Jeden z największych projektów prowadzonych na poznańskiej SWPS dotyczy szczęścia. Naukowcy otrzymali ponad 1 mln zł dofinansowania z Narodowego Centrum Nauki. Chcą sprawdzić, w jaki sposób sposób nasza osobowość, charakter, a także działania, które podejmujemy, wpływają na to, czy czujemy się szczęśliwi. - Moja doktorantka badała kobiety zakładające firmy. Cechuje je większy optymizm i entuzjazm niż osoby, które nie myślą o własnej działalności. Po roku okazało się, że optymizm i inne wskaźniki świadczące o dobrostanie spadły tylko u tych kobiet, którym się powiodło. Może to jest koszt sukcesu? Nadal jednak był wyższy niż u kobiet, które przedsiębiorczością się nie cechują - opowiada prof. Anna Zalewska, kierująca projektem. W ramach grantu badacze przeprowadzą podobne badania, rozszerzone jednak o mężczyzn. Może im trudniej przeżyć brak powodzenia?
Naukowcy chcą też sprawdzić m.in. w jaki sposób na poczucie dobrostanu wpływają inne działania, np. poddawanie się psychoterapii.
Badacze z Poznania sprawdzali m.in., kim są kobiety robiące sobie operacje piersi. Po co takie badania? - Na Zachodzie ciągle bada się osoby poddające się operacjom plastycznym, zarówno pod kątem medycznym, jak i demograficznym, a zwłaszcza psychospołecznym - mówi prof. Teresa Rzepa, psycholog i koordynatorka projektu. - W Polsce brakuje takich badań być może dlatego, że operacji plastyczne są dość powszechnie traktowane jako zabiegi nader wstydliwe i owiane tajemnicą.
90 proc. kobiet, które decydują się na operację plastyczną piersi ma 20-39 lat, niemal połowa z nich to panny, ponad 70 proc. posiada dzieci, 60 proc. to mieszkanki dużych miast. Przyznają, że zabieg przyniósł im korzyści psychologiczne i wpłynął na jakość życia seksualnego, choć tego nie oczekiwały. Przestały zazdrościć innym kobietom wyglądu i z mniejszym skrępowaniem rozbierają się na plaży. Decyzję o poprawie piersi uważają za jedną z najważniejszych w swoim życiu, zaraz za narodzinami dziecka, a przed wyuczeniem zawodu, zamążpójściem czy śmiercią kogoś bliskiego.
Wieloletnim projektem finansowanym z NCN są badania dr Mariusza Zięby nad konsekwencjami trudnych przeżyć.
W mediach znajdujemy doniesienia w rodzaju: człowiek po wypadku przykuty do wózka opowiada, że wreszcie nauczył się cieszyć każdym dniem życia. Kobieta po mastektomii czuje się wreszcie silna i pewna siebie. Wyrzucony z pracy, dawniej biały kołnierzyk, zachwala odzyskaną wolność. Napadnięty w parku mężczyzna mówi o tym, jak odzyskał wiarę w ludzi.
- Badania nad tym, co dzieje się z człowiekiem po traumie, to ostatnio dość modny temat. Słuchając popularnonaukowych wystąpień, można wręcz odnieść wrażenie, że aby być szczęśliwym, należy stracić bliskich, pracę i zdrowie - mówił rok temu dr Zięba, w rozmowie z "Wyborczą". - Chcemy dowiedzieć się, jakiego rodzaju zdarzenia mogą wpływać na pogłębienie poczucia sensu życia, a przede wszystkim, co pomaga w tym, że nawet trudne czy traumatyczne wydarzenie może przynieść pozytywne zmiany. Sądzimy, że ważną rolę pełnią pewne przekonania, np. zaufanie do innych ludzi czy też wiara w sprawiedliwy świat.
Prof. Filip Rybakowski bierze udział w międzynarodowym projekcie, którego celem jest ustalenie przyczyn anoreksji. Zachorowania na jadłowstręt psychiczny w dużym stopniu determinowane jest przez czynniki genetyczne. Wpływ czynników genetycznych decyduje o zachorowaniu w przynajmniej 60 proc. Do tej pory nie wiadomo jednak jakie geny odpowiedzialne są za chorobę. Po pierwszej fazie badań naukowcy wytypowali dwa warianty genetyczne - co ciekawe, w dotychczasowych doniesieniach wiązane z ryzykiem wystąpienia choroby Alzheimera. Potrzeba jednak kolejnych badań, by potwierdzić tę tezę. - Leczenie jadłowstrętu psychicznego jest obecnie trudne i mało skuteczne, a rozumienie biologicznego podłoża tego zaburzenia pozostaje niezadowalające. Potwierdzenie udziału powyższych genów w zwiększeniu zachorowań na anoreksję, mogłoby umożliwić wczesne wykrywanie osób zagrożonych wystąpieniem choroby, a także poszukiwanie nowych metod terapeutycznych, które będą ukierunkowane na proces chorobowy zachodzący w mózgu - mówi prof. Rybakowski.
Badacze sprawdzali też, jakie choroby uważamy za najbardziej wstydliwe. Wyniki mogą być pomocne w profilaktyce i terapii wstydu. - Wstyd może funkcjonować jako mechanizm obronny przed napiętnowaniem i ostracyzmem, a tym samym hamować przed ujawnieniem prawdy, nawet w relacjach z najbliższymi osobami - mówi prof. Teresa Rzepa. Wstydliwe choroby to: kiła, AIDS, grzybica pochwy lub prącia, opryszczka narządów płciowych, choroby odbytu, wszawica łonowa, rzeżączka, choroby skóry twarzy, grzybica paznokci oraz łuszczyca.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze