W samym centrum niewielkiego Wolsztyna, znanego na całym świecie z jedynej czynnej w Europie parowozowni, powstało Centrum Sportowe Fala Park. Obiekt sąsiadujący ze starym rynkiem i zabytkowym parkiem, wypełnił przestrzeń zabudowaną wcześniej budynkami poprzemysłowymi i gospodarczymi. Aby zapobiec nagrzewaniu się budynku, zewnętrzne okiennice wyposażono w specjalną siatkę, która prócz funkcji typowo ochronnej, spełnia także rolę estetyczną - rozdrabnia i dodaje dynamizmu elewacji. Jednak największe zainteresowanie wzbudza kort tenisowy, który umieszczono na dachu obiektu. Amatorzy gry podczas pojedynku mogą podziwiać niezwykłe widoki - z jednej strony jezioro, a z drugiej malownicze dachy budynków miasta i wieże kościołów. Prócz kortu, zainteresowani mogą korzystać z 4 torów bowlingowcyh, 2 sal do squasha, ściany wspinaczkowej, siłowni, sali do spinningu, sali fitness, krainy zabawy dla dzieci, mini golfa, wypożyczalni rowerów, segweyów i rowerów wodnych.
fot. PL.architekci
Większość powstających w centrum Wolsztyna budynków utrzymana jest w historyzującej, zachowawczej stylistyce, która nie wnosi nowej jakości do przestrzeni miasta. Fala Park przeciwstawia się tej konwencji pokazując, że w starą tkankę miejską można wkomponować nowoczesną bryłę. Kosztujący 11 mln zł budynek zaprojektowali architekci z biura PL.Architekci. Na przykładzie wolsztyńskiego centrum sportu i rozrywki projektanci pokazali, że nowoczesne nie musi oznaczać sterylne. Stworzeniu przyjaznej atmosfery służy między innymi kolor ? żywe barwy podkreślają ruch, a kontrastowe zestawienie ich z czarnymi ścianami wprowadza do wnętrz dynamikę. Elementem spajającym i porządkującym przestrzeń Fala Parku jest zielona ściana wspinaczkowa, która w holu ma swoją kontynuację w postaci atrapy przenikającej w głąb obiektu i pełniącej rolę trzonu komunikacyjnego.
fot. PL.architekci
Młyn Żytni to budynek mieszkalny zaprojektowany przez architektów z pracowni TEKKTURA. Projektanci nadali opuszczonemu budynkowi "młyna żytniego" drugie życie. Ceglany obiekt powstał prawdopodobnie na początku XX wieku. Swoją przemysłową funkcję sprawował kilkadziesiąt lat. Niedawno został przebudowany i powiększony o nową część. Architekci zaadaptowali wnętrze młyna na budynek mieszkalny z powierzchnią usługową na parterze. W ramach przebudowy powiększono np. otwory okienne dzięki czemu mieszkania są lepiej doświetlone.
mat. Tekktura
Najbardziej efektowną częścią Młyna Żytniego jest jego nowoczesna nadbudowa o grafitowej barwie. Znalazły się tam dwie kondygnacje mieszkalne. Architekci skontrastowali tutaj starą, ceglaną elewację ze stalową nową częścią. Zrewitalizowany młyn to tylko pierwszy etap planowanego osiedla. Wkrótce wyremontowany zostanie stojący w pobliżu pofabryczny budynek, dobudowany zostanie niższy blok i utrzymane w podobnym stylu dwie miejskie wille.
mat. Tekktura
Projekt lokalnej gazety we Wrześni powstał na deskach jednej z lepszych poznańskich pracowni - Ultra Architects Marcina Kościucha i Tomasza Osięgłowskiego. Budynek tarasowo zwęża się ku górze. Więc największy jest parter gdzie mieście się biuro obsługi klienta, sala konferencyjna, kawiarnia i niewielki parking z pięcioma miejscami postojowymi oraz miejscem dla rowerów. Pierwsze piętro, o nieco mniejszej powierzchni niż parter, mieścić będzie pokoje redakcji. Dziennikarze większość czasu spędzają przed monitorami komputerów, więc dla ochrony przed zbyt mocnym światłem architekci postanowili pokryć fasadę budynku perforowanymi panelami przeciwsłonecznymi.
mat. Ultra Architects
Wzór perforacji tych paneli inspirowany jest szpaltą gazety, więc praktyczna przesłona będzie jednocześnie pełnić funkcję identyfikacji wizualnej budynku. Od strony północnej usytuowane są pokoje redaktorów, niewielka jadalnia i pokój konferencyjny. Wszystkie te pomieszczenia mają dostęp do zewnętrznych tarasów. Najwyższe, drugie piętro biurowca, mieścić będzie studio telewizji internetowej z reżyserką, niewielki pokój gościnny oraz część techniczną. Z tarasu studia można będzie podziwiać panoramę miasta. Dzięki uskokowemu ukształtowaniu bryły, w miejscach wycofania kolejnych kondygnacji powstały tarasy, które porośnięte będą zielenią. To nie tylko przestrzeń rekreacyjna, ale też sposób na pochłanianie deszczówki odprowadzanej zazwyczaj do sieci miejskich kanałów.
mat. Ultra Architects
Konin już od kilku lat pokazuje jak sensownie można zagospodarować tereny nad rzeką w mieście. Przez długie lata znajdujące się blisko Starego Miasta nabrzeże było mocno zaniedbane. Sytuacja zmieniła się w 2011 r. gdy władze Konina zdecydowały się przeznaczyć 14 mln zł (większa część pieniędzy pochodziła z dotacji unijnej) na budowę Bulwaru Nadwarciańskiego z tarasami widokowymi, dwoma amfiteatrami, przystanią rzeczną, łąką rekreacyjną, oczkami wodnymi i promenadą z prawdziwego zdarzenia. O jakości tej przestrzeni świadczy chociażby nagroda Towarzystwa Urbanistów Polskich dla najlepszej przestrzeni publicznej w Polsce.
fot. UM Konin
Od momentu oddania do użytku w 1975 r., dworzec nie był remontowany do 2013 r. To wtedy zapadła decyzja o modernizacji chodzieskiej stacji. Remont trwał rok i kosztował ponad 3 mln zł. Teraz budynek wyróżnia monumentalny zegar zamontowany na specjalnie postawione ścianie oraz czerwone ?żyletki? będące elementem ażurowej balustrady. Kapitalny remont przeszło też wnętrze budynku, pojawiły się nowe okna, drzwi i podłogi. Odświeżono poczekalnię i toalety. Obiekt został przystosowany do potrzeb osób niepełnosprawnych. Osoby poruszające się na wózkach skorzystają z pochylni prowadzącej do wejścia, a na piętro wjadą windą z panelem sterowania. Tuż przy windzie znajduje się toaleta przystosowana do potrzeb osób niepełnosprawnych.
Fot. MTBiGM
Zbąszyń leży na terenie tzw. Regionu Kozła, czyli obszaru gdzie kultywuje się grę na tym ludowym instrumencie. Ba, nie tylko kultywuje, ale nawet uczy. Tutejsza Szkoła Muzyczna im. Stanisława Moniuszki to druga w Europie, a jedyna w Polsce instytucja, w której prowadzona jest nauka gry na instrumentach ludowych. Uczniowie uczą się w niej nie tylko gry na koźle, ale też na mazankach czy szałamajach. Od zeszłego roku szkoła jest jednym z trzech obiektów, które wchodzą w skład unikatowego ośrodka - Filharmonii Folkloru Polskiego. Trzykondygnacyjny budynek dydaktyczny (Szkoła Muzyczna I stopnia) mieści sale do indywidualnej nauki, seminaryjne, sale do rytmiki, świetlicę, bibliotekę i mediatekę.
fot. Skanska
Drugi z budynków to sala koncertowa o wysokości ok. 8,5 m, wyposażona w estradę dla 40-60 osobowego zespołu, dwa podesty dla chóru, zaplecze dla artystów, grup folklorystycznych, szatnię, foyer i widownię na niemal 250 osób. Trzeci obiekt, będący łącznikiem pomiędzy szkołą muzyczną a salą koncertową, stanowi zespół warsztatów do wyrobu, napraw i konserwacji ludowych instrumentów muzycznych, wyposażony w tokarki, stoły montażowo-stolarskie i inne specjalistyczne narzędzia. Z racji funkcji, którą pełni budynek ? szkoła muzyczna i sala koncertowa ? zastosowane zostały odpowiednie rozwiązania konstrukcyjne i materiałowe zapewniające podwyższone wymagania akustyczne obiektu. To m.in. żelbetowe ściany nośne i osłona zewnętrzna wygłuszająca z cegły klinkierowej i izolacji miękkiej. Dodatkowo, tzw. wewnętrzne ?pudło? sali zostało wykonane z płyt drewnianych na stelażu odsuniętym od ściany. Sala koncertowa wymagała takiego wykonania, aby nie wystąpiły w niej niekorzystne odbicia fal dźwiękowych, które mogą być odbierane przez słuchaczy jako echo. Budynek zaprojektował prof. Jerzy Gurawski.
fot. Skanska
To jeden z niewiele przypadków owocnej współpracy dewelopera (w tym przypadku firmy Linea) z lokalnym samorządem. Przedszkole powstało z połączenia brył koła oraz krzyża. Architektom przyświecała przede wszystkim idea, by stworzyć przestrzeń ograniczoną, która zapewni poczucie bezpieczeństwa. Wszystkie sale położone są od strony południowej i posiadają całkowicie przeszkloną jedną ze ścian, co zapewnia dużą ilość światła w ciągu dnia.
fot. materiały inwestora
W placówce znajduje się również jadalnia oraz przestronny hol. Do dyspozycji przedszkolaków jest także ogród. Podczas projektowania bardzo ważne były materiały: drewno, cegła, piasek, glina oraz zestawienia kolorystyczne. Każda z zaprojektowanych sal jest inna, a wystrój odpowiada nazwie grupy. Projektanci chcieli, żeby dzieci, będąc w tych przedszkolach, miały kontakt z naturalnymi materiałami.
fot. materiały inwestora
To jeden z kilku mniejszych wielkopolskich dworców wyremontowanych w ostatnich latach przez PKP. Budynek zabytkowego dworca we Wronkach powstał w 1880 r., ale w latach 2012-2013 został gruntownie wyremontowany pod okiem konserwatora zabytków. Za 2,6 mln zł wymieniono okna, załatano dziurawy dach, a przede wszystkim uczyniono ze stacji PKP obiekt przyjazny osobom niepełnosprawnym. Na dworcu znalazły się m.in. specjalnie przystosowane toalety, bezprogowe podejścia oraz pochylnia od strony peronów.
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze