Najlepszy kierowca MPK 2016. Oto finałowa dwudziestka!

Jeżeli korzystacie z komunikacji miejskiej w nocy, pewnie go znacie. Eryk Błaszyk, od prawie 20 lat kierowca MPK, jest jak nietoperz - w dzień śpi, a w nocy pracuje. Spotkamy go we wszystkich autobusach odjeżdżających z Kaponiery czy spod dworca PKP. Sporadycznie w autobusie można go też spotkać po południu, ale najbardziej lubi nocki. Dlaczego? - Bo firma więcej płaci, nie ma wtedy korków i mam spokój - odpowiada pan Eryk.

Pasażerom zwraca uwagę tylko, gdy w autobusie palą papierosy. Bo i to się zdarza. Ale jedyną naprawdę nieprzyjemną sytuację miał wiele lat temu, gdy po Poznaniu jeszcze jeździły DAF-y. - Nie było w nich kabiny kierowcy, a autobus można było uruchomić bez kluczyków - opowiada Błaszyk. - Jeden z pasażerów, mocno podchmielony, usiadł sobie za kółkiem i chciał odjechać. Pech chciał, że miał jeszcze dwóch kolegów. Gdy próbowałem ich powstrzymać, dostałem dwa razy. Cała sprawa skończyła się na policji.

Błaszyk jako mały chłopiec często bywał na wsi. Marzył o tym, by zostać weterynarzem, ale równocześnie pasjonowały go duże auta. Kuzyn nauczył go jeździć ciągnikiem, a pierwszy raz za kółkiem mały Eryk usiadł w wieku 8 lat. Prawo jazdy na ciężarówki zrobił jednak dopiero w wojsku. Przydało się, gdy MPK ogłosiło nabór na kierowców. Od razu się zgłosił.

Pan Eryk startuje w plebiscycie na najlepszego kierowcę czwarty raz. Czy tym razem uda mu się wygrać? To zależy od Was.

Sam postawił sobie dom, jeździ po Polsce własnoręcznie zbudowanym kamperem, pływa na desce, jeździ motocyklem i gra na gitarze. A z zawodu...tak zgadliście Grzegorz Brzóstowicz jest kierowcą MPK

Pan Grzegorz pracę w MPK rozpoczął już w 1986 r., ale po okresie transformacji szybko poszedł na swoje. - W 1989 r. założyłem firmę transportową, prowadziłem ją 17 lat. Mieliśmy samochody dostawcze, wywrotki, pracowałem przy wykopach gazowych, miałem też tiry. Po 50-tce zacząłem poważnie zastanawiać nad swoją emeryturą. Uznałem, że praca w MPK jest bezpieczniejsza i bardziej stabilna finansowo - opowiada Brzóstowicz.

Co robi po godzinach? - Uwielbiam turystykę - karawaning, własnoręcznie zbudowanym camperem zwiedziliśmy z żoną prawie całą Polskę. Poza tym uprawiam ogród, pływam na desce, jeżdżę motocyklem z lat 70-tych, gram na gitarze i trochę majsterkuję. Jestem aktywny nie lubię siedzieć przed telewizorem - mówi.

Pan Grzegorz sam zbudował nie tylko kampera, ale także...swój dom - od fundamentów po ostatnią dachówkę.

Najciekawsza historia z trasy? - W autobusie linii 79 znalazłem pozostawioną dziewczęcą torebkę z telefonem komórkowym, kartą PEKA, legitymacją szkolną i drobnymi pieniędzmi. W telefonie odszukałem hasło "mama" i umówiłem się po odbiór torebki na umówionym przystanku o określonej godzinie. Oddałem torebkę, a w podziękowaniu dostałem pudełko czekoladek - opowiada pan Grzegorz.

Gdy w dzieciństwie wsiadł do ikarusa, zakochał się w warkocie silnika przy zmianie biegów.

Piotr Furmańczyk w poznańskim MPK pracuje od sześciu lat. W konkursie na najlepszego kierowcę MPK startuje już trzeci raz. Dotąd największym problemem była teoria: szczegółowe przepisy i regulaminy czy pierwsza pomoc.

Pan Piotr najbardziej lubi linię 71 - Kierowca może wykazać się tu umiejętnościami jazdy. Najgorsza jest linia 89 - kierowcy nazywają te linię "karuzela" ze względu na dużą liczbę kursów przypadających na zmianę - tłumaczy. Najciekawsza historia z trasy? - Kiedyś na linii 911 na pętli Biedrusko do autobusu podczas postoju wsiadł bezpański piesek. Usiadł grzecznie w miejscu przeznaczonym na wózek dziecięcy i najwidoczniej chciał ze mną podróżować dalej - opowiada pan Piotr.

Jego pasją są książki i kino. - Ostatnio byłem w Walentynki na filmie Pitbull, ale lubię też komedie, angielski humor. Zwłaszcza "Latający Cyrk Monty Pythona". Czytam książki Harlana Cobena - przyznaje pan Piotr, ale zaznacza, że za poznańskie kryminały się jeszcze nie zabrał. - Za małolata pogrywałem w piłkę nożną, lubię oglądać mecze, gram z kolegami - dodaje.

Motoryzacja zawsze go pociągała: silniki, zapach paliwa, warkot silnika. - O tej praca marzyłem już w dzieciństwie. Pamiętam gdy jako dzieciak jeździłem ikarusem. Przyglądałem się kierowcy, temu jak zmieniał biegi. Teraz jeżdże ikarusem na zabytkowej linii 100.

Plebiscyt na mistrza kierownicy MPK trwa. Dziś prezentujemy sylwetkę Andrzeja Jankowiaka, który startował we wszystkich edycjach konkursu.

- Przyszedłem do MPK na chwilę, na początku lat 90. i tak już zostałem - śmieje się Andrzej Jankowiak. Pochodzi ze Środy Wielkopolskiej. Rodzina z Poznania namówiła go, by zrobił prawo jazdy. Na początku kariery kierowcy jeździł ikarusami i jelczami. - Było ciężko, wszystko chodziło nie tak jak trzeba. Zdarzało się, że drzwi przytrzaskiwały pasażerów - mówi kierowca.

A co robi po pracy? Jankowiak przy swoim domu ma działkę. Ogród to wspólna pasja jego i żony. - Mamy trochę roślin ozdobnych, iglaki, irysy i jedną ciekawą lilię oraz drzewa - jabłonie i wiśnie.

W konkursie startuje już siódmy raz z rzędu. Za każdym razem dostał się do finałowej dwudziestki.

O tytuł najlepszego kierowcy MPK Wojciech Klarzyński starał się 10 lat. Już trzykrotnie stawał na podium, ale nigdy wcześniej na najwyższym stopniu. W 2014 r. cierpliwość wreszcie się opłaciła. A jak będzie tym razem?

Klarzyński ukończył technikum mechaniczne na Dębcu. Interesowały go maszyny, ale nigdy nie pracował w zawodzie. - Wciąż ciągnęła mnie ta kierownica - śmieje się pan Wojtek. Jego babcia mieszkała na Naramowicach. 30-40 lat temu ta część Poznania bardziej przypominała wioskę niż miasto. Babcia pana Wojtka miała starego ursusa. Chłopak całe dnie spędzał więc za kierownicą ciągnika.

Podziękował koledze za radę

Po ukończeniu szkoły i służby w wojsku pan Wojciech rozpoczął pracę w PKS-ie, ale jako kierowca osobówki, bo miał tylko prawo jazdy kat. B. Kolega z pracy namówił go, żeby zrobił też prawo jazdy na autobus. Po latach Klarzyński mu podziękował.

W MPK jest od 1999 r. Ta praca dała mu stabilizację, dzięki której mógł wziąć kredyt na mieszkanie i nie martwić się już o pieniądze na utrzymanie rodziny: żony i dwójki małych dzieci.

Pan Wojtek na początku pracy w MPK jeździł jelczami i ikarusami. Miał jednego ulubionego ikarusa, z którym bardzo się związał. Bo kierowcy zawsze jeździli tymi samymi autobusami, dziś codziennie dostają inny.

Po 15 latach jest tak przyzwyczajony do jazdy autobusem, że gdy wsiada za kierownicę swojej osobówki, hamuje przed zatokami przystankowymi. Albo jeździ naokoło tak, jak biegną linie autobusowe.

Najlepszy prezent od żony

Czy dorosły mężczyzna może mieć łzy w oczach, gdy dostanie prezent od żony? Jasne, jeśli w ten sposób spełnia się marzenie... Taka właśnie niespodzianka przydarzyła się panu Wojtkowi, gdy żona namówiła ich wspólnego kolegę na odsprzedanie suzuki intrudera - pięknego wiśniowego choppera. Swoim motorem jeździ teraz na zloty motocyklowe. To jego pasja. - W drodze na zlot przemierzam 300-400 km w ciągu siedmiu, ośmiu godzin. Nigdzie się nie spieszę, wolę popatrzeć na krajobrazy, zobaczyć nową okolicę, zatrzymać się na kawę. Nie lubię dużej prędkości, dlatego ścigacze w ogóle mnie nie kręcą. By jeździć na motocyklu, trochę jednak trzeba mieć w tej głowie poukładane - mówi. I dodaje : - Żona niestety nie jeździ ze mną na zloty, bo nie lubi spania w namiotach. Ja staram się jeździć dwa razy w roku nad morze i dwa razy - w góry. Na każdym zlocie poznaję nowych ludzi, ale spotykam też stałych bywalców. Czuję się jak w jednej wielkiej rodzinie.

Wojciech Klarzyński jest poznaniakiem ze Starego Miasta. Teraz mieszka jednak w Koziegłowach. - Na początku brakowało mi tego miejskiego gwaru. Przy lesie było mi po prostu za cicho! Ale już się przyzwyczaiłem i teraz bardzo to doceniam - mówi pan Wojtek. Po lesie Klarzyński często spaceruje z psem Snoopym, labradorem wziętym ze schroniska. - Pół roku się o niego starałem. Ktoś go wyrzucił z domu i schronisko przez dłuższy czas szukało właściciela. W końcu trafił do nas - wspomina.

Klarzyński w konkursie na najlepszego kierowcę MPK startował pięć razy. Raz był trzeci i dwukrotnie drugi.

Mimo że ma dopiero 28 lat, ma na swoim koncie mnóstwo tytułów w konkursach dla zawodowych kierowców. Paweł Kukuła nie pochodzi jednak z Poznania, ale z Kujaw. A dokładniej - z Włocławka

- Motoryzacją interesowałem się od zawsze. Skończyłem technikum samochodowe we Włocławku - opowiada Paweł Kukuła, kolejny z kandydatów na najlepszego kierowcę MPK 2016. Pan Paweł to kolejny z kierowców, który do Poznania przyjechał za ukochaną kobietą. Ślub z narzeczoną biorą w przyszłym roku.

Pan Paweł w MPK pracuje od pięciu lat, a już ma na swoim koncie spore osiągnięcia. W maju 2014 r. zwyciężył w pierwszej edycji konkursu "Wielkopolski Kierowca Zawodowy" organizowanego przez Wojewódzki Inspektorat Transportu Drogowego. W 2015 r. zajął III miejsce w konkursie wielkopolski kierowca zawodowy w kategorii autobusy. A IX miejsce na mistrzostwach polski komunikacji miejskiej zdobył także w 2015.

Poza motoryzacją pan Paweł interesuje się też koszykówką.

- Dlaczego zostałem kierowcą MPK? Bo to rodzinna tradycja - mówi Dawid Lehmann, kolejny z kandydatów na mistrza kierownicy MPK Poznań.

26 - letni Dawid Lehmann w MPK pracuje od kwietnia 2012 r. Najciekawsza historia, jaka przydarzyła mu się na trasie. - Papuga jako pasażer jakimś sposobem wleciała do autobusu. Dłuższą chwilę latała w przedziale pasażerskim, powodując uśmiechy na twarzach ludzi. Na koniec przyleciała do kabiny i usiadła na rolecie przeciwsłonecznej. Chwilkę odpoczęła i odleciała przez otwarte okno w kabinie - opowiada.

Dlaczego wybrał tę pracę? - Nie mogło być inaczej. Dziadek pracował w wojsku, jeździł wszystkim co się dało, wszystkim co miało koła lub gąsienice, nawet czołgiem - śmieje się pan Dawid. Kierowcą jest też mama. Przez pewien czas razem pracowaliśmy w jednej zajezdni na Kaczej. Mamusia jeździ teraz w Norwegii - opowiada Lehmann.

Mówi, że jego największym osiągnięciem jest rodzina - żona i siedmiomiesięczny synek Marcin. - Chciałbym, aby kontynuował naszą rodzinną tradycję i też został kierowcą autobusu.

Po pracy pan Dawid przede wszystkim stara się teraz porządnie wyspać, bo synek ząbkuje i daje się mocno we znaki. - Ale mam też swoje pasje - modelarstwo - sklejam kartonowe modele pojazdów, fotografuję, jeżdżę na rowerze i pływam.

Dlaczego Marcin Nader woli autobusy od tramwajów? To miłość, która przeszła w genach, jego tata pracował najpierw jako mechanik, a potem jako kierowca MPK Poznań. Teraz pan Marcin bierze udział w konkursie na najlepszego kierowcę MPK i czeka na wasze głosy.

Marcin Nader to jeden z najmłodszych uczestników tegorocznej edycji konkursu. Ma 25 lat, w MPK pracuje od sierpnia 2013 r.

Wolny czas spędza z rodziną lub narzeczoną. - Niedługo, bo już w sierpniu biorę ślub - podkreśla.

Jego największa pasją jest fotografia, a dokładniej robienie zdjęć autobusom. Od kilku lat prowadzi stronę www.poznanskieautobusy.pl. - Mama pomaga mi w prowadzeniu fanpejdża na Facebooku - dodaje.

Fanpejdż jest w Poznaniu bardzo popularny - ma ponad 1,1 tys. fanów!

Dlaczego woli autobusy od tramwajów? - Mój tata pół życia przepracował w MPK. Najpierw był mechanikiem, potem kierowcą.

Zawód zdobył w szkole przy MPK, gdy ja się uczyłem, to już tej szkoły nie było - mówi Nader.

Oprócz autobusów pan Marcin fotografuje też poznańskie krajobrazy.

Trwa plebiscyt na mistrza kierownicy MPK. Autobusy, którymi jeździmy, prowadzą bardzo ciekawi ludzie. Dziś przedstawiamy pana Romana, pasjonata fotografii i przyrody.

Pan Roman w wolnym czasie fotografuje. Pierwszy aparat dostał jako dziecko od ojca. Później, gdy zaczął pracować, kupił sobie lepszy sprzęt. Wspomina, że nie raz od wczesnych godzin rannych czekał na skraju lasu lub nad brzegiem morza czy jeziora na okazję, by zrobić ciekawe zdjęcie. - I tak już pozostało mi to do dzisiaj. Od 20 lat jeżdżę na działkę na skraj Puszczy Noteckiej. Tam tematów do fotografowania jest bez liku - podkreśla pan Roman. Ale to nie jedyny kontakt kierowcy z przyrodą. Aktywnie działa w Towarzystwie Ekologicznym "Muchocin", gdzie pełni funkcję skarbnika. - Zawiązaliśmy je 20 lat temu, by w czystej i nieskażonej przyrodzie spędzać wakacje i wolny czas. A nasz cel to utrzymanie tego terenu w takim stanie jak teraz, jak najdłużej nie dopuszczając do jego zanieczyszczenia - tłumaczy Patyński.

Pasją pana Romana jest również motoryzacja. Prawo jazdy zrobił jako nastolatek: najpierw na motocykl, a później na samochód. Wspomina, że rodzice śmiali się, że od dziecka stawiał konia na biegunach do góry nogami i udawał, że jedzie motorem.

Pan Roman nie jest obojętny na ludzką krzywdę. Pewnego wieczoru na pętli Piątkowska, gdy czekał na rozpoczęcie kursu, usłyszał krzyk i wołanie o pomoc. - Zareagowałem na krzyk kobiety i pobiegłem w kierunku skąd dochodził. Kobieta wyrwała się napastnikowi, a on widząc kogoś biegnącego przestraszył się i zaczął uciekać. Udało się go zatrzymać dzięki pomocy policjantów z przejeżdżającego właśnie radiowozu - opowiada.

Pan Roman w konkursie MPK startuje po raz pierwszy. Jest najstarszym kierowcą tegorocznej finałowej dwudziestki. - Jest to dla mnie duże wyzwanie - przyznaje. Dodaje, że w konkursie może sprawdzić swoje kwalifikacje. Jest to też dla niego wyzwanie ze względu na rywalizację z młodymi, dobrymi kierowcami.

Prezentujemy sylwetki finalistów konkursu MPK na najlepszego kierowcę autobusu. Dziś kolej pana Tomasza. To człowiek lubiący góry, a w szczególności polskie Tatry.

Tomasz Pawlak ma 40 lat, od siedmiu za kółkiem autobusów MPK. Pracował przez 10 lat w szkole. Początkowo jako katecheta, później jako nauczyciel informatyki. - Tak się zdarzyło, że złożyłem aplikację do MPK - opowiada o zmianie pracy. Udało się, od 2009 roku prowadzi poznańskie autobusy. Tramwaje nie interesowały go tak bardzo. - Mają stałe trasy, w autobusie więcej się dzieje - tłumaczy.

Pan Tomasz lubi aktywny wypoczynek, zwłaszcza w górach. Zimą jeździ na nartach, a latem wybiera górskie spacery. - Jeżeli tylko mam tydzień wolnego, to jadę w nasze Tatry - mówi kierowca. Dopiero co wrócił z Zakopanego. Było tam jeszcze dużo śniegu.

Prowadząc autobus umila sobie czas muzyką. - Jeżeli radio jest sprawne, to słucham. Raczej nie przynoszę własnych płyt - mówi.

Pan Tomasz wieczory spędza z dziećmi i żoną, czyta książki, ogląda filmy. Gdy rozmawiamy, ostatnim filmem, jaki oglądali wspólnie z żoną były ,,Listy do M. 2".To właśnie szczęśliwą rodzinę pan Tomasz uważa za swój największy sukces.

Tomasz Pawlak już raz startował w konkursie MPK, ale brakło punktów na etapie pisemnym. Teraz ma szansę na wygraną. Jeżeli chcesz go wesprzeć, zagłosuj na stronie mpk.poznan.pl.

Kto najlepszym kierowcą autobusu? Plebiscyt trwa! Poznajcie pana Marcina, który w MPK pracuje od niedawna, a już dostał się do finałowej dwudziestki konkursu.

Marcin Piątek ma 29 lat, kierowcą MPK jest od 2014 roku. Dlaczego postawił na taki zawód? - Przez zainteresowanie motoryzacją. Wyszło jakoś tak po kolei: najpierw prawo jazdy na samochód, później na większe pojazdy, teraz autobus - tłumaczy pan Marcin. Po prostu lubi jeździć: - Nie licząc korków, po Poznaniu jeździ mi się dobrze.

Praca kierowcy nie jest monotonna. - Dzień dniu nie równy. Czasem, gdy poczekam na jakiegoś pasażera, to podziękuje. Inny ponarzeka, że jedzie się trochę za późno. Ale nie każdy to rozumie - opowiada pan Marcin.

Pan Marcin od dziecka uprawiał różne sporty. Dziś chętnie jeździ na rowerze, lubi tereny leśne, podmiejskie. - Wygodniej tak niż do centrum miasta - mówi. I dodaje: - To taka odskocznia od codzienności.

W wolnych chwilach chętnie spotyka się ze znajomymi lub chodzi do kina na komedie i horrory. Przyznaje, że to trochę skrajne gatunki: - Ale człowiek z jednej strony się pocieszy, z drugiej wystraszy - mówi. Przez to zachowuje równowagę.

Marcin Piątek w konkursie na najlepszego kierowcę MPK startuje po raz pierwszy, a już dostał się do najlepszej dwudziestki. Możecie mu pomóc odnieść jeszcze większy sukces.

Odkrywa tajemnice Wielkopolski i Podlasia, interesuje się astronomią, geologią. Czy pan Marcin zostanie najlepszym kierowcą autobusu? Trwa plebiscyt MPK.

- Nie mam złych doświadczeń z pasażerami, raczej pozytywne. Niektórzy są bardzo wdzięczni, gdy się na nich poczeka. Dziękują, raz dostałem drobny prezent - opowiada o swojej pracy kierowcy autobusu Marcin Plutecki. Co było takim prezentem? Pan Marcin dostał raz od starszego pana paczkę chusteczek higienicznych. - Był tak zadowolony, że dał, co miał - wspomina pan Marcin.

Zawsze lubił jeździć samochodami. Studiował ochronę środowiska, kierunek chemia. - To były takie czasy, że nie udało się znaleźć pracy w zawodzie - tłumaczy pan Marcin. Ale nie żałuje, że stał się kierowcą. W zawodzie najbardziej podoba mu się to, że są dni, których się nie spodziewa wychodząc do pracy rano. Praca jest nieprzewidywalna. O prowadzeniu tramwaju nie myślał. - Jazda po szynach zabiera możliwość manewrowania. Autobusem może zmieniać pasy itp. - tłumaczy.

Marcin Plutecki ma szerokie zainteresowania: astronomia, geologia, historia, polityka. Od dziecka oglądałem program ,,Sonda" w telewizji - wspomina. To nie jedyne pasje pana Marcina: - Jestem zapalonym rowerzystą. Każdą wolną chwilę staram się wykorzystać na jazdę - mówi. Rower służy mu jako środek transportu na co dzień, ale też chętnie jeździ nim na dalsze wycieczki. Najczęściej w okolice Poznania, nie planując z góry trasy. Chętnie na wyprawach rowerowych odkrywa tajemnice Wielkopolski i Podlasia, których próżno szukać w przewodnikach turystycznych.

Jak już wspomnieliśmy na początku, pan Marcin ma miłe wspomnienia związane z pasażerami. Jedno utkwiło mu w głowie szczególnie, z czasów rozgrywek Euro 2012 w Polsce: - To był 63 autobus, którym jechali kibice chorwaccy na mecz z Włochami. Na ul. Bukowskiej były duże korki. Stojąc w nich mogliśmy rozmawiać. Wymienialiśmy się poglądami na temat drużyn w Polsce i w Chorwacji - opowiada.

Uwielbia rajdy piesze, ale równie chętnie kieruje autobusem. A po pracy w MPK gasi pożary. Poznajcie go, to Krzysztof Rozmiarek.

Miłość do pracy za kółkiem Krzysztof Rozmiarek - kolejny z kierowców MPK startujących w naszym plebiscycie na najlepszego kierowcę 2016 r. - ma w genach. Jego rodzice przez lata jeździli zawodowo autobusami. Ale choć mówi, że "jeżdżenie zawsze go kręciło", na początku swojej edukacji nie myślał o pracy kierowcy. Studiował geografię na UAM. Na ostatnim roku zgłosił się jednak do pracy w MPK. Na początku na pół etatu, potem na cały. I tak już został.

Ale to niejedyna pasja pana Krzysztofa. Od wielu lat jest członkiem Ochotniczej Straży Pożarnej w Koszutach. Zdarza się, że o północy kończy pracę w Poznaniu i pędzi, by gasić nocny pożar.

Gdy nie pracuje, uczestniczy w rajdach pieszych.

Trwa konkurs na mistrza kierownicy MPK. Kogo najbardziej lubią pasażerowie? Być może jest to pan Michał, który podróżując po Polsce szuka nietypowych miejsc, nieopisanych w przewodnikach.

- Ostatnio przypadkiem na Podlasiu odkryliśmy wioskę bocianią - mówi Michał Rudnicki, kandydat na najlepszego kierowcę autobusu MPK. Opowiada o swojej pasji podróżowania. Stara się zawsze zobaczyć coś nowego, nietypowego. - Lubię podróżować, poznawać nowe miejsca. Najczęściej zwiedzam Polskę: chodzę po górach, lubię też polskie morze. Szczególnie mało znane miejsca, nieopisane w przewodnikach - tłumaczy. W podróżach zagranicznych pan Michał stawia na Europę, ostatnio był w Austrii. Najchętniej zwiedza stolice państw, zobaczył już Berlin, Bratysławę, Wiedeń, Pragę.

Pan Michał ma 29 lat, w MPK pracuje od 2011 roku. W tym czasie jedna przygoda szczególnie utkwiła mu w pamięci. Wiózł pasażerów na pogrzeb, a po skończonej ceremonii rozwoził ich po Poznaniu. - Jakieś panie pół żartem, pół serio, poprosiły, by je odwieźć do Pobierowa nad morzem - opowiada pan Michał. Aż tak daleko pasażerek nie mógł zawieźć, ale wspomina, że było sympatycznie.

W wolnym czasie pan Michał lubi jeździć rowerem, czytać książki, pójść do kina. Ostatnio widział ,,Moje wielkie greckie wesele 2". Bardzo lubi polskie komedie. - Są lekkie i przyjemne - mówi. Sposobem pana Michała na odstresowanie się są gry komputerowe.

Jak się jeździ po Poznaniu autobusem? - Różnie z tym bywa. Nie można generalizować, spotykam przejawy życzliwości ze strony innych kierowców jak i przepychanie się na siłę np. w korku. Ale to sporadyczne zachowanie.

Pan Michał chętnie prowadzi autobus linii 348. Jak tłumaczy, ma długą i spokojna trasę, która wiedzie przez ładną okolicę i podróżują nią uprzejmi pasażerowie. Nie przepada natomiast za linią 68 - na całej trasie korki i inne utrudnienia, bardzo krótkie postoje na obydwu krańcach.

Maciej Sarnowski, kolejny z kandydatów na najlepszego kierowcę MPK, przez lata zajmował się słodkościami. Robienie tortów, pieczenie ciast - nic z tego nie jest mu obce

Maciej Sarnowski, następny z pretendentów do tytułu mistrza kierownicy, jest z wykształcenia cukiernikiem. Fach doskonalił m.in. w cukierni na Śródce. Przez lata pracował przy pieczeniu biszkoptów, pączków, drożdżówek i ciast. W końcu praca w nocy zaczęła go męczyć. - Czułem, że potrzebuję zmiany - mówi Sarnowski.

I tak trafił do MPK. Jest tak perfekcyjnym kierowcą, że gdy kolega przez przypadek zostawił mu w autobusie herbatę, nie uronił ani kropli.

Ciast już niestety nie piecze. Nawet w domu. - Za dużo po tym wszystkim zmywania. I ciasta smaczniejsze są jednak, gdy robi się większe porcje - tłumaczy pan Maciej.

Kibicuje polskim żużlowcom, sam jeździ motocyklem. Jako instruktor uczy fachu kandydatów na kierowców autobusów i samochodów ciężarowych. Czy pan Grzegorz okaże się najlepszym kierowcą MPK?

Motoryzacja to wielka pasja pana Grzegorza: od dwóch kółek po kilka par. Zacznijmy od żużla. - W młodości byłem przez przypadek na meczu żużlowym na stadionie w Lesznie. Bardzo mi się podobało. Później, jeżeli tylko miałem okazję, chodziłem na mecze - opowiada 51-letni Grzegorz Sulejewski. Gdy w Poznaniu powstał klub żużlowy, na mecze chodził regularnie. - To coś lepszego niż piłka nożna, choć też kibicuję piłkarzom. Poziom naszej ligi odbiega od standardów europejskich. A żużel u nas jest na najwyższym poziomie. W naszej lidze jeżdżą najlepsi zawodnicy świata. Jest na co patrzeć - mówi pan Grzegorz. Jego ulubiony zawodnik to Jarosław Hampel. W wolnych chwilach sam jeździ motocyklem. To raczej krótsze wyprawy, motocykl bywa dla niego codziennym środkiem transportu.

Umiejętności pana Grzegorza jako kierowcy zostały już docenione. W pierwszej edycji konkursu organizowanego przez Wojewódzki Inspektorat Transportu Drogowego w Poznaniu w kategorii pojazdów ciężarowych miał trzecie miejsce. W drugiej edycji udało się już zwyciężyć. W tym roku wystąpił w kategorii autobusów, ale zajął - jak skromnie mówi - ,,tylko" czwarte miejsce. Startował też raz w konkursie MPK i znalazł się w finałowej dwudziestce kierowców. W tej edycji może uda się wywalczyć więcej. - Pierwszy raz startuje się, by się uczyć - zdradza swą taktykę.

W wolnych chwilach zajmuje się szkoleniem kandydatów na kierowców zawodowych, autobusów i ciężarowych.

Za swoje największe sukcesy prywatne uważa rodzinę i konsekwentną realizację własnych planów. - Stawiam sobie realne cele, które udaje się realizować. Nie mam czasu się nudzić. I tak udało mu się np. wybudować dom przy dużym wkładzie pracy własnej i przy pomocy rodziny. - Mieszkam już w nim ponad 20 lat, więc chyba wybudowałem go dobrze - śmieje się.

Mariusz Szaroleta, jak każdy kandydat na najlepszego kierowcę MPK, przepisy ruchu drogowego ma w małym palcu. Tyle że on po godzinach pracy przekazuje tę wiedzę innym jako instruktor jazdy

- Moja pasja to nauka jazdy. Lubię przekazywać wiedzę kursantom, uczyć ich elementów techniki jazdy i przepisów. Zanim przyszedłem do MPK, pracowałem jako instruktor kat. A, B i C w prywatnej firmie, a gdy ta zakończyła działalność, zacząłem szukać nowej pracy - jako kierowca autobusu - mówi pan Mariusz.

W MPK pracuje od pięciu lat. Po pracy uwielbia jeździć na wycieczki rowerowe. Ma dwójkę dzieci.

Zdarza mu się, że prywatnym samochodem zatrzymuję się w zatoczce na przystanku. Wtedy upomina go żona: ?Tej, a ty autobusem jedziesz?!? To Paweł Sztukiewicz, mistrz kierownicy.

Autobusami MPK kieruje od ponad 10 lat, choć z wykształcenia, jak niemal cała rodzina, jest geodetą. Do MPK trafił przypadkiem. - Miałem już prawo jazdy kategorii D, bo wcześniej byłem kierowcą busa w Warsztatach Terapii Zajęciowej "Przylesie" prowadzonych przez stowarzyszenie "Na Tak". Ale mimo że spotkałem w tej pracy mnóstwo wspaniałych ludzi, kokosów z tego nie było. Złożyłem więc papiery do MPK - opowiada pan Paweł. Na rozmowę kwalifikacyjną czekał... trzy lata. - Wtedy akurat zaczęły się zwalniać etaty, bo część osób wyjeżdżała do pracy do Wielkiej Brytanii.

Neoplan - to jest coś!

Na początku pan Paweł jeździł autobusem 89 na Starołękę. W 2004 r. po Poznaniu nie kursowały jeszcze nowoczesne solarisy. Były natomiast głośne i dymiące jelcze i ikarusy. - Za to przesiadka na neoplany to było coś! Jakby zmienić malucha na mercedesa. Wreszcie przestały mnie boleć ręce od zmieniania biegów, bo neoplany miały już automatyczną skrzynię.

Ale do pracy nie jeździ ani samochodem, ani autobusem, tylko tramwajem. Przy okazji unika też korków. - Korki to coś, co najbardziej przeszkadza mi w pracy. Denerwuje mnie, jak ludzie muszą czekać na mrozie, a ja spóźniam się pół godziny. Ale co ja za to mogę? - rozkłada ręce pan Paweł. Jego rekord spóźnienia to 150 minut!

Tej, a ty autobusem jedziesz?!

Przyznaje, że czasem pasażerowie narzekają na spóźnienia, ale zazwyczaj spotyka się z miłymi sytuacjami. Pan Paweł, a może raczej jego hybrydowy autobus, którym często jeździł miał też osobistego fana. Regularnie odwiedzał go trzyletni chłopczyk i jego dziadek. - Ten mały to był fenomen. Miał taką wiedzę na temat autobusów i tramwajów, że przeciętny dorosły poznaniak się chowa! - opowiada pan Paweł. Jedna starsza pani w podziękowaniu za to, że poczekał na nią na przystanku, dała mu kosz winogron z działki. Podzielił się z kolegami. Nic dziwnego, że jest lubiany w pracy. - Wszyscy uważamy się za kierowców Formuły 1, wszyscy jesteśmy najlepsi, ale ktoś musi wygrać, ktoś musi być mistrzem. A u nas najlepszy jest Paweł. Uważamy go za swojego ucznia i trzymamy za niego kciuki, zwłaszcza że wszystkim nam przynosi chlubę - mówi Jacek Woliński, także kierowca MPK.

Tylko żona czasami z niego żartuje. - No bo zdarza mi się, że prywatnym samochodem zatrzymuję się w zatoczce na przystanku. Wtedy mnie upomina: "Tej, a ty autobusem jedziesz?!"

Koleżanki dopingują ?Pokaż im!?, a pasażerowie podziwiają za sprawność za kółkiem. Czy po raz pierwszy w historii plebiscytu na najlepszego kierowcę MPK zwycięży kobieta?

Magdalena Wachowiak uwielbia jeździć. Przez lata była instruktorką jazdy. Ale szkół nauki jazdy zaczęło przybywać i pracy było coraz mniej. Brat pani Magdaleny jeździł jako motorniczy, teraz pracuje w dyspozytorni przy ul. Fortecznej. - Namówił mnie, bym przyszła do MPK. Zresztą w tej firmie pracował też nasz tata, jeździł na Maltance - opowiada kierowca.

Przyznaje, że pasażerowie nie są przyzwyczajeni do widoku kobiety za kółkiem. - Często mówią, że nas podziwiają. Raz jeden z pasażerów, pewien starszy pan, długo się we mnie wpatrywał i pytał, czy zawsze będę jeździć na linii 67. Chciał przynieść mi miód z własnej pasieki i przyznał, że bardzo lubi widok kobiety za kółkiem - śmieje się pani Magda.

Przez 12 lat chodziła do szkoły muzycznej. Teraz gra na saksofonie w zespole, który tworzy jej rodzina i przyjaciele.

Pani Magdalena to jedyna kobieta wśród kandydatów.