Oto zwierzęta, które żyją w Poznaniu [ZDJĘCIA]

Grażyna Banaszkiewicz (II miejsce za zdjęcie z jajami na mopie):

Wróciłam z wyjazdu. Na mopie - pozostawionym na loggii do wysuszenia  - zastałam jajo. Chciałam je wyrzucić, bo już wcześniej miałam przykre doświadczenia z gołębiami. Mieszkam na 16. piętrze, gołębie wiele razy próbowały założyć gniazdo w donicy, bardzo mi paskudziły.

Chwyciłam jajo, poczułam ciepło w dłoni. I wtedy się złamałam. Wróciłam do domu i patrzyłam, czy gołębica wróci.

Pierwszy pojawił się gołąb, okazały, z pięknym białym kołnierzem. Potem gołębica, szara, wynędzniała.

Potem kolejna, piękna jak panna młoda, z diademem białych kropek na łebku i białymi piórami w ogonie, jak welon.

Grażyna Banaszkiewicz

I wreszcie: drugie jajo. Gołąb i dwie gołębice? Cóż, nic co ludzkie nie jest gołębiom obce.

Przez moment była nawet trzecia gołębica. Jeszcze piękniejsza, szara z czarną główką, z zieloną obrączką na nóżce, pewnie pochodząca z hodowli. Jej wizyta skończyła się awanturą o czwartej nad ranem. Gołębice walczyły, gołąb patrzył na to spokojnie z barierki.

Na jajach siedziała głównie ta szara. Z czasem ją wykarmiłam, wypiękniała. Ta druga przechadzała się po balustradzie. Siedziałam nad materiałem, który musiałam napisać, a od czasu do czasu wychodziłam z aparatem fotograficznym na balkon.

Pamiętam, jak pierwszy gołąb wytaszczył pupę z jaja. Wzruszające.

Grażyna Banaszkiewicz

Małe gołębie są tak upiorne! Łyse, z wielkimi dziobami, małymi niezgrabnymi głowami. Z czasem to wszystko zarasta piórami. Godzina po godzinie pisklęta zmieniają swój wygląd. Ich zachowanie jest szokujące. Najpierw są całkowicie bezradne, z czasem stają się agresywne. Matki wolały karmić większe, silniejsze pisklę, więc to słabsze musiało walczyć o zainteresowanie. Podskakiwało, biło dziobem gołębicę tak długo, aż ta skierowała do niego swój dziób.

Loggia wyglądała przerażająco. Ten cały brud, paskudztwa. Odchody gołębi służą jako spoiwo: przekonał się o tym, każdy, kto kiedykolwiek próbował wyczyścić z nich parapet. Nie da się ich zmyć, trzeba skrobać.

Zadzwoniłam do znajomego, który pracuje w zoo. - Jeśli nie chcesz mieć wszy, obrzeżków, innych insektów, kup sprej do ptactwa domowego i spryskaj małe wraz z gniazdem. Ale pamiętaj także o matkach - doradził. Udało mi się spryskać tylko ogony gołębic. Przestały przylatywać w miejsce, którego zapachu nie rozpoznawały. Zostałam sama z małymi.

Grażyna Banaszkiewicz

Znów telefon do znajomego z zoo. W byle jakich spodniach, gumowych rękawicach, czapeczce, wychodziłam na balkon, by karmić małe rozgotowaną kaszą prosto do dziobów. Rosły jak szalone.

Gdy zaczęłam kaszę rozsypywać do wydziobywania, powróciły matki. Nie po to, by zająć się młodymi, lecz by wyjadać dzieciom pożywienie.

Przyniosłam karton ze sklepu i pilnowałam, by pisklęta go nie opuszczały. Ptaki tak brudziły, że musiałam wymieniać go dwa razy dziennie. Panie ze spożywczego zostawiały dla mnie wszystkie pudła. Przekonałam się, jak doskonały gołębie mają wzrok i jak są inteligentne. Oczywiście, że opuszczały karton. Ale gdy widziały, że podjeżdżam pod blok, natychmiast do niego wracały.

To na mnie spoczął obowiązek nauczenia ptaków latania. Ustawiłam pionowo wycieraczkę, taką plecionkę, i rzucałam gołębie w jej kierunku. Lądowały wczepione w nią pazurami. Potwornie się bały. Potem zbudowałam specjalny podest z kartonów. Zjeżdżały na pupach po spadzistej tekturze. Zaskoczyło mnie ich przerażenie. W panice trzepotały skrzydłami - tak nauczyły się podfruwać. Potem zaczęłam je podrzucać. Najpierw latały w kierunku okna, z czasem coraz odważniej, coraz odważniej, zaczęły wylatywać poza loggię.

Nadszedł moment, że wyniosłam kartony, wychlorowałam w loggię. Przez jakiś czas jeszcze do mnie zaglądały. Wyrosły na piękne ptaki.

Grażyna Banaszkiewicz

Proszę nie pytać, czy powtórzyłabym to doświadczenie. Gołębie to koszmarne ptaszydła. Ich gulgot jest okropny, słychać go już od świtu. Mieszkały u mnie dwa miesiące, wyłącznie ciekawość prowadziła mnie dalej.

Któregoś dnia zobaczyłam na ulicy rozjechanego gołębia. Podeszłam, by mu się przyjrzeć. Uff, co za szczęście, że to nie mój. Zaskoczyła mnie ulga, którą w tym momencie poczułam.

Małgorzata Chodyła (miejsce I dla zdjęcia sroki siedzącej na balustradzie, przy gnieździe uwitym w oknie balkonowym)

Zaczęło się od kradzieży rowerów w naszym bloku. A właściwie: od udaremnionej kradzieży.

Mamy w domu dwa psy. Późnym wieczorem, w noc przed pierwszym dniem matur, mąż wyszedł z nimi na szybki spacer. Zauważył, że nie ma naszego roweru. Przed chwilą był na miejscu, złodzieje nie mogli więc uciec daleko. Okazało się, że rzeczywiście, znalazł ich dwie klatki obok. Z kilkoma rowerami najwyraźniej czekali na transport. Udało im się uciec, ale rowery uratowaliśmy. Pukaliśmy, dzwoniliśmy do sąsiadów, ustalaliśmy, czyje to rowery, potem całą noc spędziliśmy z policją, pomagając zebrać dowody.

Małgorzata Chodyła

Administracja mojego bloku robi wszystko, by ptaki się tu nie osiedlały. Do barierek przy oknach balkonowych na klatce schodowej przymocowane są plastikowe baniaki: hałasując, odstraszają zwierzęta. Wszelkie próby wicia gniazd panowie z administracji udaremniają, przychodzą z kijami i zrzucają przygotowane gałązki. Jedna sroczka okazała się jednak sprytniejsza. Zauważyłam ją, gdy zdążyła już uwić sobie gniazdo - między balustradą a oknem - i złożyć w nim siedem jajek. O nie! Tak zaawansowane gniazdo musi zostać! Na barbarzyństwo nie pozwolę. Szczęśliwie, administracja miała wobec nas dług wdzięczności, bo uratowaliśmy rowery. Zobowiązałam się, że gdy tylko sroki odlecą, pomogę po nich posprzątać. Człowiek potrafi zostawić gorszy bałagan.

Czuję się trochę winna, jako mieszkaniec tego bloku. Kiedyś w jego miejscu były działki, dookoła rosło bardzo dużo drzew. Do dziś można tu spotkać wiśnie, jabłonki. Nadal owocują. Na jedno, ostatnie drzewo, co roku przylatuje skowronek. Znajomy ornitolog twierdzi, że może to być wciąż ten sam ptak. Na punkcie zwierząt mamy z mężem trochę hopla. Większość naszych przyjaciół to psiarze, kociarze. Ze znajomymi propagujemy ideę wybiegów dla psów, namawiamy do sprzątania po nich. Mamy pachnące woreczki, zbieramy, wyrzucamy.

Gdy 11 lat temu wprowadzaliśmy się na nasze osiedle, podczas wieczornych spacerów widywaliśmy bażanty, zajączki lisy przychodziły pod balkon, ślepia się w nocy świeciły. Tymi osiedlami, hałasem, centrami handlowymi, przeganiamy zwierzaki z miasta. Żeby je zobaczyć, trzeba wyjechać z Poznania. W Puszczykowie widujemy jelonki, dziki. Ostatnio kolejny kwartał zieleni w naszej okolicy został wycięty, powstanie w jego miejscu wysoki blok. Postanowiłam ocalić chociaż jedną sroczkę. Miało to lekki wydźwięk anarchistyczny. A dla mnie była to też historia symboliczna, bo syn zdał maturę i właśnie wylatuje z gniazda.

Było siedem jajek, wykluło się pięć sroczek, uchowały dwie, mniejsza i większa. Trochę o tym czytałam. Tak to niestety wygląda w naturze.

Julia Ruminiecka (laureatka miejsca trzeciego):

To było podczas spaceru nad Wartą, późną wiosną. Ta jaszczurka zwróciła moją uwagę ze względu na nietypowy bagaż. Proszę się przyjrzeć, ma na grzbiecie pasażera na gapę. Zrobiłam jej zdjęcie na skraju trawnika, gdy zatrzymała się w drodze między swoim a naszym światem. Stanęłam tak, by nie pobiegła dalej, na ulicę. Po chwili znikła w trawie. Od dzieciństwa lubię jaszczurki, swoją anatomią pobudzają wyobraźnię. Kiedy byłam mała, widziałam w nich żywe dinozaury.

Bardzo lubię też ptaki. To jest ta część natury, która chyba najmocniej przeniknęła w miasto. Które ptaki najbardziej? Te najmniej lubiane, gołębie, a szczególnie sierpówki. Lubię też obserwować kawki. Fascynujące są jerzyki, spędzające niemal całe życie w locie, jednak coraz rzadziej widuje się je w okolicy Poznania.

Dziko żyjące zwierzęta w mieście są wszędzie. Ludzie, na szczęście, coraz bardziej zdają sobie sprawę z ich znaczenia. Dbają o bezdomne koty, które samą swoją obecnością sprawiają, że szczury trzymają się z daleka. Zauważono też jak termomodernizacje budynków ograniczyły populację wróbli, jaskółek, jerzyków. Niedawno słyszałam w radiu, o akcjach zakwiecania miast, żeby lepiej się w nich żyło zapylaczom. Podoba mi się budowa uli na dachach. Wszystko to, co może przywrócić miasto naturze. Konkurs zwracając uwagę na dziko żyjące zwierzęta w mieście wpisuje się w te działania.

Lubię kontakt z naturą, spacery wzdłuż Warty, jeziora Malta, nadwarciańską trasę do Wielkopolskiego Parku Narodowego.

Czy kiedykolwiek myślałam o pracy wśród zwierząt? Jakoś się nie złożyło, ale wiem że pracownicy ogrodów zoologicznych są szczęśliwszymi ludźmi. Mam natomiast dwa koty, znajdy, a w mieszkaniu, w którym mieszkam w sumie są cztery koty. Ukończyłam kilka kierunków humanistycznych, podyplomowo: grafikę i fotografię. Często fotografuję zwierzęta. Ważny jest odpowiedni obiektyw, pozwalający zrobić zdjęcie z dużej odległości. Zwykle do dzikiego zwierzęcia trudno jest podejść, szczególnie poza miastem, zdarza się też zwierzę spłoszyć. W mieście zwierzęta przywykły do obecności ludzi i łatwiej złapać je w kadr. W okolicach Term Maltańskich jest duży nieużytek, na którym można spotkać stada mew i rybitw. W samym centrum późnym wieczorem pięknie wyglądają mewy oświetlone skierowanymi w górę lampami podświetlającymi elewacje budynków, śnieżnobiałe na czarnym niebie. Takie zjawisko można zobaczyć w okolicach Akademii Muzycznej.

Ostatnie wakacje spędziłam w Parku Narodowym Ujście Warty. Dobrze się tam jeździ rowerami, można wypożyczyć kajaki. Było już po sezonie lęgowym dlatego udało się podglądać głównie gęsi gęgawy i bociany, nieliczne czaple, łabędzie. Na łąkach wypasały się wpół dziko żyjące stada krów i koni. Nauczyłam się rozpoznawać kilka gatunków ptaków.

A oto inne zdjęcia, które przesłaliście na konkurs. Wdzięcznymi modelami okazały się kaczki.

Te spotkane pod Zamkiem, czuły się nieco zagubione.

Lidia Kubiak

A te z Malty - na pewno dużo pewniej.

Paweł Wrona

Dzielnie pozowały owady. A najpiękniej: motyle.

Tadeusz Jarmołowicz

Tadeusz Jarmołowicz

Dzięki nim, miasto się staje piękniejsze. A jak my możemy zadbać o zwierzęta, do 28 września dowiecie się w holu głównym Centrum Kultury Zamek.

Michał Bachora

Paulina Woźniak

SZYMON Stępień