Do dziś pamiętam: jest 1997 r., chodzę do trzeciej klasy liceum. Pewnego dnia wybieramy się z kuzynką po nowe Adidasy (pisane właśnie tak, wielką literą). Białe (po tygodniu zmienią kolor na szary), z kolorowymi wstawkami. Na łowy wybieramy się oczywiście do ówczesnej mekki poszukiwaczy tego typu łupów - na ul. Półwiejską.
Co druga witryna kusi nazwami sportowego obuwia, albo reklamami dżinsów spod szyldu "Lee" czy "Levis" (dżinsy sięgają wtedy obowiązkowo do wysokości żeber). W sklepach na Półwiejskiej uwijają się młodzieńcy niewiele starsi od nas, ale już odnoszący sukcesy w handlu, niesieni falą wolnorynkowej euforii.
Jak grzyby po deszczu wyrastają też punkty z telefonami komórkowymi (wówczas rozmiaru i wagi sporego kawałka cegły). O tym, że za kilka lat ambitny biznes przeniesie się do Starego Browaru, w 1997 roku nikomu się jeszcze nie śni...
W latach 90. Pasaż Różowy był tętniącym życiem miejscem, gdzie można było kupić prawie wszystko. Od obszytej koronkami bielizny, przez bluzki z cekinami, spodnie dzwony, swetry z piórkami po barwione garsonki z lnu i odzież męską (pamiętacie hit lat 90. - garnitury męskie w kolorze zielonym?).
Dziś Pasaż Różowy wieje pustką. Wśród zamkniętych pawilonów zachował się jeszcze znakomity sklep z zabawkami Berpo, przemiły i kompetentny Pan Grawer, punkt ksero, krawcowa i kilka innych miejsc. Ale całość robi dość ponure wrażenie pustostanu, w którym czas się zatrzymał i na które nikt nie ma dziś pomysłu.
Określenia "na Bema" w Poznaniu nigdy nie trzeba było poprzedzać słowem "targowisko". Wszyscy miejscowi wiedzieli, o co chodzi. I był tam przynajmniej raz w życiu chyba każdy poznaniak, urodzony przed 1990 r. (młodsi mogą klimatu tego miejsca nie pamiętać).
W Warszawie handlowało się na Stadionie Dziesięciolecia, a w Poznaniu właśnie na Bema. I każde większe lub mniejsze polskie miasto miało zapewne taką handlową agorę, gdzie można było dostać dosłownie wszystko.
To był pierwszy "nowoczesny" dom towarowy w Poznaniu, wybudowany po 1989 roku. Victoria Center - bo o niej mowa - otwarta została w 1998 r. przy ul. Strzeleckiej.
Pomyślano (prawie) o wszystkim: przed budynkiem na kupujących czekał bezpłatny parking na 100 aut, a w środku - klimatyzacja i ruchome schody. Na dwóch kondygnacjach znalazło się 80 małych sklepików różnych branż, fryzjer, bistro, restauracja i cukiernia. Matką chrzestną Victorii została sama Krystyna Janda.
Ale jakimś trafem (położenie na uboczu, trochę dla nikogo?) poznaniacy nie pokochali tego miejsca tak, jak późniejszych obiektów o podobnym charakterze. Miejsce butików i sklepów szybko zajęły biura.
Parterowy pasaż stanął w 1993 r. w miejscu zwykłych ulicznych straganów. I miał pozostać w tym miejscu tylko dwa lata. Szklana prowizorka - jak się okazało - przetrzymała aż 15 lat. Przez ten czas w "szklarni" (jak się często o tym miejscu mówiło) poznaniacy kupowali nie tylko buty i ubrania, ale też słodycze, warzywa, czy artykuły papiernicze (m.in. gadżety z owieczkami firmy NICI).
Kres szklarni na skrzyżowaniu Św. Marcina i Alei Marcinkowskiego wyznaczyła rozbiórka, która ruszyła pod koniec 2008 r. Powód? Budowa nowego gmachu - Galerii MM.
Inwestycja połączyła miasto i spółkę, zrzeszającą część sprzedawców z dawnego pasażu.
Galeria MM została otwarta w marcu 2013 r. I znowu rozgorzała dyskusja (mówiono o niej m.in. "szklarnia w panierce"), w jaką estetyczną stronę powinno zmierzać ścisłe centrum Poznania. Ale to już zupełnie inna historia.
Kiedy patrzy się na te płaszcze, trudno nie westchnąć z nostalgią. Powód? Jeśli ktoś przypadkiem odziedziczył takie okrycie po mamie albo babci dobrze wie, że wytwory współczesnych sieciówek do wyrobów Modeny nawet się nie umywają...
Dawne zakłady odzieżowe przestały funkcjonować ponad 10 lat temu. Jeszcze latem 2005 r. dziennikarka poznańskiej Gazety Wyborczej Dorota Słomczyńska pisała tak:
"Nowością w sklepach firmowych Modeny jest kolekcja lniana przygotowana przez Jolę Załecką dla poznańskiego Instytutu Włókien Naturalnych. Modena zaprasza wszystkie panie do sklepów wraz z dziećmi. Modena przygotowała bowiem dla najmłodszych upominki, m.in. bierki, skakanki i puzzle. Ich mamy z pewnością zainteresują promocje. Ceny prochowców spadły już z 499 zł na 99 zł.".
Zaledwie pół roku później - w styczniu 2006 r. - w tekście "Apartamenty a nie płaszcze" Przemka Poznańskiego można było przeczytać: "Znika kolejna poznańska marka. Modena nie wypuści kolekcji odzieży na nowy sezon. W zamian właściciel firmy zapowiada rewitalizację terenów fabryki".
Dziś puste budynki w samym środku Jeżyc - między ulicami Kraszewskiego, Bukowską, Jackowskiego i Wawrzyniaka - świecą pustkami i niszczeją. O czasach świetności tego miejsca wciąż nie daje zapomnieć firmowy neon, górujący nad okolicą.
- Takiego wyboru butów, jak tutaj, nie ma nigdzie w Poznaniu - głosił szeptany marketing w latach 90. Halę górecką - bo o niej mowa - otwarto w 1993 r. I przez długie lata poznaniacy kupowali tu też spodnie, kurtki, czy bluzy.
W swych początkach obiekt zajmował ponad 6 ha, swoje stoiska miało tam ponad 80 firm. W 1997 r. obiekt rozbudowano i przekształcono w C.H. Panorama. Dziś mieści się tu około 150 sklepów.
To było Święto Niepodległości - 11 listopada 1998 r. przy ul. Szwajcarskiej otwarto M1 Poznań. Największe wówczas centrum handlowe w Poznaniu i jeden z większych obiektów tego typu w Polsce!
O tym otwarciu tak pisaliśmy w gazecie dzień później: "M1 otwarto w środę o godz. 8, tymczasem już od godz. 6 ustawiały się kolejki. W południe z pewnością przewijało się tam kilka tysięcy klientów. Na Franowo z centrum Poznania samochodem jechało się kilkadziesiąt minut dłużej z powodu korku. Przed Metrem wszystkie miejsca parkingowe były zajęte. Zabrakło koszyków, a obrotowe drzwi wejściowe klinowały się co kilka minut. Największym zainteresowaniem klientów cieszył się hipermarket Real, gdzie na wejście czekało się w ogonku liczącym kilkaset osób".
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze