"Składak": historia trenera hokeja po trzech zawałach i udarze

Na zdjęciu: Kierownik hokejowej drużyny Politechnika Poznańska Jacek Zwierzchowski z psem Leo, którego dostał w prezencie od żony Marzeny po przeszczepie serca: - Bardzo chciałem znów mieć psa. Kiedyś miałem doga.

Radosne Przybieżeli do Betlejem niesie się po korytarzach szpitala przy ulicy Długiej. Właśnie zaczyna się wigilia dla "składaków"- ludzi po przeszczepie serca.

Sylwia Sałwacka: Hubert, leśnik z Piły, składak nr 2 jest? Pisałam o nim kiedyś.

Jacek Zwierzchowski, trener hokeja na trawie, po przeszczepie serca: Huberta "złożyli" w klinice w 2010 r. Nie dojechał, ale będzie w styczniu na noworocznym spotkaniu.

A Michał, piłkarz ręczny, mieszkał w szpitalu prawie dwa lata.

- Michał?

Wysoki, szczupły.

- Zmarł latem. Długo czekał na dawcę, ale w końcu się doczekał. Przeszczep się udał i wydawało się, że Michał wyszedł na prostą, ale po dwóch miesiącach pojawiła się infekcja [zmarł na zapalenie płuc ? red.]. Trudno mi o tym opowiadać.

Może opowiem, kto przyszedł, dobrze? Są już Mariusz, Karol, Piotr, Justyna, Tadeusz, Paweł, Marysia i Ewa.

Na zdjęciu: Pierwszy pacjent po przeszczepie serca w szpitalu przy Długiej w Poznaniu, 41-letni stolarz z Grodziska Wielkopolskiego, 2010 r

Chorował pan długo na serce?

- W ogóle nie chorowałem, miesiąc przed pierwszym zawałem wziąłem udział w dużym międzynarodowym turnieju hokeja na trawie w Poznaniu, gdzie zdrowo się nabiegaliśmy. Na co dzień wiodłem raczej spokojne życie oldboya. Przed południem byłem kierownikiem w magazynie drewna egzotycznego. A po południu ? kierownikiem klubu hokejowego.

Palił pan?

- Dwie paczki dziennie. Na półce w domu została ostatnia - z wypisaną datą 30.09.2011. Tego dnia zapaliłem ostatniego papierosa.

Tego dnia miałem też pierwszy zawał.

To była czarna seria.

- Trafiłem do szpitala, jakoś mnie odratowali, ale w szpitalu przeszedłem kolejny zawał. Wypuścili mnie do domu i po tygodniu - trzeci zawał i jeszcze do tego udar mózgu. Po nim mam ograniczone pole widzenia.

To wtedy, dzięki Bogu, jakiś lekarz powiedział, żeby mnie wieźć do kliniki przy Długiej. Przyjęła mnie dr Lidia Michalak, a potem trafiłem pod skrzydła dr Marty Oleksy. Dwa anioły.

Mija kilka miesięcy. Jest grudzień 2011, za trzy dni sylwester, leży pan w klinice i je świąteczną rybkę...

- Rybka była w galarecie, do tego jakaś kapustka z grzybkami. Objadłem się. A tu wchodzi pani doktor i pyta, jak się czuję?

- Dobrze - mówię. A pani doktor: - No bo wie pan, jest dla pana serce.

Totalny szok. Wcześniej nie zastanawiałem się, jak to będzie z tym przeszczepem, czy ja w ogóle do tego przeszczepu doczekam. Nie miałem okresu kontestacji, porządnie sobie tego nie przemyślałem. A tu od razu skok do głębokiej wody. I ja staję na trampolinie i skaczę!

Bał się pan?

- Co tam będę ściemniać: bałem się. Ale natychmiast do szpitala przyjechała żona. Ogoliła mnie całego, bo tak kazali. Potem przyszła szwagierka, szwagier, mój syn - dorosły 24-letni koń, i jego dobry przyjaciel, student medycyny. I zaczęliśmy żartować. Śmialiśmy się jak jacyś wariaci.

Z czego?

- Z dowcipów o lekarzach ( bardzo się śmieje ). Nawet jak mnie wieźli na salę operacyjną, to ciągle było mi wesoło.

Reakcja na stres?

- Pewnie tak. Zabieg trwał sześć i pół godziny. Sam się wybudziłem. Otworzyłem oczy i pomyślałem: - O, jestem!

I zasnąłem. Jestem 12. "składakiem".

Bolało?

- Nic nie bolało. Czułem się świetnie. Ale pojawił się problem. Mój organizm zaczął wojnę z nowym sercem. Lekarze stwierdzili odrzut.

Odrzut to obronna reakcja organizmu na obce białko, które znajduje się w przeszczepianym narządzie. Organizm traktuje go jako wroga.

- Podłamałem się: Tyle przeszedłem, i co? Wszystko na nic?. Zmienili mi leki. Zrobili kolejną biopsję i znów - odrzut.

Choć wszystkie inne wyniki miałem dobre. W końcu - trzecia biopsja.

Pamiętam, że w sali, w której leżałem, naprzeciwko łóżka wisiał wielki zegar. Patrzę - południe. A w południe miał przyjść z diagnozą dr Tomasz Urbanowicz, kardiochirurg.

Doktor Urbanowicz nosi chodaki. Słyszę - idzie. Widzę go już przez szybę. Ale minę ma niewyraźną. Otwiera drzwi - a tu "banan" od ucha do ucha. - Przeszczep się przyjął - mówi. Uściskaliśmy się

W bitwie o serce pomógł podobno hokej na trawie.

- Tak twierdzą lekarze. Dzięki temu, że uprawiałem sport, organizm był przyzwyczajony do większych obciążeń, pracy na wysokich obrotach. To podobno pomogło.

Skąd ta miłość do hokeja?

- Z podwórka. Mieszkałem na Grunwaldzie, blisko było boisko. Grałem w hokeja od dziecka, jak wszyscy w okolicy. Kiedyś policzyłem, że gdyby zebrać tylko chłopaków z mojego bloku, to stworzylibyśmy świetną jedenastkę.

Gra pan jeszcze?

- Już nie, ale wciąż jestem kierownikiem drużyny Politechnika Poznańska. Dawniej klubu Pocztowiec Poznań, który działał w mieście od 1932 r. Hokeiści to mały, bardzo sympatyczny świat. Nie ma w nas wrogości, agresji. Na boisku walczymy ze sobą, ale po meczach się bardzo kumplujemy. Dostałem od kolegów dużo wsparcia. Jak szpital zwrócił się z pomocą o krew na moje leczenie, to w stacji krwiodawstwa było czarno od ludzi.

Miałem niezłą frajdę. Nawet teraz, ktoś ostatnio zaczepił mnie na boisku: - Panie Jacku, słyszałem o wszystkim! I pokazuje mi oświadczenie woli, że po śmierci zgadza się oddać swoje organy do przeszczepu. Super!

Na zdjęciu: ludzie - lekarze, pielęgniarki, lotnicy, kierowcy karetki, którzy uratowali życie 39-letniemu wówczas Hubertowi, leśnikowi z Piły. W 2010 w Poznaniu przeszedł przeszczep serca, jest "składakiem" nr 2.

Bije mocno?

- Są lepsze i gorsze momenty, ale generalnie jest OK. Przez całe życie martwiłem się o torebki stawowe, wiązadła, mięśnie, a teraz tylko frakcje, biopsje?

To wszystko jest takie niewiarygodne. Pamiętam, kiedy zobaczyłem pierwszy raz bliznę po operacji. Wydało mi się, że to taka mała ranka. Aż sam się zdziwiłem.

W szpitalu cały czas chodziłem w gorsecie. Kiedy zdjąłem gorset, skóra zaczęła się rozchodzić, a blizna rosnąć. I przestraszyłem się, że jeszcze mi to serce wyskoczy.

Mijają właśnie dwa lata od przeszczepu.

- W styczniu kładę się znów do szpitala na biopsję. Lekarze chcą sprawdzić, w jakim stanie jest mięsień serca. Wyluzowałem, już się tak nie denerwuję, nawet myślę: - Cholera, poszłoby się na boisko, a tu trzeba leżeć w szpitalu przez trzy dni.

Naszą rodziną składaków opiekują się prof. Ewa Straburzyńska oraz dr Hanna Baszyńska. Pod ich opieką czujemy się bardzo bezpiecznie.

Myśli pan czasem o dawcy?

- Cały czas. Jestem wierzący. Codziennie odmawiam za niego zdrowaśkę. Dostałem młode, silne serce. Tylko tyle wiem.

Coś się w pana życiu zmieniło?

- Podejście do życia. Już nie robię planów: za rok, za dwa, za trzy... Żyję dniem dzisiejszym. Dostałem drugą szansę. Wiem o tym, że to wszystko stało się po coś. Coś muszę w tym życiu jeszcze zrobić.

Co?

- Tego na razie nie wiem.

Ps.

 Do grudnia lekarze z poznańskiej kliniki kardiochirurgii przeprowadzili 24 transplantacje. Obecnie w Wielkopolsce na przeszczep serca czeka 30 osób, cztery z nich potrzebują serca pilnie (leżą w szpitalach). Serca w Poznaniu przeszczepia zespół lekarzy: prof. Marek Jemielity, dr Tomasz Urbanowicz, dr Marcin Misterski, dr Mateusz Puślecki, dr Marcin Ligowski, dr Wiktor Budniak, dr Sławomir Katarzyński i dr Izabela Katyńska.