Sama zaczynałam treningi do pierwszego swojego poznańskiego maratonu w - o zgrozo! - Warszawie. Wiem, wiem, wstyd to w naszym mieście wielki, ale cóż począć, gdy człowiek akurat siedzi za biurkiem w innym mieście. No trzeba gdzieś sobie znaleźć miejsce do biegania. Olszynka Grochowska - dotąd miejsce tylko książkowe, znane z niepodległościowych powstań w XIX wieku - okazała się kawałkiem lasu do biegania wręcz idealnym. Podobnie Park Skaryszewski. Ale nie o Warszawie ma być to historia, lecz o Poznaniu.
Gdzie dziś trenują w naszym mieście ci, którzy 11 października wystartują w 16. PKO Poznań Maratonie? Gdzie w ogóle lubią biegać poznaniacy? Jakie trasy polecają?
Jeszcze do niedawna była to jedna z ulubionych tras poznańskich biegaczy. Ma ok. 5,3 km, jest dobrze obmierzona. To plusy biegania wokół Jeziora Maltańskiego. Kolejnym może być i to, że niedaleko stąd do innych sportowych aktywności, m.in. na Termy Maltańskie.
Jednak jest też sporo minusów. Nad Maltą - zwłaszcza w weekendy - sporo jest spacerowiczów, rolkarzy, rowerzystów. Wiadomo - z takiego fajnego miejsca rekreacji sporo osób chce skorzystać. Efekt jest niestety taki, że miejsca nad Maltą coraz mniej. Sama już nie pamiętam, kiedy się tu ostatnio umówiłam na bieganie, a bywało jeszcze kilka lat temu, że regularnie kręciłam kółka wokół jeziora. Nie zważając nawet na niezbyt przyjemną asfaltową nawierzchnię, której - umówmy się - nie kochają stawy biegaczy.
Mimo to - polecam. Dla tego sportowego ducha, który unosi się nad Maltą (na zdjęciu - Malta podczas tegorocznego triathlonu).
To trasa idealna dla tych, którzy chcą uciec znad zatłoczonej Malty. W dodatku w zdecydowanej większości po miękkim podłożu. Nam, biegaczom zza biurek w redakcji "Wyborczej" pokazał ją kiedyś w sobotni ranek Lech Bojarski. Dziś Lech już z nami nie pracuje, a swoje dziennikarskie umiejętności wykorzystuje w prasie branżowej. Trasa Lesia - jak o niej mówimy - jednak pozostała. I jest jak marzenie.
- Zaczynamy z Chartowa, przy skrzyżowaniu z Baraniaka i tu wbiegamy w lasek przy Malcie - mówi Leszek. Biegniemy na wschód wzdłuż Cybiny, piękne tu mamy stawki na Olszaku, każdy można podziwiać. Jest też wybieg dla psów. Niektóre się nam przyglądają, inne kawałek biegną z nami. Cały czas pod stopami fajna szutrowa droga. Przelatujemy przez ul. Browarną, robimy spory zakręt w zieleni i wracamy w innym miejscu, by znów przez Browarną przebiec. Teraz, trochę krzaczorami, biegniemy wzdłuż terenów należących do Nowego Zoo. Fajnie stąd widać tyły słoniarni (słoniarnia - na zdjęciu). Zbiegamy z górki wzdłuż zoo, rowerzyści do nas machają, bo lubią tędy jeździć. Dobiegamy do stacji końcowej kolejki Maltanka. I stąd w stronę Malty - opowiada Lech.
Teraz - na górze, nad nowymi trybunami nad jeziorem mamy dwie możliwości. Albo od razu odbijamy w lewo i potem na schody, gdzie po drodze koniecznie trzeba zrobić Rocky'ego.
Wtedy trasa ma ok. 7,5 km. Wariant drugi zakłada, że obiegamy jeszcze Jezioro Maltańskie - wówczas trasa wydłuża się do ok. 12,5 km. Na końcu koniecznie robimy na schodach Rocky'ego. Właściwie po to biegliśmy tą trasą - dla tej właśnie wisienki na torcie.
Dodatkowy plus - już po pokonaniu schodów - możemy się fajnie rozciągnąć na Polanie Harcerza.
Sama mam do Lasku Marcelińskiego nie po drodze. W życiu tam nie byłam, ale wiem, że są tacy, którzy uwielbiają po Lasku biegać. Moja koleżanka Joanna Sadowska, która ma już na koncie maraton w Poznaniu, właśnie na Marcelinie przygotowywała się do pokonania dystansu 42,2 km.
- Lasek Marceliński jest świetny do biegania - rekomenduje Aśka. - Miękkie podłoże to zdecydowanie plus. No i podbiegi - górka w Lasku Marcelińskim jest do tego wprost idealna. Najpierw ćwiczyłam podbiegi nad Maltą, ale to nie było to. Górka w Lasku Marcelińskim jest stworzona do trenowania podbiegów. Poza tym w Lasku jest sporo atrakcji. Wybieg dla psów, ludzie na spacerach, plac zabaw dla dzieci, stawy rybne, a przy nich wędkarze - na wszystko i wszystkich można popatrzeć w czasie biegania. Nieraz w Lasku Marcelińskim trenują też piłkarze Lecha, więc jest na kim oko zawiesić (na dowód - zdjęcie z treningu lechitów w Lasku Marcelińskim).
Jedno okrążenie po Lasku Marcelińskim to ok. 4 km. Jeśli chcemy pobiec więcej, kręcimy kolejne kółka.
Nie mamy w Poznaniu Central Parku jak Nowy Jork, nie mamy warszawskiego Skaryszaka, lecz gdyby chcieć szukać parku najlepszego do biegania w naszym mieście - da się go znaleźć. To oczywiście Cytadela. Może nawierzchnia nie jest najlepsza, bo jednak zdecydowanie po twardym asfalcie, za to na pagórkach Cytadeli naprawdę można fenomenalnie odlecieć. Docenili to i zauważyli organizatorzy cotygodniowego parkrun (dystans - 5 km), którzy bezpłatne biegi z pomiarem czasu organizują na Cytadeli co sobotę. Start o godz. 9. Ale nie dajcie się zwieść tym, którzy pędzą od początku na łeb na szyję! Trasa parkrun w Poznaniu zaczyna się od ostrego podbiegu. Kto przesadzi - ma za chwilę gwarantowaną zadyszkę i przymusowe zwolnienie. Tempa, nie od lekarza.
Bieganie po Cytadeli ma też tę zaletę, że w parku jest nie tylko mnóstwo pięknych przyrodniczo miejsc, ale i rzeźb. Można więc biegać "w pięknych okolicznościach przyrody i niepowtarzalnych", jakby to zgrabnie ujęli bohaterowie kultowego filmu "Miś". Po Cytadeli biega się wyśmienicie zarówno w pojedynkę, jak i w grupie, dlatego zachęcam do parkrun (na zdjęciu). Startować można całymi rodzinami, także z domowymi zwierzakami, jeśli tylko lubią biegać.
To taka nasza robocza trasa, dziennikarzy "Wyborczej" siedzących za biurkami. Dobrych kilka lat temu podrzucił ją chyba Marcin Wesołek - wtedy szef działu sportowego, dziś redaktor naczelny "Wyborczej" w Poznaniu.
Wybiegamy z redakcji na ul. 27 Grudnia 3, lecimy w dół ul. 3 Maja, Libelta, przecinamy al. Niepodległości i dalej przez mały park Moniuszki przebijamy się do al. Wielkopolskiej. Tu biegniemy w zieleni aż do Parku Sołackiego i po parku nad Rusałkę.
Teraz mamy dwie możliwości. Albo pod ceglanym mostkiem zawracamy, dzięki czemu zaliczyliśmy trening ok. 50-minutowy, czyli jakieś 8 km, albo obiegamy Rusałkę i wtedy dorzucamy dodatkowe kilometry, przekraczając 10 km na pewno. Bliżej może być nawet 11 km, bo z redakcji od drzwi do drzwi zajmuje nam ta trasa nieco ponad godzinę.
Minusy? Na pewno w centrum przejścia dla pieszych ze światłami na al. Niepodległości i ul. Pułaskiego. Nasz fotoedytor Andrzej Monczak bardzo ich nie lubi. Za to widoki tafli Rusałki o różnych porach roku z samego rana - bezcenne. Warto zwlec się wcześniej z łóżka i zacząć dzień od dobrego treningu.
Kółko wokół samej Rusałki, po miękkim podłożu, to oznaczona trasa biegowa. Ma ok. 4,5 km. Na zdjęciu - Rusałka podczas jednego z biegów przełajowych.
- Zaczynam na Grudzieńcu i biegnę przez Park Sołacki na Golęcin, mijam Rusałkę z prawej strony - opowiada Włodzimierz Bogaczyk, wydawca "Wyborczej" w Poznaniu i jej poprzedni redaktor naczelny. - Tu za chwilę jest górka, trochę się na niej męczę i to mnie złości. No ale trudno. Dalej mostek nad torami, las, biegnę wzdłuż Rusałki górą, do ul. Lechickiej. Tu trzeba chwilę poczekać, bo jeździ dużo samochodów, ale warto. Lecę dalej nad Strzeszynek, obiegam jezioro. Potem z drugiej strony. Wracam nad Rusałkę, też obiegam z drugiej strony i jestem z powrotem w Parku Sołackim. Trasa ma niecałe 20 km. Bardzo ją polecam, zwłaszcza jak ktoś jest taki gruby, jak ja, bo mało jest na tej trasie asfaltu, przyjemnie się biega po miękkim podłożu.
Włodek mówi, że to jego podstawowa trasa. - Wiem, że są ludzie, którzy się nudzą, gdy biegają w kółko po tej samej trasie, ale ja lubię taką powtarzalność - deklaruje. - Jak w konkretnych miejscach czuję się dobrze, to wiem, że mogę biec dalej. Jeśli czuję się średnio, to wiadomo, że będę musiał nieco skrócić trasę. Bo raczej niecodziennie biegam te prawie 20 km.
Na zdjęciu - letnia kąpiel w Strzeszynku. To prawdziwa przyjemność, ale gdy akurat nie biegamy.
- Podjeżdżamy np. na parking przy papieskim krzyżu i zostawiamy tu auto - opowiada Lech Bojarski. - Biegniemy przez park Jana Pawła II [tu od siebie dodam, że na wysokości SPOT warto zahaczyć o biegową ścieżkę literacką, gdzie co chwilę odległość odmierza naprawdę dobra literatura - A.P.] albo alejką wzdłuż Drogi Dębińskiej, na południe. Mijamy ul. Hetmańską i biegniemy dalej wzdłuż ogródków działkowych. Przecinamy ul. Piastowską i wpadamy w Lasek Dębiński. Tu, szutrową ścieżką, biegniemy mniej więcej do wiaduktu kolejowego i już jesteśmy nad stawkiem. Możemy biegać wokół stawów, kręcić sobie kółka, nawet przez pół godziny. Wracamy pod wiadukt kolejowy i wybiegając, skręcamy w prawo. Teraz biegniemy wzdłuż Warty, trochę po wale przeciwpowodziowym, do końca ogródków działkowych. Za chwilę jesteśmy z powrotem na Drodze Dębińskiej i tam, gdzie zaparkowaliśmy auto.
Najdłuższa trasa, jaką można tutaj znaleźć, ma niecałe 10 km. Na zdjęciu - Warta na wysokości Lasku Dębińskiego.
Gdyby nie było tego miejsca - chciałabym, żeby ktoś je wymyślił. A to, że znajduje się niedaleko mojego domu, jest jednym z poważniejszych powodów, dla których nie wyprowadziłam się jeszcze z zakorkowanych na amen Naramowic. Rezerwat Żurawiniec ponoć niewiele ma już wspólnego z typowym przyrodniczym rezerwatem, ale dla Naramek i dla mieszkańców os. Batorego jest cudowną oazą zieleni.
Biegam tu, ilekroć nie biegam gdzie indziej. Wbiec do Żurawińca można np. z ul. Bolka albo Błażeja, a leśne ścieżki zachęcają do kręcenia kółek po płaskim miękkim podłożu lub po niedużych pagórkach, jak nam się żywnie podoba. Spokojnie można tu znaleźć trasę na ok. 5 km, nie przekraczając torów kolejowych. A gdy zdecydujemy się je jednak przekroczyć - warto zahaczyć o Kampus UAM na Morasku, żeby zobaczyć najnowsze inwestycje uczelni. Po kampusie biega się dobrze zwłaszcza podczas letnich wakacji, gdy nie wjeżdża tu autobus.
Rezerwat Żurawiniec jest przepiękny o każdej porze roku. Dodatkowym jego atutem jest siłownia na świeżym powietrzu (na zdjęciu), gdzie można zacząć lub skończyć trening. Latem, zwłaszcza podczas upałów, dobrze jest uważać na komary unoszące się nad bagnami. Nieraz, z samego rana, trzeba też uważać na dziki albo sarny, które można spotkać w lesie.
Przy całym uwielbieniu dla Rezerwatu Żurawiniec, mam też dni, gdy potrzebuję innej trasy do biegania. I wtedy wystarczy przekroczyć ul. Naramowicką i np. wbiec w ul. Rubież. Wzdłuż niej można pobiec aż nad Wartę, która na północy Poznania wygląda naprawdę malowniczo.
Po drodze mijamy Poznański Park Naukowo-Technologiczny, dzięki któremu wiemy, jak uczelnie wydają unijne wsparcie. Potem biegniemy dalej przed siebie, pod torami kolejowymi i skręcamy w prawo w ul. Bożywoja. Biegniemy nią aż do Gajówki Naramowice, stojącej w lesie. Dalej leśnym duktem dobiegamy na skraj wzniesienia, z którego pięknie widać Wartę. Biegniemy tym wzniesieniem, uważając na szyszki i korzenie - nieraz jest naprawdę wąsko i nieciekawie, więc warto dobrze patrzeć pod nogi. A widok po prawej kusi - biegnąc można podziwiać m.in. marinę w Czerwonaku. Wreszcie w którymś miejscu dobrze skręcić w lewo, do lasu, tu pokręcić tyle kółek, ile dusza zapragnie, by wylecieć gdzieś na wysokości ul. Miętowej na jej skrzyżowanie z ul. Nadwarciańską.
Tą właśnie Nadwarciańską można teraz spokojnie wracać w stronę naramowickich zabudowań, po drodze - z powrotem do ul. Bożywoja. A na wysokość samej ul. Naramowickiej nie musimy wcale przebijać się przez ul. Rubież, co jest w sumie łatwym płaskim odcinkiem. Trasę można bowiem urozmaicić całkiem zacnym podbiegiem na ul. Boranta. Nie ma tu praktycznie chodnika, ale spokojnie można biec bokiem jezdni.
Cała trasa ma ok. 10 km. O ile nie zdecydujemy się jej przedłużyć, odbijając na ul. Nadwarciańskiej dalej w prawo.
Podczas treningu lepiej uważać na dziki. Upodobały sobie nie tyle nawet las, co kilka domów stojących przy ul. Bożywoja. A nieraz zapuszczają się i w okolice Rubieży (na zdjęciu).
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze