Ferie zimowe z wyobraźnią. Zobaczcie, co dzieci robią na półkoloniach i warsztatach w Poznaniu

- Pomoże mi pani?  - A jak się robi płaszczyk? - Przyszyje mi pani guzik?
- Przyszyłam już z 20 guzików! - śmieje się Monika Bogdańska, czyli ,,pani".  Prowadzi zajęcia dla dzieci z szycia w szkole ,,7 cm" przy pl. Bernardyńskim. Na stołach mnóstwo kolorowych materiałów, guzików, wstążek. Na parapecie manekin. A na tablicy rozebrany na czynniki pierwsze kontur misia. Dzieci szyły po kolei nogi, ręce, brzuch, głowę. Gotową już maskotkę ma dziewięcioletnia Blanka. - Zrobiłam misia sama, ale pani pomogła przyszyć mi nogi - tłumaczy. Pytam, czym wypchała wnętrze maskotki. - W środku ma taką jakby watę miękką - słyszę. Iza dla swojego misia robi właśnie płaszczyk. Patrycja przyszła na zajęcia z torbą, którą zrobiła sama w pierwszym dniu zajęć. A Lena przyszywa swojemu misiowi kokardkę.

Paulina Nowicka

- Nie bałam się igły, bo już kiedyś szyłam. Najbardziej podoba mi się to, że na koniec zajęć możemy uszyć co chcemy. Ja robię czapkę dla mojego misia - opowiada dziewięcioletnia Magda. Pokazuje, że najpierw wytnie kształt z materiału. - Później pójdę na maszynę ? tłumaczy. Tam liczy na pomoc, bo trudno będzie zszyć czapkę ,,na zakrętach". Na sali są maszyny do szycia, ale skonstruowane tak, że dziecko nie może podłożyć paluszka pod igłę i się skaleczyć. To uspokaja rodziców. - Bez problemu powierzyłam dziecko pani krawcowej. Zajęcia są praktyczne, mogą też rozbudzić talent w dziecku. Być może córka będzie chciała robić w przyszłości w tym kierunku - mówi Emilia Kaczmarek, mama Patrycji.
Monika Bogdańska opowiada, skąd pomysł na wręczenie dziecku nici i igły. - Moja mama była krawcową i ja szyłam od dziecka. Marzyłam, by stworzyć szkołę, której ja nigdy nie miałam. Stąd pomysł, że na pewno istnieją dziewczynki, które zechcą uszyć lalkę czy ubrania dla misia.
Na zajęciach są też starsze dziewczynki. Robią koszulkę z wymyślonym przez siebie napisem. - Dostałyśmy wykrój i później zszyłyśmy materiały na maszynie. Teraz robimy napisy farbą akrylową - powiada Ola, która ma 15 lat. 13-letnia Dominika myśli o zawodzie projektantki. - Na początku myślałam, że to hobby. Ale jak tu przyszłam, to pomyślałam, że chciałabym coś więcej robić w tym kierunku - mówi.

Paulina Nowicka

-Chce pani zobaczyć moją bakterię? - 9-letnia Matylda prowadzi mnie do półki, gdzie mogę podziwiać całą masę glinianych rzeźb, które stworzyli uczestnicy zamkowych półkolonii.

Kiedy ich odwiedzam w CK Zamek w sali 21, są w trakcie tworzenia robaków z gliny. Wszyscy umorusani gliną i skupieni na pracy. Ich robaki są niekonwencjonalne. - Mój ma cztery głowy, trzy pary oczu i sześć skrzydełek - pokazuje mi Michał.

Agnieszka Kwiatkowska

- Proszę pani, a mogę jeszcze gliny? - Prowadząca zajęcia Magda Brandys ma ręce ubrudzone gliną nie mniej niż dzieci. Pani Magdzie zależy, żeby rozwijać wyobraźnię dzieciaków. - Tematem naszych zajęć jest makrokosmos. Przy okazji rzeźbienia dzieci uczą się ciekawostek o otaczającym świecie - mówi. - Glina to prawie plastelina, więc dzieciaki radzą sobie świetnie - śmieje się.

Agnieszka Kwiatkowska

Ferie w szkole baletowej to nie tylko balet! Można przekonać się o tym w szkole Anny Niedźwiedź przy ul. Mansfelda 4. Mało tego, tam w jednym budynku mogą ćwiczyć i dzieci, i ich rodzice. Zajęcia odbywają się po południu, dlatego mamy idą np. na pilates, taniec klasyczny czy jogę, a ich dzieci na im dedykowane zajęcia. Oczywiście nie brakuje tu baletu. W specjalnych salach z drążkami i lustrami ćwiczą dzieci wyprostowane niczym struny. Ale jest też dużo innych zajęć, np. akrobatyki. - Uczymy się nowych rzeczy. Robimy przerzuty w przód i w tył - opowiada 10-letnia Amelka. Pod okiem instruktorki akrobatyki dziewczynki robią przerzuty na specjalnej, materacowej ścieżce. Mają też do dyspozycji m.in. trapez, trampolinę, szarfy. - Pod koniec lekcji pójdziemy na trapez - mówi 11-letnia Dobrochna. Dla obu dziewczynek trapez to ulubione ćwiczenie, bo - jak tłumaczą - można ,,dyndać głową w dół". Anna Niedźwiedź zauważa, że trapez to przyrząd, który wymaga sporej siły mięśni. - Ale tak jak my kiedyś wisieliśmy na trzepaku, tak teraz dzieci bawią się na trapezie - porównuje.

Tomasz Strabel

Zajęcia w ferie to okazja by sprawdzić, czy dziecko odnajduje się w świecie baletu. - Predyspozycje dane od natury widzi się od razu. Ale jest bardzo dużo przypadków, gdy dzieci są ambitne i dzięki pracy i determinacji wychodzą z nich talenty. Warto próbować - zapewnia Niedźwiedź. Ale podkreśla: - Nie każdy ma tutaj stać się zawodowcem. Zależy mi na interdyscyplinarności, stąd np. zajęcia z literatury czy lekcja pianina. Gdy dziecko pozna wszystkie dyscypliny, tę potem można wybrać tę jedną, jedyną.
Dużą popularnością cieszą się zajęcia literackie dla najmłodszych dzieci, które nie potrafią jeszcze pisać ani czytać. - Bazujemy na bajkach baletowych. Czytamy je, opowiadamy o postaciach - to wstęp do interpretacji tekstu, który zdarzy się później w szkole podstawowej - mówi Rita Larek, prowadząca zajęcia. Dzieci rysują wyprane postaci z bajek. Anastazja pokazuje ,,niebieską wiedźmę", a Jaś dwa pieski. Dzięki zabawie w głuchy telefon dzieci nauczyły się rozróżniać np. baletki od puenty. - Wiedziały, że puenta jest drewniana, że można stać dzięki niej na placach, że ma wkładkę, a baletka to jest to, co mają na stopie - chwali Larek.

W sali nr 8 Zamku jest poważnie. Może to przez mrok, jaki panuje w pomieszczeniu, ale raczej chodzi o wiek uczestników. Trafiłam na zajęcia fotografii dla młodzieży.

Wszyscy w skupieniu obserwują prowadzącą Kamilę Kobierzyńską, która trzyma w ręku dwie metalowe puszki. Takie, do jakich wsypuje się kawę albo herbatę. - Mam dla was dwa aparaty, duży i mały - mówi, cały czas wskazując na puszki. Zdaje się, że tylko ja nie do końca łapię o co chodzi. -  Jak te aparaty wyglądają w środku? - pyta. - Muszą być ciemne ? odpowiada młodzież. - A czego brakuje, żeby móc zrobić zdjęcie? - aparatu (myślę), ale młodzież zgodnie odpowiada, że papieru fotograficznego, który za chwilę w ciemni zostanie umieszczony w puszkach.

Agnieszka Kwiatkowska

Z metalowego pudełka z dziurką i papierem fotograficznym powstała kamera obscura - pierwowzór aparatu fotograficznego. Idziemy na zewnątrz, żeby sprawdzić, czy puszką naprawdę uda się zrobić zdjęcie.

Agnieszka Kwiatkowska

- Nie wiedziałem, że w ten sposób można zrobić aparat - mówi Jędrek, który w przyszłości chciałby być fotografem. - Zajęcia są świetne. Wczoraj cały dzień spędziliśmy w ciemni. Nie wiem, co będziemy robić jutro, ale na pewno będzie równie ciekawie.

- Trzeba założyć zębatki, żeby się kręciło, dołożyć silnik i zaprogramować - Olek, uczestnik półkolonii z robotyką i eksperymentami organizowanych przez Małego Inżyniera, tłumaczy mi, jak działa obrotowa piła, którą sam zbudował. - Palca raczej nie utnie, ale papier przetnie - śmieje się.

Agnieszka Kwiatkowska

Ferie z Małym Inżynierem przy ul. Noskowskiego to chyba typowo męska rozrywka. Udaje mi się dostrzec tylko jedną dziewczynkę, Ewę. - Zbudowałam już gitarę i można było na niej normalnie grać! - opowiada, grzebiąc w kartonie z klockami lego. - Teraz zbuduję wszystkowłaz - zdradza.

Instruktor, Wojciech Drankiewicz twierdzi, że choć dziewczyn jest mniej, to świetnie sobie radzą w świecie robotów. - Mieliśmy tu dwie siostry, które swoimi konstrukcjami rozkładały wszystkich na łopatki - wspomina.

Agnieszka Kwiatkowska

Krzyś i Wojtek zbudowali robota, który sam układa domino, ktoś inny stworzył karabin, dla którego zburzenie konstrukcji z plastikowych kubków to bułka z masłem. - Wczoraj dzieciakom udało się zbudować robota przemysłowego. Ramię, które samo przenosi różne przedmioty - Wojciech Drankiewicz chwali osiągnięcia podopiecznych. - Zrobili to bez instrukcji, wymyślili go od podstaw -  dodaje.

Teraz dzieciaki tworzą i programują zawodników, którymi wystartują w zawodach sumo dla robotów.

Agnieszka Kwiatkowska

W Słodkim Czary Mary dzieci mogą spędzać oczywiście na słodko. Każde dziecko, które o godz. 12, 14, 15 lub 17 zajrzy do cukierkowego lokalu na ul. Wrocławskiej będzie miało szansę zobaczyć jak powstają lizaki oraz stworzyć i ozdobić własnego lizaka o dowolnym kształcie. - Popularne są pingwiny i inne kształty kojarzące się z zimą. Chcemy wprowadzać dzieci w prawdziwie zimowy, mroźny klimat - mówi Magda Brandys. Oprócz pokazów, podczas ferii w Słodkim Czary Mary dzieci mogą brać udział w całodniowych warsztatach. Nie tylko tworzą własne cukierki, ale też malują, rzeźbią i gotują.

Agnieszka Kwiatkowska

Już na progu Czytogruszki przy ul. Glebowej słychać śmiech, krzyki i muzykę. Dzieci mają właśnie zajęcia z capoeiry. - To taka sztuka walki - tłumaczy mi Gabrysia. - Robimy takie kółko. Capoeira to takie coś, że robi się kółko i w środku są dwie osoby. Jedna robi gwiazdę w jedną stronę, druga w drugą - opisuje dziewięcioletni Jakub. Przyznaje, że jemu gwiazda na razie średnio wychodzi.
Sztuka walki z elementami tańca w wersji dla dzieci wydaje się strzałem w dziesiątkę. - Capoeira to bardzo ogólnorozwojowa forma aktywności. Dzieciaki rozwijają się fizycznie pod okiem instruktora i robią rzeczy, które sprawiają im frajdę. A przy okazji uczą się dobrej postawy - tłumaczy Patryk Kusiński, instruktor z Akademii Sztuki Capoeira w Poznaniu.

Paulina Nowicka

Ale Czytogruszka dla uczestników półkolonii ma więcej atrakcji. - Zajęcia w pierwszym tygodniu ferii są związane z teatrem. Dzieci od początku do końca tworzą własny spektakl. Robią scenariusz, kostiumy, plakaty - opowiada Zofia Bednarek. Ale przerwa jej grupa dzieci, którym w trakcie capoeiry zachciało się pić. - Can I have water, please? - słyszę.  Bo na półkoloniach dzieci mają też zajęcia z języka angielskiego. I jak widać wykorzystują wiedzę w praktyce.
Grupa dziewczynek pracuje nad czymś przy stole. - Robimy plakat na przedstawienie. Bo przygotowujemy występ dla rodziców. Mamy już gotowe stroje! - opowiadają Łucja, Marianna i Zuza. Zrozumiałam, że spektakl będzie o elfie, św. Mikołaju i rodzinie królewskiej, a akcja gdzieś w dżungli na Hawajach. Scenariusz dzieci też wymyślały same. - Największą inspiracją są same dzieci, bo nie boją się eksperymentów. Zawsze marzyłam o tym, żeby pracować z dziećmi łamiąc wytyczone zasady i określone ramy. Dzieci dają dużą energię do działania. Jeżeli ma się w sobie trochę pokory i ich posłucha, to można odkrywać całkiem nowe rzeczy -  tłumaczy pani Zofia.

Wiktoria, 12 lat: - To jest kokosznik, taka rosyjska korona. Zrobiliśmy go na zajęciach plastycznych, każdy ma swój i ozdabiał go sobie jak chciał.
Paulina, 10 lat: - Podoba mi się taniec. I poznałam tu fajne, nowe dzieciaki.
Maja, 9 lat: - Możemy sobie tu potańczyć i całe dnie spędzać na zabawie. Mamy taki fajny ubaw.
Ferie w Teatrze Wielkim to dla dzieci nie tylko ,,fajny ubaw". W zabawie uczestnicy półkolonii uczą się też nowych informacji o teatrze, tańcu, sztuce. - To pomysł na promowanie naszej pasji i tego, co dzieje się w teatrze. To też rozwijanie młodego pokolenia odbiorców poprzez zabawę, wspólne wykonywanie rekwizytów, wymyślanie scenografii ? opowiada Dominika Babiarz. Zajęcia prowadzi wspólnie z Aleksandrą Brzezowską i Marcinem Rolczyńskim. Cała trójka to zawodowi tancerze Teatru Wielkiego. Wpadli na pomysł, że warto by otworzyć szerzej teatr na dzieci. - Dzieci tutaj bawią się i spędzają czas ze sztuką: organizujemy dla nich spotkania z artystami, zwiedzamy wspólnie teatr,  podglądamy artystów podczas pracy ? mówi Babiarz. A Marcin Rolczyński dodaje: - Dzieci mają okazję poznać teatr od drugiej strony. Mogą poczuć, że to nie tylko siedzenie na widowni, że czasem zamiast kina, warto wybrać teatr.
Dzieci na scenie są podzielone na grupę młodszych i starszych. Ale na scenie łączy ich hip-hop, który tańczą razem obie grupy. - W niektórych dzieciach już widać potencjał, takie zacięcie artystyczne. One chcą czegoś więcej i bardziej emocjonalnie podchodzą do zajęć. Sprawia im to dodatkową satysfakcję i radość - zauważa Marcin Rolczyński. Młodym artystom nie jest nawet straszna wczesna pobudka. - Aż dziwimy się, że dzieci tak chętnie wstają rano na zajęcia. Przychodzą już od 7.20 i zostają do samego końca. Rodzice muszą za nimi czekać, bo nie chcą wyjść wcześniej z sali. Nam też bardzo miło spędza się z nimi czas - opowiada Aleksandra Brzezowska. Dzieci spędzają też czas poza teatrem. Wychodzą np. na sanki. - Dzieci mają okazję nie tylko bawić się na sali, ale też dotlenić się na świeżym powietrzu. A pogoda nam dopisuje, bo jest śnieg - mówi Brzezowska.