To wręcz kultowe miejsce dla wszystkich, którzy lubią tłok, ścisk i przepychanki w komunikacji miejskiej. Zwykle wygląda to tak: tramwaj zatrzymuje się na końcu peronu i wysypuje się z niego tłum pasażerów. Muszą przeciskać się wśród tych, którzy już wcześniej byli na przystanku, a teraz wsiadają lub wciąż czekają na inny tramwaj.
Dodatkowym utrudnieniem jest to, że przystanek nie jest podwójny. Tzn. nie mieszczą się przy nim dwa tramwaje. W efekcie tramwaj, który nadjeżdża z tyłu, ku irytacji pasażerów nie otwiera drzwi. Musi czekać, aż odjedzie ten, który stoi przed nim. I zająć jego miejsce. Oczywiście pasażerowie biegną za nim na koniec przystanku.
Mamy tu dwa przystanki. Jeden tuż przy Galerii MM (tam wsiadają pasażerowie zmierzający na Rataje), drugi kawałek dalej (tam zatrzymują się tramwaje jadące w odwrotnym kierunku, tzn. w stronę Kaponiery i mostu Teatralnego).
Umówmy się, że żaden z nich nie imponuje, jeśli chodzi o przestrzeń dla pasażerów. A tych jest zwykle sporo. W końcu to ścisłe centrum Poznania.
Na przystanek autobusowy przy ul. Podwale tuż za rondem Śródka zwrócił nam uwagę dr Michał Beim, specjalista od transportu z Instytutu Sobieskiego, krytykując zbyt szeroką jego zdaniem w tym miejscu ulicę.
Także wielu rowerzystów powinno kojarzyć to miejsce. Powód? Droga rowerowa, którą jedzie się wzdłuż ul. Hlonda, za wiaduktem trzeba przejść na drugą stronę, po czym po ok. 200 metrach ścieżka się... urywa. Właśnie przy tym nieszczęsnym przystanku.
Praktycznie wszystkie przystanki na ul. Hetmańskiej są dość wąskie. Nie mierzyliśmy, ale na oko wygląda na to, że ledwo spełniają wymóg minimalnej szerokości - dwa metry - określony w przepisach budowlanych. Na tak wąskich przystankach według tych przepisów nie powinno być wiat. Tutaj są, co wprawdzie chroni przed deszczem, ale też potęguje ścisk.
Szczególnie na przystanku na wysokości ul. Traugutta bywa to uciążliwe. Bo to duże skrzyżowanie Hetmańskiej z ul. 28 Czerwca 1956 r., przez które przewija się wielu pasażerów.
To "ulubiony" przystanek Sławomira Czyżewskiego, który na Facebooku prowadzi popularny profil Pieszy Miejski. Tak opisuje ów przystanek: - Najgorsza jest wysepka przy przejściu dla pieszych. Jest tak wąska, że człowiek z rowerem już się nie zmieści, a jak dwie osoby próbują wejść na przystanek, to muszą iść bokiem.
Też nie imponuje szerokością. Podobnie jak wysepki pomiędzy jezdniami dla pieszych oczekujących zielonego światła. Tu problem jest o tyle poważny, że to wciąż jeden z głównych przystanków dla podróżnych zmierzających na dworzec PKP.
Zupełnie inna sytuacja jest po drugiej stronie. Przystanek w stronę Kaponiery został wydłużony podczas przebudowy ul. Roosevelta przed Euro 2012. Teraz jest tak długi, że z samego końca nie widać dobrze nawet rozkładu jazdy tramwajów na tablicy elektronicznej, która znajduje się przy samym skrzyżowaniu.
Miasto miało w planach przebudowę całego skrzyżowania ul. Królowej Jadwigi z Górną Wildą i Półwiejską. Wówczas i przystanki tramwajowe z pewnością doczekałyby się modernizacji. Jednak na razie inwestycja wypadła z miejskich planów na najbliższe lata.
Zacytujmy Józefa Klimczewskiego, naczelnika poznańskiej drogówki, który już na początku 2013 r. przestrzegał: - Tam jest tak duże natężenie ruchu, że to wszystko się nie mieści. Ani auta, ani piesi, ani tramwaje.
Nic od tego czasu się nie zmieniło. Poza zakazem lewoskrętu dla aut. Natomiast tłumy pieszych nadal zmierzają m.in. ze Starego Browaru i z Multikina wąskimi przejściami na równie wąskie przystanki.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze