Halę zburzono w 2013 roku. Po ogromnym zakładzie została kupa gruzu z wystającym gdzieniegdzie pordzewiałym zbrojeniem. Rozbiórka budynku była symbolicznym końcem długiej i wspaniałej historii Tonsilu. 30 lat wcześniej po głośniki pochodzące z Wrześni ustawiały się kolejki. Kultowe Altusy grały na dyskotekach i w domach. W firmie pracowało kilka tysięcy osób.
Tonsil przetrwał transformację ustrojową, trafił nawet na giełdę jako jedna z pięciu pierwszych spółek. Ale rynek okazał się bezwzględny. W 2004 roku zakład upadł z hukiem. Przez kilka kolejnych lat marka trafiała z rąk do rąk, ale nikt nie miał pomysłu, jak wykrzesać z niej nowe życie.
Wreszcie zakładem zainteresował się Sławomir Wieszczeciński, wrzesiński przedsiębiorca. Wykupił markę i pozostałości sprzętu do wytwarzania głośników, znalazł dawnych pracowników, dokooptował paru młodszych i wznowił produkcję. Początkowo w firmie pracowało mniej niż 50 osób.
Wieszczeciński zaryzykował. Mógł ściągać tanią elektronikę z Chin i sygnować ją znanym logotypem. Byłoby to tańsze i mniej kłopotliwe. Zdecydował jednak, że produkcja zarówno samych głośników, jak i pudeł będzie odbywała się w Polsce, we Wrześni.
Ryzyko się opłaciło, a sentyment, szczególnie do Altusów pociągnął niewielki zakład w górę. Produkty marki Tonsil wróciły do sklepów ze sprzętem muzycznym. Próżno jednak szukać ich w dużych marketach z elektroniką.
Tonsil się odradza. Firma buduje właśnie nową halę produkcyjną. To wciąż niewielki zakład w porównaniu z dawnymi latami, ale polska marka wraca do gry, a kolejne osoby znajdują pracę. Nie tylko w obszarze produkcji, ale również projektowania czy inżynierii.
Biały Jeleń był jednym z popularniejszych mydeł w okresie PRL-u. Wykorzystywano je zarówno do mycia ciała, prania, jak i czyszczenia. Jego nazwa może być nieco myląca, Biały Jeleń jest mydłem szarym.
Historia marki sięga II RP i położonej niedaleko Krakowa Trzebini. W 1921 roku w tamtejszej Fabryce Przetworów Tłuszczowych rozpoczęto wytwarzanie szarego mydła. Później, po przejęciu zakładu przez koncern Schicht-Lever produkcję przeniesiono do Warszawy. Przed wojną na rogu Alej Jerozolimskich i Nowego Światu znajdował się neon przedstawiający skaczące zwierzę i napis "mydło Schicht jeleń".
Po wojnie fabrykę znacjonalizowano i włączono do Zjednoczenia Przemysłu Przetwórczo-Tłuszczowego. Z czasem produkcję przeniesiono do poznańskiego zakładu Pollena-Lechia.
Po 1989 roku polski rynek zalała chemia z Zachodu. Mydła w kolorowych opakowaniach zaczęły wypierać z rynku polski produkt. W pewnym momencie Biały Jeleń praktycznie znikł z rynku.
Jest rok 1999. Znak towarowy Biały Jeleń zostaje kupiony przez Ostrzeszowskie Zakłady Chemii Gospodarczej Pollena, które w 2007 stają się prywatnym przedsiębiorstwem. Właściciele podejmują decyzję o reaktywacji marki. Z jednej strony liczą na sentyment Polaków do Białego Jelenia, z drugiej szukają wyróżnika dla swojego produktu. Znajdują go dzięki prostemu składowi mydła. Po uzyskaniu odpowiednich certyfikatów, sprzedają mydło jako produkt hipoalergiczny.
Dziś zakład w Ostrzeszowie zatrudnia ok. 200 osób. W całości należy do polskiego kapitału. Seria produktów Biały Jeleń z roku na rok rozwija się. Oprócz mydła w kostkach są żele pod prysznic, odżywki do włosów czy proszki do prania.
O tym, że zakład zostanie zamknięty, pracownicy dowiedzieli się w prima aprilis. Niektórzy sądzili, że to tylko głupi żart. Nie był. W listopadzie 2011 roku, po 107 latach zamknięty został międzychodzki zakład produkujący żywność w słoikach i przetwory owocowo-warzywne. Właściciel - amerykański koncern Heinz - uznał, że fabryka nie jest mu już potrzebna.
"Międzychód" znany był w PRL-u w zachodniej części Polski m.in. z ketchupów i szparagów. W szczytowym okresie wysyłał swoje produkty do 20 krajów na kilku kontynentach i zatrudniał 800, a w sezonie nawet 1000 osób.
Gdy wiadomość o zamknięciu fabryki dotarła do starosty międzychodzkiego, ten zadzwonił do Tomasza Nowickiego, kolegi ze studiów, a dziś właściciela Pozbruku, jednego z największych w Polsce producentów kostki brukowej.
Po analizie rynku, Nowicki zdecydował się na zakup zakładu i reaktywację produkcji. Warunek był jeden - żadnych konserwantów czy polepszaczy smaku. Wszystko ma być naturalne.
Po dwóch latach opracowywania nowych receptur, zakupie nowej linii słoiki z logo "Międzychodu" wróciły na sklepowe półki. W fabryce pracuje ok. 100 osób, w tym część pracowników, która pamięta jeszcze czasy sprzed przełomu 1989 roku. Choć firma nie jest międzynarodowym potentatem, chce konkurować na polskim rynku z największymi koncernami.
W ostatnich latach polscy przedsiębiorcy spostrzegli, że rodzinny charakter firmy to zaleta, a nie wada. Chwalą się, że są stąd, że produkują na miejscu, w Polsce. Jednocześnie konsumenci zaczęli zwracać uwagę na to, skąd pochodzą produkty i coraz częściej kierują się lokalnym patriotyzmem. A to powoduje, że mniejsze firmy coraz lepiej radzą sobie na rynku.
- Mikro, małe i średnie firmy stanowią o sile polskiej gospodarki. Według danych Głównego Urzędu Statystycznego mamy ich niemal 1,8 mln. Zatrudniają 6,2 mln osób i generują ponad połowę przychodów firm niefinansowych w Polsce - mówi Michał Pająk, dyrektor ds. sprzedaży MSP w Banku BGŻ BNP Paribas. - Warto więc wspierać ich rozwój - dodaje.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze