W szpitalu jestem o 7 rano, piję kawę, przeglądam dokumentacje, rozmawiam z pacjentami. Uważam, że dzieciom trzeba mówić prawdę, nie okłamywać ich, ale też niepotrzebnie nie straszyć. Potem idę na blok operacyjny. W tygodniu wykonuję pięć, a czasem 15 operacji.
Czy boję się operować? Tak.
Przed poważnymi zabiegami budzę się wcześniej. Im człowiek ma większe doświadczenie, tym ma większą świadomość, co może się zdarzyć. Czy się modlę? Jestem wierzący, często powierzam swoje ręce i doświadczenie Bogu, zwłaszcza przed poważnymi zabiegami. To bardzo pomaga.
Ciężkie operacje trwają osiem, dziesięć godzin. Najdłużej operowałem 13 godzin. Po pięciu godzinach zrobiliśmy przerwę. Byłem przekonany, że operuję dopiero pół godziny! To adrenalina. Dopiero potem człowiek czuje, że ma kręgosłup, nogi, ręce...
Co się liczy u chirurga? Zdolności manualne. Kształt dłoni? Moim zdaniem to nie ma znaczenia. Ważna jest pokora. Opanowanie, umiejętność koncentracji, spokój. Mamy w szpitalu takie przenośne radio. Kiedy operujemy, słuchamy Beethovena.
Zawsze chciałem być lekarzem. Kiedy byłem mały, "rozbebeszyłem" misia w celu wykonania pierwszego zabiegu. Mama opowiada, że kiedy wyleciały trociny, byłem bardzo rozczarowany.
Lekarzami są moja mama, siostra, szwagier, córka. Ojciec, tak jak ja, był chirurgiem. Zabierał mnie do szpitala, dużo opowiadał. Odszedł wcześnie, kiedy byłem na drugim roku studiów. Brakuje mi go. Rozmawiam z nim, żalę się, szukam rady, mam wrażenie, że ojciec mi pomaga. Wydaje mi się, że ciągle jest.
To ojciec nauczył mnie podejścia do pacjenta. Preferuję medycynę ciepłą, ludzką. Byłem na stażu w Chicago, nauczyłem się tam nowoczesnej chirurgii, ale nie spodobało mi się amerykańskie podejście do pacjenta, jest takie komercyjne.
Pierwszy zabieg? Nie pamiętam. Najważniejszy? Było ich tyle... Niektóre przypadki graniczą z cudem. Trafił do nas kiedyś piękny chłopak. Potknął się na schodach i pękła mu wątroba. Od takiego upadku? Badania wykazały - że prócz krwawienia - w jamie brzusznej znajduje się olbrzymi guz. Trzeba było wyciąć połowę wątroby. Chłopak wyzdrowiał!
Dzieci bardzo szybko zdrowieją. Na drugi-trzeci dzień chcą wstawać z łóżek, chodzić, wracać do domów, nie narzekają, nie kłócą się z nami. Pod tym względem dzieci to bardzo wdzięczni pacjenci, ale wielu lekarzy nie chce ich leczyć. To ich przerasta, twierdzą, że to zbyt trudne. Opór się rodzi zwłaszcza wtedy, kiedy ma się już własne dzieci. Jest taka zasada, że chirurg nigdy nie operuje własnych dzieci.
Kiedy umiera dziecko, jest to straszne. Nie do opowiedzenia. Cały oddział ma doła. Najciężej jest, kiedy dziecko umiera na stole operacyjnym. Lekarz zostaje z poczuciem bezradności, miażdżącej klęski wobec śmierci, ogromnej pustki.
Dwa miesiące temu trafił do nas nastolatek z wypadku. Prawie dorosły facet. Zmarł nam na stole. Łzy leciały mi ciurkiem. Nigdy nie przeklinam, a wtedy przekląłem. Nie jestem z żelaza, jestem tylko człowiekiem.
Śmierć uczy pokory. Pracowałem długo w hospicjum. Nie zapomnę Tomka, miał siedem lat, wiedział, że umiera. Nie płakał. Zaprosił całą rodzinę, tak jak się zaprasza na urodziny, i z każdym po kolei się żegnał. To był jego pomysł.
Żeby nie zwariować, każdy lekarz musi mieć jakąś pasję, tak radzę młodszym kolegom. Mnie pasjonują stare tramwaje, działam w klubie w starej zajezdni tramwajowej przy Gajowej. Lubię też starą kolej. Oczywiście, że mam w domu kolejkę! Zdemontowana leży na strychu. Czeka na wnuka.
Czasami mi się jakiś zabieg przyśni. Nie są to makabryczne sny. Śnią mi się sekwencje, że coś zszywam, coś wycinam...
Tego dnia, kiedy trafił do nas Adam z Gostynia, była sobota. Rano operowałem, a w południe wyszedłem do domu. Pomyślałem: Spokojny dzień. Wezwali mnie do szpitala o godzinie 20. Wyszedłem o trzeciej nad ranem.
To był bardzo trudny zabieg. Adam miał bardzo rozległe obrażenia. A podobno wyszedł z samochodu o własnych siłach, jakoś niespecjalnie się skarżył na ból. To się zdarza, to przez stres.
Czy to był najtrudniejszy zabieg? Dwa lata temu trafiło do nas dziecko, które podczas wypadku samochodowego przecięły pasy bezpieczeństwa. Pasek materiału zatrzymał się na kręgosłupie, miażdżąc wszystko po drodze. To był sześcioletni chłopczyk. Cudem go tu do nas dowieźli. Zmarł na sali operacyjnej.
Na co dzień zajmuję się chirurgią noworodków, operuję 500-gramowe wcześniaki. Pół torebki cukru. Takie dzieci operuje się pod lupą. Bywa, że w jedną sekundę oblewa mnie od głowy do stóp zimny pot. Jeden nieopatrzny ruch może wywołać katastrofę.
Duże zabiegi robi się zawsze z przerwami, żeby usiąść, pójść do toalety, odpocząć. Pacjent też musi odpocząć. Czy się boję? Kiedy idę na salę, emocje zostawiam za drzwiami. Chwytam nóż i wszystko mija. To tak jak z nurkowaniem. Ja nurkuję.
Chirurg musi zmierzyć się na sali operacyjnej ze stresem, wysiłkiem fizycznym, czasem. Dużą rolę w naszym zawodzie odgrywa intuicja. Nie wierzę natomiast w przesądy: nie myję rąk pięć razy, nie martwię się, że jest piątek trzynastego.
Jestem spokojnym człowiekiem. Nieważne rzeczy spływają po mnie, nie krzyczę na drodze: ?Ty baranie, jak jedziesz?.
Tak, dbam o ręce, nie wykonuję ciężkich prac - np. nie rąbię drewna. Jak wiosłuję w łódce, to zawsze w rękawiczkach.
Wolę operować niż asystować. Choć asystent ma większy luz. Ale kiedy operuję, czas szybko płynie. Lubię to robić. Kiedy byłem na stażu w szpitalu w Londynie, cały czas swędziała mnie ręką, żeby chwycić za skalpel. Ale Anglicy nie pozwalają operować lekarzom spoza szpitala, takie są tam przepisy.
Do dzieci trzeba mieć dużo cierpliwości, empatii. Sam mam czwórkę dzieci.
Chciałbym mieć jeszcze psa. Miałem kiedyś wyżła niemieckiego - piękne, wielkie bydlę. Byłem na szkoleniu, kiedy zachorował. Czekał, aż wrócę. Zmarł mi na rękach.
Na studiach spytałem siebie, kim nie chcę być. Skreśliłem: lekarza rodzinnego, dermatologa, alergologa? Nie wyobrażałam sobie, że siedzę w białym fartuchu za biurkiem i wypisuję recepty.
Na kartce papieru na pierwszym miejscu została chirurgia. Ale szpitalach nie było wolnych miejsc na stażach, wiec po studiach przez półtora roku jeździłem w karetce ratunkowej. Widziałem ludzi po wypadkach, z rozległymi obrażeniami ? to mnie utwierdziło w wyborze zawodu chirurga.
Do kliniki trafiłem przez przypadek, dowiedziałam się, że jest wolne miejsce specjalizacyjne. Złożyłem dokumenty, przyjęli mnie. Nie było lekko. Ale myśli, żeby stąd uciec, nigdy nie miałem.
Nie mogłem się doczekać, kiedy zacznę operować. Na początku podczas operacji czułem ekscytację. Wszystko było nowe, świeże, chciałem się uczyć. Teraz ekscytacja trochę minęła, a pojawił się dystans. Wiem, że wiele potrafię, ale wiem też, że jeszcze wiele muszę się nauczyć.
Jestem młodym chirurgiem. Sam wykonuję proste zabiegi. Przy dużych operacjach najczęściej asystuję. Słyszałem o chirurgu z innego szpitala, którego przełożony rzucił na głęboką wodę - operował i płakał.
Nie każdy nadaje się do tej pracy. Koledzy lekarze mówią, że nie byliby w stanie operować dzieci. Wiele razy słyszałem, że chirurgowi trudniej jest, kiedy sam ma dzieci. Czy tak jest? Nie wiem. Jeszcze nie mam dzieci.
W sierpniu Adaś z rozległymi obrażeniami ciała trafił do Poznania, tu przeszedł trzy duże operacje. Lekarze walczyli o jego życie przez trzy tygodnie - usunęli mu nerkę, zszywali przeponę, dwunastnicę. Stosowali najnowsze rozwiązania ze światowej chirurgii.
- Ostatni zabieg był zabiegiem ostatniej szansy. Gdyby się nie udał, nic by już nie pomogło. Adaś czuje się dobrze, kilka dni temu zaczął samodzielnie oddychać, jeść. Wygląda na to, że się udało - mówi Witold Porzucek.
Co roku chirurdzy ze szpitala im. Karola Jonschera ratują życie ponad dwóm tysiącom dzieci z wypadków samochodowych, chorym na raka, wcześniakom.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze