Dzień Dziecka. Opowiadamy, kim chcieliśmy zostać, gdy byliśmy mali

Joanna Leśniewska (pisze o komunikacji i śmieciach): Na zdjęciu, które trzymam w ręce, mam niewiele ponad 2 latka. Przytulam się do misia mojej kuzynki Basi. Obok mnie siedzi mój ukochany dziadek Albert. Wpatrzony w swoją wnuczkę jak w obrazek. Gdy trochę podrosłam, uczył mnie jeździć na zielonym rowerku, a gdy podrosłam jeszcze bardziej - samochodem. Lubiłam przychodzić do niego do biura i obracać się wkoło na wielkim krześle. No i to oczywiście dziadek nauczył mnie grać w karty, a przede wszystkim - śpiewać mnóstwo piosenek. A ponieważ dawno, dawno temu chciałam zostać piosenkarką (zamiast mikrofonu miałam dezodorant Nivea mamy), rozwijał we mnie pasję do śpiewania. Dziadek miał supernowoczesną wieżę i kasety Stilon. Nagrywał moje przeboje: "Kaczka dziwaczka", "Ogórek, zielony ma garniturek" i absolutny hit od dziadka - "Maryna gotuj pierogi!". W zerówce był to mój popisowy numer

Jakub Łukaszewski (pisze o przestrzeni Poznania i architekturze): Pierwsze pragnienie to bycie kartografem. Nikt nie mówił tego wprost, bo przecież dla kilkulatka i jego przedszkolnych kumpli to zbyt trudny wyraz. Nie zmienia to faktu, że dzieciństwo spędzałem wśród map, a pierwszą przeczytaną książką był atlas geograficzny. Oczywiście był to atlas iście prehistoryczny, bo z Czechosłowacją i bez Litwy, Łotwy i Estonii. Poza nauką czytania atlas służył za kolorowankę. Na wzór francuskiego Tour de France na mapach większości państw pisaki kreśliły trasy kolarskich wyścigów. Nabyta z atlasów wiedza przydawała się też na nudnych imieninach. Ziewający wujkowie, pomiędzy kieliszkiem i bigosem, odpytywali ze stolic świata. I mieli wielką radochę gdy na pytanie: - Urugwaj? ? kilkulatek odpowiadał: - Montevideo.

Miłość do geografii przeszła mi w szkole na? lekcjach geografii. Bo obok miast i państw pojawiły się nagle gleby, wiatry i plejstocen. Nigdy nie zapomnę jak na jednej z kartkówek odpowiadając na pytanie o działalność wiatru snułem opowieść o korzyściach dla surferów i żaglówek. Litościwa nauczycielka doceniła pasję ściemniania dając dwa na szynach.

Tego samego roku słynna kwestia "Kim chciałbyś zostać jak dorośniesz?" pojawiła się na jednej z klasówek. O kartografii nie było już mowy. Miałem świadomość braków, więc marzyłem już tylko o dobrej pracy fizycznej. Idealne rozwiązanie dla niespełnionego geografa było tylko jedno: kierowca ciężarówki! O długich kolejkach na granicach i wielodniowych pobytach poza domem nie wspomniałem ani słowa, bo przecież liczyło się... poznawanie kultur. Być może dlatego skończyłem na kulturoznawstwie.

Radosław Nawrot (zajmuje się sportem): Uśmiejecie się, bo kiedy byłem mały, chciałem być... dziennikarzem. To znaczy prawdopodobnie nie umiałem tego tak określić, ale w gruncie rzeczy o to mi chodziło. Miałem całą szufladę różnych kartek, zeszycików i notesików pełnych zapisków - rozmaitych historii, opowiadań, quasi-powieści o jakichś pierdołach. Na szczęście wszystko to któregoś dnia spłonęło, wrzucone przeze mnie do ogniska. Spłonęło, gdyż prawdopodobnie nie umiałbym znieść poziomu tych "dzieł". Swoją rolę jednak odegrały. Dziś wydaje mi się, że większą niż myślałem.

Jako dziecko uwielbiałem kłaść się do łóżka z książką. Czytałem o zwierzętach, o dalekich krainach i wyprawach, o świecie, o sporcie i o tym, co się kiedyś zdarzyło. Miałem wtedy poczucie, że tak wiele mnie ominęło, tak wiele się już wydarzyło, a ja o tym nie wiem. Potem kładłem się spać, a rano siadałem i spisywałem to wszystko, co potrafiłem sobie wyobrazić - z każdym rokiem coraz więcej rzeczy.

Któregoś dnia moja koleżanka z klasy, niejaka Marzena miała urodziny. Zapytałem ją, co chce na prezent. Odpowiedziała: coś, co sam zrobisz. Własnoręcznie. Napisałem jej wtedy opowiadanie. Myślę, że to był moment, w którym zapragnąłem pisać nie do szuflady. Wtedy, gdy widziałem jak siedzi i czyta. Od tamtej pory nie można mi sprawić większej przyjemności, niż mnie czytać.

Natalia Mazur (pisze o szkołach wyższych): Zawsze kochałam prasę. Pierwszy był "Miś" - z wycinanką i "Misiową Encyklopedią" - serią książeczek do wycinania i składania - opowiadającą kolejno o wszystkich 49 polskich miastach wojewódzkich. "Miś" w czasach niedoboru do prenumeratorów przychodził z opóźnieniem. Zabawki choinkowe wycinałam przed Wielkanocą. Był też "Świerszczyk" - bardziej do czytania - i "Płomyczek". Pamiętam opowiadania o chłopcach, którzy wyjechali na daczę i jeden z drugim założył się, że zje swoje buty. I zjadł. Ze "Skarbu Malucha" zapamiętałam historię dziewczynki, która miała mnóstwo zabawek przysyłanych przez mieszkającego w Ameryce ojca, a gdy ten wreszcie powrócił do kraju, okazało się, że wygląda jak Gargamel.

W "Świecie Młodych" kręcił mnie niebieski pasek i kawały z ostatniej strony. W "Przekroju" czytałam drukowane nieregularnie historie o duchach, a w "Kobiecie i Życiu" - plotki z życia królowej angielskiej. W "Sezamie" poszukiwałam porad dla gospodyń domowych. W "Młodym Techniku" interesowały mnie nadsyłane przez czytelników pomysły na wynalazki. Często proponowali coś, co na Zachodzie było już wynalezione, ale my tutaj, w PRL, o tym nie wiedzieliśmy. W tajemnicy przed rodzicami przeglądałam "Detektywa". Całkiem jawnie - "Wprost". Wreszcie dorosłam do "Filipinki". Nie ominęła mnie fascynacja "Bravo", "Dziewczyną" i "Popcornem". Zapominając, że mam bezbarwną pomadkę na ustach, pocałowałam zdjęcie Dave'a Mustaine'a. Zmazałam mu twarz.

Z czytanego młodszej siostrze pisma "Bęc" (najlepszego pisma dla dzieci w historii wszechświata) dowiedziałam się, że w Holandii można żyć na barce. Żałowałam, że rodzice nie ustawiają się w kilometrowych kolejkach po "Miliardera" (podobno można było coś wygrać, mi jednak bardziej zależało na historiach, przy których reportaż z "Faktu" o jeziorze pełnym wódki się chowa). Za to później, gdy leżałam w szpitalu, zażądałam, by przynieśli mi "Życie na gorąco", "Na żywo" i "Tinę". Rodzice czytali "Wyborczą", na co dzień nieciekawą, ale w piątek wychodził całkiem udany "Magazyn", w którym było o ludziach. Pragnęłam mieć stały dostęp do wszystkich tych wspaniałości. Chciałam każdego dnia poznawać nowe opowieści. Marzyłam o pracy w kiosku. Nie udało się. Ale mogę powiedzieć, że pozostałam w branży.

Seweryn Lipoński (zajmuje się miejską polityką i kolejami): Miałem kilka przelotnych pomysłów na życie. Zamierzałem być kolejarzem, inżynierem konstruującym najwyższe budynki świata (efekt sprawdzenia, co to jest Empire State Building), a nawet lekarzem.

Ale prawdziwą fascynacją okazał się futbol. Zakochałem się w nim jako ośmiolatek, latem 1998 r., gdy przypadkiem przełączyłem telewizor na mecz Włochy-Chile podczas mundialu we Francji. Ani się obejrzałem - a już sam ganiałem za piłką. Z kolegami ostentacyjnie lekceważyliśmy tablice "zakaz gry w piłkę", stojące wówczas na wielu osiedlowych podwórkach.

Oczami wyobraźni widzieliśmy samych siebie za ileś lat na boiskach Ligi Mistrzów, transmitowanej co dwa tygodnie w środowe wieczory. Mieliśmy na kim się wzorować. Moim piłkarskim idolem - znów nie będę oryginalny - był Ronaldo. To jego brazylijską koszulkę, nieco przydługą (mniejszych w sklepie akurat nie mieli), często nosiłem na boisku.

Jak na złość okazało się, że zdecydowanie lepiej od strzelania goli wychodzi mi pilnowanie bramki. No i na długie szkolne lata zostałem bramkarzem. Pamiętam emocje podczas pierwszego klasowego meczu, gdy nasza II B zmierzyła się z II C.

Niestety nigdy nie udało nam się uzgodnić, jaki ostatecznie wynik padł w tym spotkaniu, co ochłodziło wzajemne relacje obu klas do poziomu podobnego jak między Lechem Poznań i Legią Warszawa. Albo FC Barceloną i Realem Madryt.

Topór wojenny zakopaliśmy po pół roku, kiedy trzeba było sklecić wspólną ekipę na pierwszy prawdziwy turniej w pobliskiej szkole na os. Śmiałego. Na zdjęciu - nasza drużyna o wdzięcznej nazwie Manchester Łokietek w szatni właśnie podczas tych rozgrywek (ja, w bluzie bramkarskiej, pierwszy z prawej).

Co ciekawe, na zwycięstwo w jakimkolwiek turnieju musieliśmy czekać aż kilka lat, bo udało nam się to rzutem na taśmę na koniec podstawówki. A wtedy większość z nas miała już nieco inne plany niż piękna piłkarska kariera na europejskich boiskach...

Bartosz Nosal (szef gazetowego internetu): To w sumie dziwne, bo nie chciałem być ani piłkarzem, choć w piłkę grałem, ani też dziennikarzem sportowym, choć odkąd pamiętam, o sporcie dużo czytałem. Nie planowałem też być inżynierem, choć - jak twierdzą rodzice - będąc niemowlakiem nie mogłem oderwać wzroku od takich bestsellerów na półce jak "Paliwa, oleje, smary" czy "Silniki samochodowe". Prawda jest taka, że nie miałem pomysłu na wykonywanie konkretnego zawodu. Chyba, że w kategorii zawodu traktujemy bycie herosem.

Przełom lat 80. i 90. w popkulturze był czasem bohaterów walczących o to, by na świecie (czy też lokalnie - w mieście) nie zapanowało Zło, a planeta nie została rozwalona w pył. Szarość raczej nie była w modzie, sprawy były tu czarno-biało. Dobrzy kontra Źli, ot cała konstrukcja fabuły.

Naoglądałem się więc przygód Johna Rambo czy innego Conana i naczytałem takich komiksów jak Superman, Batman, czy Punisher (ten ostatni, Mściciel, był najlepszy). Potem we wszelkich zabawach z elementami fabuły chciałem być tzw. Dobrym. Myśląc o dorosłości, też takim Dobrym pewnie chciałem być. Uratować Wszechświat - no, to byłoby coś! Mogłem być szeryfem, policjantem, detektywem, żołnierzem. Miał być Dobry i walczyć ze Złem.

Problem pojawiał się w sytuacji, gdy w zabawie tzw. Złym był ktoś starszy, większy i silniejszy oraz - co kluczowe - kto nie dawał młodszym forów. Wtedy wymyślona przeze mnie fabuła brała w łeb, a Dobremu zostawało zgrzytanie zębów ze złości i połykanie słonych łez.