna muzyka, oplatająca, wciągająca słuchacza bezlitośnie w swoje strukturalne i brzmieniowe wiry. Zwłaszcza w bardziej piosenkowych utworach, tych, w których słychać wokal artysty. Wkrótce światło dzienne powinna ujrzeć jego płyta wydana w znanej niemieckiej wytwórni Freude Am Tanzen.

Grupa tworzona przez licealistów, ale jeśli zobaczycie kiedyś tę nazwę na plakatach, zapamiętajcie dzień i godzinę koncertu, bo warto ich obejrzeć na żywo. Już w tej chwili prezentują bardzo interesującą muzykę, a za kilka lat to może być jeden z ciekawszych składów na polskiej scenie. Serio. Mają dobrego wokalistę z barwą głosu przykuwającą od pierwszej nuty i całkiem ciekawy zmysł kompozycyjny. Ich muzyka przepływa gdzieś między elektrycznym bluesem i nawiązaniami do grunge'u. Jasne, zdarzają im się jeszcze mielizny i słabsze momenty, ale potencjał mają ogromny.

To pseudonim Anny Sudy, absolutnie i bezapelacyjnie pierwszej damy poznańskiej sceny elektronicznej. Swoją muzykę określa jako "delicate synthetic music", albo jako "przestrzenny idm (skrót od intelligent dance music - przyp. red.) - pełen melodii, tekstów, klików, zgrzytów i wszystkiego co ważne pomiędzy". Odwołuje się nie tylko do muzycznych fascynacji -  jako swoje inspirację przywołuje też na przykład książki Hermana Hessego. Ostatnio coraz częściej eksperymentuje z muzyką klasyczną i współczesną. Mówiąc pół żartem pół serio, AN ON BAST tworzy idealną muzykę do tańca dla osób z wysokim IQ.

Dwa bardzo młode zespoły, które proponują dość tradycyjne granie. Ale z potencjałem. Pierwsi proponują melodyjnego, mocnego gitarowego rocka, imponują technicznymi umiejętnościami i wzbudzają zainteresowanie bardzo sprawną muzycznie perkusistką. Drudzy odwołują się do funkowo - rockowych tradycji, gdzieś w tle ich piosenek pobrzmiewa Red Hot Chilli Peppers, chociaż sami artyści zarzekają się, że ekipy z Kalifornii raczej nie lubią. Jednych i drugich warto uważnie obserwować.

Warto wspomnieć również o innych poznańskich kapelach, które już specjalnej reklamy nie potrzebują. Snowman w ubiegłym roku wydał jedną z najlepszych płyt jakie ukazały się na polskim rynku - piosenki  z "The Best is Yet to Come" zachwycają w wersji studyjnej, a na koncertach wbijają w ziemię. Muchy zapowiadają swój trzeci krążek świetnym singlem ?Nie przeszkadzaj mi, bo tańczę?. Nie wolno zapominać o trzymającej od lat równy, wysoki poziom grupie Plum - w ubiegłym roku wydali bardzo dobrą płytę "Hoax", teraz pracują nad nowymi piosenkami. No i jest jeszcze Niwea, która ostatnio zaprezentowała dwa nowe utwory. W poznaniu mieszkają również członkowie zjawiskowego avant hip hopowego składu Napszykłat - tego lata zagrają na legendarnym hiszpańskim festiwalu Primavera.