Cisza, pierogi i bloki jak w Kazachstanie. Co zaskoczyło młodych gości Malty?

Nazywamy się Hayoon Lee, Noeun Kwon, Jeong Min, Sang Hee i Joo Young.

Nasi rodzice pracują we Wrocławiu dla koreańskich firm, głównie dla LG. Uczymy się we Wrocławiu, w British International School of Cracow, w naszej szkole połowa uczniów pochodzi z Korei.  Tworzymy zespół taneczny, wykonujemy k-pop, taniec do muzyki będącej połączeniem modnej muzyki zachodniej i japońskiego popu. Same stworzyłyśmy choreografię. Ostatnie próby przed pokazem, który przygotowałyśmy na festiwal Młoda Malta miałyśmy... w toalecie. Bo tam znalazłyśmy dobre lustro.

Firma, dla której pracują nasi rodzice, zapewniła mieszkania w Polsce. Zaskoczeniem były dla nas przydomowe ogrody. W Korei jest dość ciasno, mieszkamy w blokach, tutaj wielu ludzi ma przed domem własną zieleń. Powietrze też jest o wiele czystsze. W miastach nie ma tylu fabryk.

Julia Bednarek

Najdziwniejszy jednak jest nasz wiek. W Korei mamy po 14, 15 lat. Tutaj: 13, 14. To dlatego, że w Korei, gdy się rodzisz, masz od razu rok. Ktoś urodzony w 2001 r. ma dziś w Korei 15 lat, nawet jeżeli przyszedł na świat w grudniu, a pełnoletniość osiągnie w 2020 jako 20-latek. Jeśli zostanie w Polsce, będzie pełnoletni w 2019 roku, jako 18-latek.

Jest zupełnie inaczej niż w Malawi. U nas wszyscy krzyczą i jest bardzo głośno.

Nazywam się Vincent Nawanga, mam 16 lat, przyjechałem, działam w grupie teatralnej Chichiri Secondary School. Miałem problem z uzyskaniem wizy. Żeby ją dostać, trzeba mieć konto w banku. Ostatecznie, pomógł nam nauczyciel, który wytłumaczył, że jesteśmy za młodzi, by mieć konto. Opowiadamy o tym w naszym przedstawieniu.

Mówi ono o stereotypach, dyskryminacji, ksenofobii. W Afryce zabija się albinosów na potrzeby tradycyjnej medycyny. Może nie tam, gdzie mieszkam, ale kilka kilometrów dalej już tak.

Denerwuje mnie powszechna w Afryce dyskryminacja płciowa. Rodzice jednak wciąż mówią dzieciom, że kobieta powinna zajmować się domem: opiekować się dziećmi, zmywać, prasować, sprzątać, natomiast mężczyzna powinien pracować i zarabiać. W Polsce jest podobnie?

Julia Bednarek

W wolnym czasie zajmuję się aktorstwem. Kocham to robić i jest to moją pasją. Czasami również gram w piłkę nożną, jednak to aktorstwo jest czymś, czym chciałbym się zajmować w przyszłości, na poważnie.

Myślałam, że ludzie będą mi się przyglądać, traktować jak obcą, tymczasem wszyscy są bardzo mili.

Nazywam się Alice Malunga. Z Malawi do Poznania leciałam 14 godzin, przesiadaliśmy się w RPA i w Niemczech. Poznań bardzo różni się od naszego miasta. U nas na ulicach jest dużo straganów, ludzie chodzą, gdzie chcą, krzyczą. Tutaj jest o wiele ciszej i spokojniej.

Mam 15 lat. Z tego co wiem, w szkole mam więcej przedmiotów niż Polacy w moim wieku. Uczymy się m.in. biznesu i rolnictwa. Najlepszą oceną jest 1, a najgorszą 9!

Językami narodowymi Malawi są angielski i cziczewa, jednak ludzie zazwyczaj umieją się posługiwać wieloma językami, ponieważ w szkołach uczymy się też francuskiego.

Julia Bednarek

Obecnie w Malawi mamy zimę. Temperatury najczęściej wynoszą 17-24 st. C. Oczywiście nie ma u nas śniegu, nigdy go nie widziałam.

Mieszkamy u jednego z uczniów szkoły da Vinci, a festiwal odbywa się w szkole. Dojazd zajmuje nam pół godziny. W Hiszpanii do szkoły idziemy pięć minut. Mieszkamy w El Mansou koło Barcelony, teraz jest tam słonecznie i gorąco, a szkoła znajduje się tuż przy plaży.

Nazywamy się Marc i Aleix, mamy po 15 lat. Choć Marc jest o trzy minuty starszy, rządzi Aleix. Np. Marc mówi, że do szkoły idzie dwie minuty, Aleix poprawia go, że pięć, i Marc natychmiast mu przytakuje. Nigdy nie wykorzystujemy swojego podobieństwa do wkręcania innych, ponieważ nienawidzimy, gdy ludzie nas ze sobą mylą. A zdarza się to często. Fajnie mieć brata bliźniaka, bo zawsze ma się towarzystwo. Czasem się kłócimy. Ale po kilku godzinach musimy sobie wybaczyć, bo nie potrafimy wytrzymać ze sobą bez rozmów.

Słyszałam, że pierogi to takie doskonałe danie. Spróbowałam... Coś okropnego! To były pierogi z truskawkami.

Nazywam się Carla Arias uczę się w Escola Sagrada Familia dell Mansou. Czuję się tu dobrze - cudownie jest odczuć tę różnicę pomiędzy Polską, a Katalonią. Tylko nie pisz Hiszpanią! Szczególną różnicę odczułam co do jedzenia. Próbowałam pierogów - coś okropnego!

Myślałam, że jesteście bardzo nieśmiali. Przynajmniej tak słyszałam, ale okazało się jednak, że jest zupełnie inaczej- jesteście bardzo zabawni i przyjaźni.

Jestem jedyną dziewczyną w naszej grupie teatralnej ale czuję się z tym dobrze. Jestem "rodzynkiem"- noszą mnie na rękach. Na początku oczywiście byłam bardzo niezadowolona z tego faktu. Próbowałam namówić jakąkolwiek inną dziewczynę do udziału, ale teraz w sumie cieszę się, że tak wyszło.

Bardzo lubię tańczyć. Tańcem można wyrazić siebie. Taniec to bardzo ważny element festiwalu, ponieważ podczas tańca jesteśmy wszyscy jednością.

Na razie aktorstwo to tylko zabawa z przyjaciółmi. Może kiedyś będzie to bardzo ważną częścią mojego życia, nie wiem. Nie chcę niczego wykluczać.

Julia Bednarek

W przyszłości chcę zostać dziennikarką sportową. Uwielbiam sport, uwielbiam informować ludzi i zbierać informacje.

Nazywam się Jennifer Cordue. Mam 17 lat. Podoba mi się Poznań City Center. Gdy musisz czekać na pociąg, idziesz sobie na zakupy. Nie przepadam za Starym Browarem, trzeba chodzić z piętra na piętro, łatwo się pogubić. Najlepsza jednak w Polsce jest katowicka Silesia.

Moja mama jest Polką. To od niej nauczyłam się mówić po polsku. Przed Młoda Maltą często jeździłam do tego kraju, ale do Katowic, a nie do Poznania. Mam tam rodzinę. Czasem mówię "ino" - w Poznaniu nikt nie używa tego słowa.

W przedszkolu mieliśmy do wyboru różne zajęcia popołudniowe i ja chodziłam na teatr. Podobnie było w gimnazjum. Nauczycielka, z którą tu przyjechałam prowadziła wtedy warsztaty, a ja zgłosiłam się i powiedziałam, że też chcę brać w nich udział. To naprawdę świetna zabawa. Wszyscy w naszej grupie świetnie się dogadujemy.

Scenariusz naszego spektaklu napisałam na potrzeby festiwalu w Hanowerze, na który wybieramy się w przyszłym tygodniu. Scenariusz opowiada o dziewczynie, która po śmierci mamy musi sobie poradzić z emocjami. Pokazujemy targający nią smutek, złość, strach, radość i szaleństwo grane przez poszczególnych aktorów, z którymi finalnie nie daje sobie rady. Spektakl pokazuje, jak wiele emocji odczuwamy, a jak mało pokazujemy.

Na Młodej Malcie prezentowaliśmy skróconą, przetłumaczoną z niemieckiego na angielski wersję sztuki. Znam wielu ludzi z myślami samobójczymi. Znałam tez kilku, którzy samobójstwo popełniło. Podczas festiwalu w Hanowerze jedna pani rzuciła się ze 20 metrów w galerii handlowej. Chciałam, żeby ludzie zwrócili uwagę na problem samobójstw, chciałam, żeby się o tym mówiło.

Julia Bednarek

To przedstawienie było dla nas szansą na wyrzucenie z siebie tych wszystkich emocji. Zamienialiśmy się rolami, patrzyliśmy, kto do której najlepiej pasuje. Gram smutek.

Wystarczy, że podejdę do grupki ludzi, a oni od razu zmieniają język na angielski, wiedząc, że nie rozumiem polskiego.

Nazywam się Jassin Ali i mam 18 lat. Uważam, że cały festiwal jest świetną sprawą, ponieważ dzięki niemu mamy okazję poznać różnych ludzi i ich odmienne kultury. Jestem tu już drugi raz.

Przez cały rok utrzymywałem kontakt z kilkoma osobami. Nie było to problemem. Dość często kontaktowaliśmy się przez skype albo po prostu pisaliśmy.

Julia Bednarek

Jeżeli chodzi o moją postać w przedstawieniu początkowo czułem się odrobinie dziwnie mając zagrać szaleństwo. Jednak przed przedstawieniem wypiłem kawę.

Najbardziej chciałbym studiować coś związanego z aktorstwem, jednak jeśli to nie wypali, chciałbym być inżynierem.

W wolnym czasie uwielbiam grać w piłkę nożną. Moim ulubionym klubem niemieckim jest Hannover 96. Bardzo lubię również poznawać nowych ludzi, czy też śpiewać karaoke. Uważam, że nieważnym jest jak się śpiewa, ważnym jest, że kocha się to robić.

Dziwi was szklana butelka, którą ze sobą noszę? Zawsze mam przy sobie wodę w szkle, tak jest bardziej ekologicznie.

Nazywam się Zoe, mam 17 lat i pochodzę z Niemiec. W Niemczech pełnoletni jesteś jako 16-latek, tu trzeba czekać do osiemnastki. Polka, u której mieszkam, zaproponowała, że mi kupi, ale nie chciałam prowokować kłopotów z policją.

Działam w grupie teatralnej w Georg Buechner Gymnasium w Seelze pod Hanowerem. Wszyscy w mojej grupie teatralnej są bardzo otwarci lecz nie tak szaleni jak ja. Dla mnie nie ma problemu, gdy trzeba coś zaimprowizować, choćby na ulicy,po prostu wychodzę i robię to.

W sztuce napisanej przez Jennifer gram złość.

Julia Bednarek

Na festiwalu Młoda Malta byłam już rok temu Utrzymanie kontaktu z ludźmi z zeszłego roku było trudne, każdy z nas ma wiele obowiązków, szkolnych i domowych. Nasz czas pochłaniają też inne zainteresowania, nie tylko teatr. Wróciłam i czuję się, jakbym miała tu drugą rodzinę, teatralną.

Poznań przypomina mi miasta w Kazachstanie, dlatego tak dobrze się tu czuję. Chodzi mi o nowszą część miasta, nie o śródmieście. W Kazachstanie w miastach nie ma czegoś takiego jak Stare Miasto, są tylko wieżowce i bloki mieszkalne.

Nazywam się Kristina Mostova, mam 14 lat. Kazachstan leży w środkowej Azji. Większość ludzi wygląda tam jak Mongołowie. Ja jestem w połowie Rosjanką, w połowie Ukrainką. W 2008 roku mój tata dostał pracę w Krakowie. Później wróciliśmy do domu. Ale rodzice postanowili, że teraz ich dom jest w Krakowie i ostatecznie tam teraz mieszkamy.

Mam 14 lat i jeszcze nie wiem, kim chcę być jak dorosnę. Zaczęłam chodzić na zajęcia teatralne w British Inbternational School of Cracow, w której się uczę.

Nauczycielka zachęciła mnie do przyjazdu do Poznania, a ja stwierdziłam, że to super. Teraz granie na scenie sprawie mi jeszcze większa przyjemność.

Lubię grać na pianinie, lubię psy, na koty jestem uczulona, lubię malowanie, rzeźbę, teatr. Uwielbiam oglądać filmy ze swoimi przyjaciółmi.

Zdziwiła mnie architektura, pełna łuków, zaokrągleń, nieregularności. Kolorowe budynki, koziołki na ratuszowej wieży. W Szkocji tak się nie buduje, budynki są raczej proste.

Mam na imię Andile, mam 15 lat, jestem Szkotką. W Poznaniu jest dużo zieleni i piękna pogoda. Wszyscy wciąż nas pytają, czy nie zimno nam w krótkich spodenkach. A my korzystamy z tego, że jest tu cieplej niż u nas. W Glasgow pada bez przerwy.

W przedstawieniu, które wystawiamy w ramach festiwalu Młoda Malta, gram agresywnego ojczyma, bijącego żonę i przybraną córkę. Nie zakładam peruki, nie przyczepiam wąsów, po prostu staję się nim. Odgrywanie agresywnej postaci jest dla mnie wyzwaniem, bo na co dzień jestem bardzo spokojną osobą. Muszę wykrzesać z siebie złe emocje. Na szczęście nie tkwią one we mnie, po zakończeniu spektaklu myślę tylko: "dobra robota".

Julia Bednarek

Jeśli się uda, chciałabym zostać aktorką. Ale myślę też o pracy weterynarza. Chciałabym podróżować i leczyć zwierzęta. Moje ulubione zwierzęta domowe to koty. Ale najbardziej podobają mi się tygrysy śnieżne.

Najbardziej zaskoczyła mnie liczba osób na lotnisku. Gdy weszliśmy do pierwszej części budynku, było bardzo pusto, jednak w następnej były wręcz tłumy!

Jestem Neovi, mam 15 lat i przyjechałam z Glasgow. Dodatkowo zaskoczył mnie prawostronny ruch samochodowy. Nigdy nie byłam poza Wielką Brytanią, dlatego dość mnie to zdziwiło. Poczułam się zmieszana, gdy poznałam zasady wręczania napiwków. U nas daje się pieniądze bezpośrednio kelnerowi do ręki, a nie chowa wraz z rachunkiem.

Jestem w Polsce po raz pierwszy i bardzo mi się tu podoba. To moja pierwsza przygoda z aktorstwem, nigdy wcześniej tego nie robiłam. Zgłosiłam chęć udziału w tym przedstawieniu, ponieważ chciałam spróbować czegoś nowego. Gram żonę bitą przez męża, która boi się w jakikolwiek sposób zareagować na jego agresję.

Julia Bednarek

Sam festiwal bardzo mi się podoba. Mam nadzieję wrócić tu za rok.

Mimo, że pochodzę z Glasgow, ludzie często się mnie pytają, skąd jestem. Mam ciemniejszy kolor skóry, ale to dlatego, że mój tata pochodzi z Kenii. Nie podróżuję zbyt dużo, ponieważ moja mama boi się samolotów. Dlatego zazwyczaj wakacje spędzam w Wielkiej Brytanii.

W wolnym czasie lubię spotykać się z przyjaciółmi, czytać, czy też oglądać ulubione seriale. Należą do nich m.in. Pretty Little Liars oraz Agenci NCIS.

W Poznaniu jest wiele starych budynków, Katedra, Stary Rynek. W Hanowerze, mocno zniszczonym podczas wojny, nie ma typowej starówki, większość budynków powstała w latach 50., 60.  Poznański Stary Rynek to też rekonstrukcja? O, to nie wiedziałem.

Ludzie są tutaj bardziej otwarci niż w Niemczech. Chętniej okazują sympatię.

Nazywam się Elias Gutzeit, mam 19 lat, przyjechałem z Hanoweru. Moja mama jest jednym z opiekunów grupy niemieckiej. Nie przeszkadza mi jej obecność, dobrze się dogadujemy, dlatego nie jest to problemem.

Codziennie z rana ćwiczę jogę. Jest to dobre dla zdrowia i wyzwala w mnie pozytywną energię.

Skomponowałem gitarowy podkład muzyczny do przedstawienia. Na gitarze gram od roku ale wcześniej miałem do czynienia z innymi instrumentami. Siedem lat temu zacząłem grać na perkusji, po kolejnych czterech latach na basie. Na końcu zdecydowałem się na klasyczną gitarę.

Do gry na instrumentach zachęcili mnie rodzice, mam wiele muzycznych inspiracji: Pink Floyd, The Doors, Eric Clapton. To jego utwory natchnęły mnie do skomponowania podkładu do przedstawienia.  Moim marzeniem są studia muzyczne.

Festiwal organizowany jest przez uczniów i nauczycieli z Gimnazjum i Liceum Akademickiego Da Vinci. Współorganizuje go Collegium Da Vinci, a studenci pedagogiki mają możliwość odbywania praktyk podczas festiwalu.