Pomysły na ciekawą majówkę z dzieckiem blisko Poznania

Takiego miejsca w Puszczy Zielonka dotąd brakowało. Baza pełni funkcję turystyczno-edukacyjnego ośrodka dla całej rodziny i grup zorganizowanych. Można ją potraktować jako miejsce wypadowe dla pieszych lub rowerowych wycieczek po puszczy. Dużą atrakcją jest np. wieża widokowa na szczycie położonej tuż obok Dziewiczej Góry, skąd można podziwiać panoramę Puszczy Zielonki i niedalekiego Poznania. Ale w samej Bazie też nie sposób się nudzić. Dzieciom najwięcej frajdy sprawia błądzenie po labiryncie z wikliny, korzystanie z drewnianego toru przeszkód, leśnej ścieżki bosych stóp albo po prostu swawole na placu zabaw. Dorośli też mogą chodzić po lesie, ale mogą też odpocząć na leżakach, poleżeć na hamaku albo skorzystać ze znajdującego się w Bazie baru. W każdy weekend w Dziewiczej Bazie organizowane są zajęcia mające umilać czas młodym i starszym turystom. W tym roku było już np. szukanie pisanek w lesie, warsztaty dziergania włóczkowych ozdób w terenie albo nocne wejście na wieżę widokową. Jest też miejsce na trochę kultury - w specjalnej sali odbywają się wystawy poświęcone naturze i koncerty. W kawiarni znajduje się również mała księgarnia z ciekawymi pozycjami dla dzieci i nie tylko. Ważne, że do Bazy łatwo się dostać. Z głównej drogi w Czerwonaku wystarczy skręcić w ul. Leśną i dojechać nią do samego lasu.

Nazwa jakoś bardzo do przyjazdu nie zachęca. Jednak pracownicy placówki bardzo się starają, by wizyta w urządzonym w starym młynie muzeum nie sprowadzała się tylko do samego oglądania eksponatów. Te co prawda są ciekawe, bo w byłej osadzie młyńskiej podziwiać można np. prawdziwy młyn wodny z XIX w. i dwa wiatraki, w tym typowy dla wielkopolski koźlak. W kolejnym obiekcie - "Domu Młynarza" znajduje się aż 40 wiatraków z całej Polski. Jak się tam zmieściły? To po prostu małe, drewniane modele. Ale główny plus Jaracza to weekendowe, tematyczne imprezy dla całej rodziny. Tylko w tym roku miało miejsce uroczyste żegnanie zimy, czyli wykonywanie kukieł i topienie marzanny albo  pokaz tradycyjnych metod łowienia ryb. Oczywiście z mnóstwem zabaw dla dzieci, bo to im ma się w Jaraczu najbardziej podobać. Wszyscy docenią zapewne piękne położenie osady znajdującej się 40 kilometrów na północ od Poznania. Jaracz leży nad Wełną, na skraju Puszczy Noteckiej oraz - co niemniej ważne, bo ułatwia dojazd - tuż przy drodze nr 11 na Piłę. Pociągiem dojechać możemy do stacji PKP w Parkowie i 4-kilometrowym pieszym szlakiem dojść do Jaracza przez wieś Wełna, gdzie znajduje się z kolei słynny drewniany kościół.

Tutaj przyjemność znajdą wszyscy, którzy lubią oglądać świat w miniaturze. Największa w Polsce makieta to przede wszystkim poruszające się po różnych europejskich krajach koleje. Pociągi przejeżdżają przez niemiecką wieś, brytyjskie hrabstwo albo dojeżdżają do parowozowni w Wolsztynie. A świat makiety cały czas się powiększa. Wkrótce dojdzie Ameryka, Skandynawia, powstanie też lotnisko. Ale już teraz po makiecie ruszają się nie tylko lokomotywy z wagonami. Po ulicach mkną samochody, w ruchu jest też całe wesołe miasteczko, a krajobraz urozmaicają jeszcze zminiaturyzowane drzewa, domy, budowle, ludzie i zwierzęta. A wszystko w codziennych sytuacjach. Zakochana para całująca się na dworcu, dziki biegające po lesie, kraksa na drodze, statek wpływający do portu czy piknik pod drzewem - po prostu całe spektrum aktywności, możliwości i krajobrazów. Do Borówca łatwo się dostać, bo znajduje się tuż przy trasie katowickiej, jeszcze przed Kórnikiem. Makieta ma ten feler, że nie jest czynna codziennie. Uruchamiana jest w weekendy przez kilka godzin, a wstęp jest biletowany.

Park jest nazywany ogrodem zmysłów. Bo wszystkiego można tu dotknąć, poobracać w rękach, posłuchać szumiącej na kamieniach wody. Także się uczyć. A, że park (będący tak naprawdę wielkim kreatywnym placem zabaw) znajduje się na terenie Ośrodka Szkolno-Wychowawczego dla Dzieci Niewidomych napisy na tabliczkach, np. przy gatunkach roślin, wykonano w alfabecie Braille?a. Różne podłoża i nawierzchnie, szerokości ścieżek czy symulacje dźwięków ruchu drogowego pozwalają osobom niewidomym nauczyć się bezpiecznie poruszać w przestrzeni. A specjalne przyrządy, np. system ziemnych dzwonów rurowych oraz sprzęty rekreacyjne, rozwijają sprawność fizyczną. Ale najważniejsze jest to, że tak naprawdę w parku cudnie bawią się wszystkie dzieci. Bo poza różnymi oryginalnymi urządzeniami pobudzającymi zmysł dotyku lub słuchu w parku są też ponadczasowe huśtawki, trampoliny czy pajęczyny. Jest też 280 gatunków roślin i zwierzęta, a wszystko na tle barokowego zespołu pocysterskiego, w którego części mieści się dziś właśnie ośrodek dla niewidomych dzieci. Park jest dostępny dla zwiedzających w dni powszednie w godz. 9-11 oraz w soboty i niedziele między godz. 10 a 14.

Jeszcze bliżej Poznania, bo właściwie tuż za Naramowicami (przy drodze na Biedrusko) znajduje się ciekawie urządzony teren nad stawem i rzeką Młynówka. Na początku wzrok przykuwa przede wszystkim odrestaurowany XV-wieczny młyn wodny, w którym leśnicy zorganizowali centrum edukacji środowiskowej. W drewnianym młynie prezentowana jest ekspozycja dotycząca roli martwego drewna w przyrodzie. Można zobaczyć co żyje w martwym drewnie, zrewidować swoje poglądy na temat bobrów i dowiedzieć się jak ludzie wykorzystywali rosnące na drzewach grzyby - huby. Na poddaszu młyna znajduje się leśne laboratorium, gdzie można przyjrzeć się z bliska np. owadom. Zawartością młyna zafascynowana będzie przede wszystkim głodna wiedzy młodzież. Mniejszym dzieciom więcej frajdy sprawi zabawa na dobrze zagospodarowanym terenie obok młyna. Ścieżka, która prowadzi dookoła stawu jest także przygotowana pod kątem edukacyjnym. Ale znajdują się tutaj także bardziej rekreacyjne elementy: siłownia zewnętrzna, wielka drewniana ławka w kształcie pająka, dwie kładki nad podmokłym terenem i inne przedmioty, które frapują przede wszystkim dzieci. Ogólnie teren jest schludnie urządzony i łatwo dostępny. Można spotkać rodziny, które przyjeżdżają na całodniowy piknik, ale też miłośników kilkunastominutowego spaceru "z kijkami".

Kórnik kojarzą wszyscy - i słusznie - przede wszystkim z neogotyckim zamkiem i straszącą na nim Białą Damą. Jeśli zamek to koniecznie otaczające go arboretum z tysiącami roślin z całego świata oraz znajdujące się po drugiej stronie drogi jezioro. Ale zauważyłem, że dzieciom w Kórniku najbardziej podoba się coś innego. To fontanna tryskająca na wyremontowanym Placu Niepodległości. Fontanna jaką dzieci uwielbiają, czyli tryskająca bezpośrednio z placu, po którym można biegać. Fontanna to gaśnie, to znów wybucha wodą, a dzieci mają radość z samego kluczenia między strumieniami. Na samym placu jest też kilka kawiarenek. W małomiasteczkowej atmosferze można więc napić się kawy, zjeść loda lub rurkę z kremem. A gdy już dzieciom znudzi się taniec z tryskającą z betonu wodą zawsze można odwiedzić zamek.

Na 10 hektarach dawnego majątku - w folwarcznych zabudowaniach z XIX w., pawilonach z XX w. i zabytkowym parku - zgromadzono ok. 20 tys. eksponatów, które pokazują dzieje rolnictwa w Polsce. Na szczególną uwagę zasługuje największa w kraju kolekcja siedmiu lokomobil parowych. Nie mniej interesująca jest kolekcja ciągników używanych w rolnictwie na ziemiach polskich. W Szreniawie znajdziemy między innymi rower z 1890 roku wykonany przez rzemieślnika wiejskiego oraz pochodzące z różnych regionów Polski wozy gospodarskie i wyjazdowe oraz sanie. A prawdziwą atrakcją dla dzieci są hodowane tu żywe zwierzęta: koniki polskie, woły simentalskie, owce, kozy, króliki oraz kury starych ras i odmian. Równie mocno jak zwierzęta uwagę dzieci przykuwa już chyba tylko kolekcja prawdziwych rolniczych samolotów. Dużym plusem Szreniawy jest położenie. Wieś leży blisko Poznania, zaledwie paręset metrów od drogi do Wrocławia. Dworzec kolejowy zlokalizowany jest tuż przy muzeum. Dlatego warto do Szreniawy wybrać się koleją. To także atrakcja dla dzieci. Kolej polecam także podczas wyjazdu na organizowany rokrocznie w Szreniawie festyn piwny, podczas którego popróbować można chmielowych trunków z małych browarów z całego kraju i nie tylko.

Porastające Żerkowsko-Czeszewski Park Krajobrazowy lasy do dziś zachowały naturalny charakter. Najpiękniejsze i najrzadziej odwiedzane przez ludzi są lasy liściaste rosnące w pobliżu Czeszewa, między Wartą a ujściem Lutyni. To właśnie tu - już w 1909 roku - założono pierwszy w Wielkopolsce rezerwat. W zakolach i starorzeczach Warty znalazły schronienie rzadkie ptaki. Można tu spotkać bociany czarne, bieliki, rybołowy, orliki krzykliwe, czaple siwe, łabędzie nieme, mnóstwo dzikich kaczek i coraz więcej żurawi. O wszystkim tym dowiemy się w Ośrodku Edukacji Ekologicznej, który został stworzony w XIX-wiecznym, gustownie wyremontowanym dworku stojącym nad samą rzeką. W środku można zobaczyć jak kiedyś pracował leśniczy, jest też ekspozycja z florą i fauną nadwarciańskich łęgów. A na tarasie widokowym utworzonym na drewnianej werandzie można skorzystać z dokładnych lunet i poobserwować życie ptaków. Jeszcze ciekawiej jest na zewnątrz. Instalacja ?Rzeka? to przestrzenny model koryta rzeki zbudowany z materiałów naturalnych tj. ziemia, kamienie i drewno. Dzieci uczą się działania rzeki poprzez zabawę. Sami napełniają koryto wodą, sami budują z puzzli bobrową tamę i sami wywołują w ten sposób powódź. Dodatkowym atutem tego miejsca jest przepływający przez Wartę prom Nikodem. Rzecznych promów jest na Warcie coraz mniej. Choćby dlatego warto wybrać się do Czeszewa.

Na koniec czas na trochę dalszą wycieczkę, bo aż za granicę województwa - do pałuckiej Wenecji. Wizyta w tej miejscowości to gratka przede wszystkim dla miłośników kolei. Tutejsze muzeum to jeden z największych w Europie skansenów kolei wąskotorowej. W Wenecji można zobaczyć nawet XIX-wieczne parowozy, drezyny, wagony towarowe i pasażerskie. Jest też zabytkowa poczekalnia, budka dróżnika ze szlabanem, torowiska z rozjazdami i zwrotnicami. Dzieci lubią pociągi, ale jeszcze bardziej place zabaw. Dlatego akurat im największą frajdę sprawią zabawowe urządzenia w kształcie lokomotyw i wagonów. Najlepsze jest jednak to, że w Wenecji prawdziwą wąskotorówką można się też przejechać. Bo muzeum leży na trasie kolejki kursującej między Żninem i Gąsawą.