1901 roku, można zaliczyć do najbardziej typowych rozwiązań stosowanych w kamienicach Poznania.
Jest tu duże wejście, umożliwiające przejazd wozów na podwórko, z wydzieloną w tylnej części klatką schodową, którą można dojść na wszystkie kondygnacje. Zachowane dekoracje są w znacznej mierze oryginalne, aczkolwiek nie można wykluczyć przemalowań w okresie międzywojennym.
Powstałe po 1910 roku kamienice na północnej ścianie ulicy Wyspiańskiego wyraźnie pokazują zmianę stylu. W miejsce bogatych dekoracji secesyjnych pojawiają się tu elementy neoromańskie, z rozmaitymi zwierzętami i maskami, jakby przejętymi z dekoracji poznańskiego zamku cesarskiego. Kolejne kamienice, bliżej ulicy Ułańskiej, pozbawione są tych historyzujących form. Pojawia się tu nowy styl - modernizm.
Magdalena Adamczewska
Położony z dala od centrum Wildy dom przy ul. Sikorskiego, przed remontem. Obecnie po renowacji - niezbyt, niestety, udanej.
Wewnątrz sieni domu na rogu Ogrodowej i Piekar bez prób szukania dawnej polichromii sufit i ściany pokryto płytą kartonowo-gipsową. Pozostała piękna stolarka i dekoracyjne kafelki.
Wzniesiona przez Paula Pitta dla jednego z najbardziej płodnych sztukatorów Poznania - Bolesława Richelieu.
Dzieło Ryszarda Mendelskiego.
Sztukateria autorstwa Maxa Biagini.
Pełne wysmakowanej elegancji wnętrze sieni kamienicy przy Świętym Marcinie 69 - dawnej siedziby spółki wydającej popularną wówczas popołudniówkę 'Posener Neueste Nachrichten'.
Obecnie w kamienicy mieści się siedziba Towarzystwa Wiedzy Powszechnej: Towarzystwo Wiedzy Powszechnej Oddział Regionalny w Poznaniu. Są właścicielem tego pięknego budynku, a także liderem ruchu społecznego Koalicja Święty Marcin.
Pod numerem 15a przy ulicy Limanowskiego powstał w 1905 roku okazały dom własny, a właściwie willa architekta Paula Steinbacha. Willa wyróżnia się znakomitym detalem sztukatorskim, wewnętrznym ogrodem zimowym od parteru do piętra oraz dekoracją malarską, dziś zachowaną szczątkowo, tylko na loggii.
Ulica Limanowskiego 15a. Ostatni remont doprowadził do odsłonięcia charakterystycznych secesyjnych dekoracji pokrywających ściany loggii, odtworzono też pierwotną kolorystykę stolarki okiennej i drzwiowej.
.
Wykonawcą sztukatorskich dekoracji był Sante Zanetti.
Wnętrze holu willi na Grudzieńcu, choć przekształcone po wojnie, zachowało swój pierwotny charakter. Miękko zakomponowane schody prowadzą do pokoi piętra, z boku stoi wieszak na ubrania gości, zachowało się pierwotne linoleum udające parkiet.
Jedna z ostatnich willi miejskich przy ulicy Mickiewicza 36 powstała około 1910 roku. Pokazuje ciągle secesyjny sposób myślenia o kratach na klatce schodowej. Gdyby jeszcze udało się kiedyś przywrócić istniejące tutaj na pewno dekoracje malarskie, byłaby to jedna z piękniejszych klatek schodowych Poznania
Bardzo rzadko na fasadach kamienic pojawiają się symbole zawodów wykonywanych przez właściciela. Witrażysta Menno Spanier sportretowany został na fasadzie swego domu przy Szewskiej 20. Jest to drugi obok Ryszarda Sworowskiego taki przypadek. Co ciekawe, w tej kamienicy po roku 1945 nikt nie pokusił się o skucie niemieckich napisów dekorujących elewację.
Magdalena Adamczewska
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze