Sześć morderstw, które wstrząsnęły Poznaniem i Wielkopolską w ostatnich latach

W grudniu 2008 roku w lesie pod Marianowem Brodowskim, niedaleko Środy Wielkopolskiej, policjanci znaleźli przywiązanego do drzewa mężczyznę i jego syna, a w samochodzie zwłoki kobiety.

Dziewięcioletni syn Jacka D. zadzwonił po funkcjonariuszy i powiedział, że razem z matką i ojcem został uprowadzony przez nieznanych mężczyzn. Ci zabili matkę, a ojca przywiązali do drzewa. Taką wersję utrzymywał przez następne osiem miesięcy. Dopiero po tym czasie powiedział prawdę. Wcześniej jednak o tym, co naprawdę wydarzyło się w lesie, śledczym opowiedziała kochanka Jacka D. Tydzień przed Wigilią razem z nią mężczyzna uprowadził żonę do lasu i udusił na oczach ich syna. Potem kazał się przywiązać do drzewa, a chłopcu kłamać o uprowadzeniu. Jacek D. powiedział policjantom, że żonę Agnieszkę zabili członkowie gangu, którym nie chciała płacić haraczu.

Jacek D. stanął przed sądem. W trakcie procesu wyszło na jaw, że w małżeństwie Jacka i Agnieszki D. nie układało się dobrze. Kobieta prowadziła znany salon fryzjerski w Środzie Wielkopolskiej i to ona utrzymywała rodzinę. Jacek D. nie miał szczęścia w pracy. Próbował swoich sił m.in. w robieniu koralików czy zakładaniu kolczyków, ale przedsięwzięcia upadały. Podejrzewał żonę o zdradę, śledził ją, groził bronią. Miał bardzo duży wpływ na syna i podburzał go przeciwko matce. Raz nakłonił do tego, aby wrzucił jej amfetaminę do napoju. Agnieszka zgłosiła sprawę policji, ale ta zbagatelizowała zgłoszenie. W końcu kobieta wyprowadziła się do rodziców.

Feralnego wieczoru została uprowadzona sprzed domu rodziców. Jacek D. udusił ją w samochodzie.

- Widziałem łzy w jego oczach, gdy na przesłuchaniu pytał o syna. Ale cóż to za ojciec, który w obecności 9-letniego dziecka morduje jego matkę? Każe mu zachować zimną krew i kłamać, że rodzice zostali uprowadzeni? Tej zbrodni nie można nazwać zwykłym pozbawieniem życia. Szukałem okoliczności łagodzących, ale znalazłem tylko obciążające - przekonywał sędziów w styczniu 2011 roku, podczas ostatniej rozprawy prokurator Łukasz Biela, autor aktu oskarżenia.

- Wciągnięcie w zabójstwo syna było perfidne i świadczy o degrengoladzie moralnej skazanego. Pozbawił syna matki, lecz faktycznie także ojca - tak podsumowywał sędzia Antoni Łuczak, który prowadził sprawę. Skazał Jacka D. na dożywocie. Kiedy ogłaszał wyrok publiczność, licznie zgromadzona w sali sądowej, klaskała. Jedna z kobiet, która trzymała nad głową zdjęcie zabitej Agnieszki, płakała.

Kochanka Jacka D. za to, że współpracowała z policją, usłyszała wyrok czterech i pół roku więzienia. Sędzia skorzystał z nadzwyczajnego złagodzenia kary. Tłumaczył, że nie wiedziała o planowanym zabójstwie i została w nie wciągnięta. Jest jednak winna, bo nie powstrzymała Jacka D. Kobieta wyszła z więzienia przed upływem kary.

Po uprawomocnieniu się wyroku Jacek D. chciał prosić o ułaskawienie. Ale jego pismo na biurko prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej nie trafiło. Prośbę o ułaskawienie negatywnie zaopiniowały poznański sąd okręgowy i apelacyjny. Mężczyzna dopiero po upływie 25 lat będzie mógł starać się o wcześniejsze wyjście.

Koniec grudnia 2010 roku. Dwa dni przed Sylwestrem. Kursantka jednej z poznańskich szkół nauki jazdy znajduje w wannie zwłoki kobiety. To sekretarka. Pracowała w szkole przy ul. Półwiejskiej w Poznaniu. Miała 35 lat. Została uduszona.

Policjanci od razu wykluczają motyw rabunkowy, bo ze szkoły nic nie zginęło. W kilka dni znajdują zabójcę. To 27-letni Bartosz P. z Rogoźna. W Poznaniu mieszka od kilku miesięcy. Wynajmuje pokój, pracuje jako ochroniarz, dorabia jako DJ. Najpierw przyznaje się do zabójstwa kobiety i ze szczegółami opowiada, jak wszedł do szkoły i szukał pieniędzy. Był jednym z kursantów. Wcześniej miał zauważyć, jak kobieta chowa pieniądze do metalowej kasetki. Mówił policjantom, że zabrakło mu 150 zł do opłacenia pokoju. Matka nie chciała dać mu pieniędzy, więc postanowił je ukraść. Kiedy wszedł do pomieszczenia sekretarki nie było. Nie mógł znaleźć kasetki, ale zauważył torebkę kobiety. Wyjął z niej telefon komórkowy i kiedy miał już wychodzić komórka zadzwoniła. Kobieta wyszła z łazienki i rozpoznała kursanta. Zaczęła krzyczeć, choć później sąsiedzi zeznają, że żadnych krzyków nie słyszeli. Bartosz P. chciał uciszyć kobietę i zaczął ją dusić.

- Chciałem, żeby przestała krzyczeć - tłumaczył.

Zwłoki 35-taki wrzucił do wanny z wodą i tak zostawił.

W trakcie procesu wycofuje zeznania. Mówi, że zmusili go nich policjanci, bili, zakładali worek na głowę i przykładali broń do skroni. Obrońca próbuje przekonać sąd, że jego klient jest niepoczytalny. Biegli psychiatrzy zeznają w sądzie: "w sytuacjach trudnych staje się drażliwy i wybuchowy. Reaguje agresją, ale jest w stanie ją kontrolować". Uznają, że wiedział co robi, kiedy dusił sekretarkę.

Sąd skazuje Bartosza P. na 15 lat więzienia. Prokurator domaga się 25 lat, ale sędzia tłumaczy, że to byłby zbyt surowy wyrok. - Oskarżony nie był wcześniej karany, cieszył się dobrą opinią - mówiła sędzia Karolina Siwierska. - Wpadł w panikę, zaczął kobietę szarpać, dusić. Nie chciał zabić. Nie planował tego. Nie działał z premedytacją.

Wyrok w pierwszej instancji zapadł w marcu 2012 roku.

Mariusz S., 36-letni były żołnierz Legii Cudzoziemskiej mieszka w Gnieźnie. W latach 90-tych służy w Czadzie, gdzie ochrania lotnisko i francuską ambasadę. Po powrocie do Polski pracuje w firmach ochroniarskich. Ochrania biznesmenów z listy najbogatszych Polaków.

W styczniu 2010 roku przejeżdżająca drogą w pobliżu Gniezna kobieta, której samochód utyka w zaspie, znajduje palące się zwłoki. To Zdzisława S., żona byłego legionisty. Policja od razu podejrzewa męża, ale ma dowodów. Wiedzą, że były żołnierz, odporny na stres, może iść w zaparte. Nie mają nic oprócz zwłok, nie znają motywu. Ale znajdują nagranie z kamery monitoringu jednej ze stacji paliw. Widać na nim Mariusza S. jak kupuje benzynę w kanistrze. To jej użył do podpalenia zwłok. Policjanci zatrzymują Mariusza S. Po dwóch dniach przesłuchań mężczyzna przyznaje się do winy. Śledczym mówi, że żona go biła, wyzywała, była agresywna. W trakcie procesu okazuje się, że feralnego wieczoru małżeństwo pije alkohol w inną parą. Kłócą się i ich goście wychodzą. Między Zdzisławą S. a jej mężem dochodzi do awantury.

- Krzyczała, że jestem śmieciem, nikim, że mnie zniszczy. Zaczęła mnie bić, kopać. Dostałem obcasem w twarz. Wziąłem linkę, zarzuciłem jej przez głowę, zacisnąłem na szyi. Potem zobaczyłem, że nie oddycha, zacząłem ją przepraszać, rozpłakałem się - opowiada w sądzie Mariusz S. I przekonuje: - Nigdy jej nie uderzyłem. Kochałem ją.

Aby zatrzeć ślady zwłoki żony chowa do bagażnika i wywozi za Gniezno. Wrzuca do rowu i podpala.

W trakcie procesu obrońca legionisty próbuje udowodnić, że mężczyzna nie chciał zabić żony. Prokurator jednak chce 25 lat więzienia. Sąd wierzy oskarżonemu i w maju 2011 roku skazuje go na 15 lat pozbawienia wolności. Sędzia tłumaczy, że Mariusz S. działał pod wpływem impulsu. Ale dodaje, że choć morderstwa nie planował, to musiał zdawać sobie sprawę, że dusząc linką, może zabić. Na wysokość kary ma też wpływ przeszłość oskarżonego. Nigdy wcześnie nie był karany. Sprawa Mariusza S. znalazła swój finał w Sądzie Najwyższym w Warszawie. Po przegranej apelacji były legionista odwołał się do najwyższej instancji. Ta jednak nie zmieniła wyroku. Mariusz S. wciąż siedzi w więzieniu.

Jest początek lipca 2013 roku, noc z soboty na niedzielę. Ulicą Półwiejską w Poznaniu idzie dwóch młodych mężczyzn. Jednym z nich jest 26-letni Bartosz J. Na ławce, na deptaku siedzi 23-letni Paweł T. z kolegą. Piją piwo i jedzą kanapki. Cała czwórka jest pod wpływem alkoholu. Paweł T. zeznaje później, że kiedy Bartosz J. mijał siedzących na ławce, "puścił bąka" i powiedział "smacznego, żryjcie gówno", a potem dodał "pedały". Dochodzi miedzy nimi do sprzeczki. Paweł T. wyciąga butelkę, rozbija ją i "tulipanem" zadaje cios w twarz 26-latka. Szkło przecina tętnicę. Mimo godzinnej reanimacji Bartosz J. umiera.

Policja w ciągu kilku godzin zatrzymuje sprawcę. Paweł T. ma 23 lata i studiuje prawo na jednej z poznańskiej uczelni. Nie przyznaje się do winy. Prokuratura stawia mu zarzut zabójstwa. Jego kolega nie jest oskarżony. Podczas kłótni uspokajał Pawła T.

W trakcie procesu Paweł T. opowiada, że nie chciał ranić ofiary. Mówi, że to Bartosz J. pierwszy chciał uderzyć go butelką. Uniknął uderzenia, rozbił swoją i zamachnął się w kierunku mężczyzny. Śmiertelny cios nazywa nieszczęśliwym wypadkiem. Biegli potwierdzają jednak, że cios to nie efekt zamachnięcia się. Został zadany wprost.

- Ta śmierć była tragicznym skutkiem sprzeczki. Też miałem plany na życie. Nie miałem zamiaru zabić - mówi w sądzie, na ostatniej rozprawie Paweł T.

Rodzina zabitego chce dożywocia. Dwa miesiące po śmierci Bartosza rodzi się jego córka.

- Mieszkaliśmy razem, planowaliśmy ślub. Bartek obronił tytuł inżyniera, miał awansować w pracy, dostać podwyżkę - zeznawała, płacząc, jego dziewczyna.

Nie wierzy, by to jej chłopak sprowokował kłótnię na deptaku: - Znałam Bartka od 10 lat. Dusza towarzystwa, nigdy nie był agresywny.

Prokurator również domaga się najwyższej kary. W czerwcu 2014 rok sąd skazuje Pawła T. na dożywotnie więzienie. Tam ma też przejść terapię. Sprawa czeka obecnie na rozpatrzenie kasacji przez sąd najwyższy w Warszawie.

Śmierć na deptaku wywołała w Poznaniu publiczną dyskusję na temat bezpieczeństwa w mieście. Kilka dni po śmierci Bartka ulicą, na której zginął, przeszedł marsz przeciwko przemocy "Marsz dla Bartka".

Jest marzec 2012 roku, miejscowość Dobrzyca pod Piłą. Pracownik nadleśnictwa, który pełni dyżur na wieży obserwacyjnej, zauważa nad drzewami kłęby dymu. Płonie leśniczówka. W zgliszczach strażacy znajdują zwłoki leśniczego Zdzisława K. i jego żony Aleksandry. Kobieta była katechetką w pobliskiej szkole. Strażacy jeszcze nie wiedzą, co się stało. Ale kilka kilometrów dalej odnaleziono spalony samochód małżeństwa. Śledczy przyjmują wersję, że pożar nie był wypadkiem. Autem spod leśniczówki uciekli mordercy i spalili je, aby zatrzeć ślady. Później okazuje się, że pożar domu też miał temu służyć. Sekcja zwłok ujawnia, że leśniczy i jego żona zginęli wcześniej od ciosów nożem. Okazuje się też, że z leśniczówki zginęła broń i amunicja.

Policja ustala, że godzinę przed wybuchem pożaru w pobliżu leśniczówki kręciło się dwóch młodych mężczyzn. Na trop bandytów specjalna grupa śledcza wpada dwa dni po zbrodni i zatrzymuje trzech mężczyzn. 32-letni Michał K. od razu przyznaje się do winy i wskazuje policjantom miejsce ukrycia skradzionej broni. Mówi, że w zabójstwie brał udział 37-letni Rafał S. oraz mężczyzna o pseudonimie Siwy. Później okazuje się, że Siwego w leśniczówce nie było. Motywem zbrodni była kradzież. S. nie przyznaje się do winy. W trakcie śledztwa najpierw mówi, że nie było go w okolicach leśniczówki, a po przeczytaniu akt sprawy twierdzi, że jeździł po lesie w poszukiwaniu miejsca pod uprawę narkotyków. K. z kolei próbuje pomniejszyć swój udział w zbrodni, ale ostatecznie przyznaje, że on też zadawał ciosy leśniczemu i jego żonie.

- Zrobiliśmy to dla pieniędzy - Michał K. opowiadał prokuraturze. - To przypadek, że napadliśmy akurat na ten dom. Nie obserwowaliśmy wcześniej leśniczówki, po prostu przejeżdżaliśmy koło niej i wydała nam się szybkim, łatwym łupem - mówi.

Gdy zapukali, drzwi otworzyła żona leśniczego. Wepchnęli ją do środka, przewrócili. Potem zaatakowali leśniczego. Prokuratura ustaliła, że zadali mu trzy ciosy nożem w klatkę piersiową i jeden w szyję. Jego żonie - dwa ciosy pod łopatkę i w kark.

- Gdy rozpoczął się proces, miałem nadzieję zobaczyć dwóch skruszonych mężczyzn. A zamiast tego zobaczyłem szyderczy uśmiech jednego z nich, który trwa do dziś, i drugiego, który opowiadał, bez cienia skruchy, jak mordował moich rodziców - mówił przed ogłoszeniem wyroku Bartosz Krause. - Kara, która by mnie satysfakcjonowała, nie jest w Polsce wykonywana od 1995 roku. Zatem najwyższy możliwy wyrok będzie adekwatny, bo dla tych ludzi nie ma usprawiedliwienia.

Prokurator zażądał kary dożywotniego więzienia. I taką w grudniu 2013 roku wymierzył sąd pierwszej instancji. Rafał S. do końca konsekwentnie nie przyznał się do winy.

- Zostałem pomówiony przez K. i przez prokuratora, który nienawiść do mnie wmówił rodzinie zamordowanych - mówił w sądzie. - Nie było mnie w Dobrzycy. Żałuję jedynie znajomości z K., bo gdyby nie to, nie siedziałbym teraz tutaj.

- Tylko taka kara będzie adekwatna do tej zbrodni - uzasadniała wyrok sędzia Mariola Skierś. - W ocenie sądu oskarżeni działali z zamiarem bezpośrednim. Wiedzieli, że ktoś jest w domu. Jeśli chcieli tylko okraść mieszkańców, mogli wycofać się w momencie, gdy jedna z ofiar otworzyła im drzwi. Zamiast tego siłą wdarli się do środka, zabili leśniczego i jego żonę i okradli ich dom. Nawet nie byli zamaskowani, co świadczy o tym, że nie chcieli małżeństwa zostawić przy życiu.

W marcu 2001 roku przypadkowy przechodzień, spacerujący w okolicy Parku Sołackiego w Poznaniu, znajduje nadpalone zwłoki. Przy zwłokach nie ma dokumentów, ciało jest nagie. Ofiarą okazuje się 28-letnia kobieta, mieszkanka Winograd. Jej zaginięcie zgłasza rodzina dwa dni po tym, jak jej ciało zostaje znalezione. Tylko dzięki temu policjantom udaje się znaleźć sprawców.

28-latka mieszka w rodzicami. Jest skryta, ma problemy z adaptacją społeczną, nie może znaleźć pracy, chodzi na terapię. Sprawdzając jej komputer policjanci dowiadują się, że kobieta założyła profil na portalu dla lesbijek, gdzie miesiąc przed śmiercią poznaje Magdalenę Sz. Ta ma 21 lat i jest znana policji. Jako nieletnia jest wielokrotnie notowana, przebywa w ośrodku wychowawczym. Kobiety znają się nie tylko wirtualnie. Dzwonią do siebie, wysyłają smsy, kilka razy spotykają. W sobotni, marcowy wieczór Magdalena Sz. zaprasza ofiarę na spotkanie. Jest z nimi Ryszard N. On też ma bogatą kartotekę: kradzieże, włamania i rozboje. We trójkę piją alkohol. W pewnym momencie Magdalena Sz. zaczyna bić kobietę. Dołącza do niej Ryszard N. Biją ofiarę po całym ciele, potem rozbierają i zadają ciosy nożem. Lekarze później ustalają, że przyczyną śmierci kobiety było wykrwawienie. Po zadaniu ciosów oprawcy przykryli ciało ofiary i podpalili.

Przybyli na miejsce zbrodni policjanci stwierdzili, że to jedno z najbardziej brutalnych morderstw ostatnich lat. Ofiara była zmasakrowana. Największe obrażenia miała w okolicach narządów intymnych. Dlatego na początku uznali, że mają do czynienia w brutalnym gwałtem.

- Gdy zobaczyliśmy te obrażenia, myśleliśmy serio, że w mieście pojawił się jakiś psychopata lub zwyrodnialec - mówił Wyborczej jeden ze śledczych.

Na nogi postawiona jest całą poznańska policja. Przełom następuje gdy rodzina dziewczyny zgłasza jej zaginiecie. A kiedy o sprawie informują media, na policję przychodzi pijana Magdalena Sz. i w szczegółach opowiada o zbrodni. Kilka godzin później zatrzymany zostaje Ryszard N.

Proces pary zostaje utajniony. Rodzina zamordowanej dziewczyny nie chce, aby o sprawie pisały media. O utajnienie proszą też pełnomocnicy oskarżonych.

- Nie chcę, żeby tu byli - szepcze do swojego adwokata Magdalena Sz. na pierwszej rozprawie.

Wyrok w pierwszej instancji zapada w lutym 2012 roku. Sąd skazuje Ryszarda N. na karę dożywotniego więzienia. Magdalena Sz. za kratkami spędzi 15 lat. Uzasadnienie wyroku nie jest jawne. Nie wiadomo też dlaczego 28-latka została zamordowana. Na etapie śledztwa pojawia się informacja, że denerwowała Magdalenę Sz., ale tego oskarżona nie potwierdza śledczym.