Jeśliby wskazać konkretnego człowieka, dzięki któremu udały się ubiegłoroczne obchody 1050. rocznicy chrztu Polski, to byłby właśnie ks. Damian Bryl, biskup pomocniczy archidiecezji poznańskiej. Gdy do Poznania przyjechał cały Episkopat, to przed kamerami brylowali przede wszystkim kardynałowie i ci hierarchowie, którzy stoją na czele diecezji. Ale w ich cieniu całą organiczną pracę wykonał właśnie bp Bryl. A jego największym sukcesem było przede wszystkim ewangelizacyjne spotkanie na Inea Stadionie. To właśnie ten punkt programu ubiegłorocznych obchodów pokazał, że Kościół w Polsce to zwykli i radośni wierni, a nie politycy, którzy podczas oficjalnych uroczystości marzą tylko o wspólnym zdjęciu z hierarchami.
Gdy w 2014 r. ks. Damian Bryl odbierał biskupią sakrę, miał niewiele ponad 44 lata. Wtedy został najmłodszym biskupem w Polsce. Po trzech latach nadal jest skromnym i uśmiechniętym duszpasterzem, który na Lednicy zatańczy z młodzieżą, a gdy w parafiach udziela gimnazjalistom sakramentu bierzmowania, to mówi proste i zrozumiałe kazania. Biskup, któremu wcale na zaszczytach nie zależy.
Poznański dominikanin, który stanął przed nie lada trudnym zadaniem - bo jak tu przejąć po o. Janie Górze wielkie dzieło lednickie? Ale on mimo wątpliwości podjął się tego wyzwania. Najpierw wspólnie z o. Maciej Soszyńskim, a od grudnia jest już jedynym duszpasterzem, który rządzi pod Bramą-Rybą. O. Wojciech dobrze wie, że drugim ojcem Górą nie będzie, ale przez rok pracy pokazał, że potrafi znaleźć z młodzieżą wspólny język. Może dlatego nie było z lednickiego duszpasterstwa jakichś spektakularnych odejść. - Choć miałem chwile zwątpienia - przyznaje bez ogródek.
Kolejne spotkanie na Lednicy odbędzie się 3 czerwca, dokładnie 20 lat po tym, jak helikopter z Janem Pawłem II na pokładzie krążył nad Bramą III Tysiąclecia. To będzie zarazem pierwsze spotkanie, które o. Prus przygotowuje z młodzieżą już bez scenariusza napisanego przez poprzednika. - Odpalimy niejedną petardę - zapowiada swoim ulubionym powiedzeniem. Niech zatem ta energia dominikanina nie opuszcza.
Proboszcz parafii pw. Maryi Królowej na Wildzie. Niezwykle skromny ksiądz, który za motto życiowe wziął sobie bezgraniczne oddanie zwykłym ludziom. Choćby swoim ostatnim gestem, gdy użyczył auto ukraińskiej rodzinie, którą parafia sprowadziła do Poznania z ogarniętego wojną Mariupola, zdobył w mieście wielki szacunek. Za bezinteresowną pomoc swoim parafianom, mógłby otrzymać wiele szlachetnych laurów, ale na splendorach mu w ogóle nie zależy.
W salkach katechetycznych otworzył przedszkole i klub seniora. Działa tu dziecięcy chór i schola gregoriańska. A dla tych, co modlić się w starym rycie trydenckim, odprawia co niedzielę specjalną mszę św. Jeden z tych proboszczów, który oddałby wszystko, żeby tylko parafian przyciągnąć do Kościoła.
Duszpasterz akademicki na poznańskich Winiarach. Bez wątpienia jeden z najbardziej aktywnych poznańskich księży z głową pełną pomysłów. To on półtora roku temu jako pierwszy zadeklarował w Poznaniu pomoc uchodźcom, zbierał trampki dla potrzebujących w Afryce, a z okazji 1050. rocznicy chrztu Polski zainicjował zbiórkę pieniędzy na studnię, którą wybudowała Polska Akcja Humanitarna Janiny Ochojskiej.
Na poprzedniej parafii Jeżycach zorganizował grupę wolontariuszy, którzy pomagają osobom starszym. Teraz na Winiarach integruje przedszkolaków na specjalnych, przedpołudniowych nabożeństwach. A wieczorem odprawia akademickie msze św., podczas których wiernych jest tylu, że trudno wejść do środka. Nie boi się ewangelizować za pomocą Facebooka, nagrywa z filmiki z krótkimi rozważaniami. - Zależy mi na Kościele otwartym, który nie chowa się za potężnymi murami, tylko wychodzi do ludzi. Ma czas na rozmowę z nimi, słucha ich problemów. - tak ze skromnością opowiadał 'Wyborczej' o swojej duszpasterskiej pasji.
Oblat i misjonarz, który głosił Chrystusa m.in. na Madagaskarze. Od kilku lat pracuje w Polsce i w redakcji na Górczynie kieruje miesięcznikiem "Misyjne drogi" i portalem misyjne.pl, gdzie poczytamy nie tylko poważne, teologiczne rozważania, ale i ciekawe wywiady czy reportaże ze świata. Miesięcznik i portal nie uciekają przed trudnymi tematami, jak np. pomoc uchodźcom, czy jak swoje miejsce w Kościele mogą odnaleźć rozwodnicy.
Na wieczornych mszach św. przy ul. Ostatniej gromadzi ogromne rzesze wiernych. Na czym polega ten frekwencyjnych sukces? Bo o. Wrzos za każdym razem głosi z ambony pozytywne przesłanie. - Bardziej przemówimy do ludzi, jeśli będziemy cieszyć się z tego, że oni w ogóle przyszli do kościoła. Gdy pokażemy, jacy są dla nas ważni, a nie będziemy z ambony uderzali ich po głowie, że są tacy i owacy - opowiadał "Wyborczej" w wielkanocnym wywiadzie dwa lata temu.
Archidiecezja poznańska ma szczęście do aktywnych duszpasterzy młodzieży. Przed laty dwoił się i troił ks. Robert Korbik, który dziś buduje kościół na Ławicy. A teraz jego dzieło kontynuuje ks. Arkadiusz Szady, niepozorny może wzrostem duszpasterz, któremu jednak zapału do pracy nie brakuje. To właśnie on w ubiegłym roku zajął się gorącym przyjęciem w Poznaniu i okolicach kilku tysięcy młodych ludzi, którzy przyjechali na spotkanie z papieżem Franciszkiem. To ks. Arek razem z młodymi z Duszpasterstwa Jordan zorganizował wielkie, plenerowe spotkanie na Cytadeli i nadzorował pobyt wiernych w parafiach w całej archidiecezji.
Razem ze współpracownikami zawalił niejedną noc, by goście z Europy, Ameryki Płd., Azji i Afryki czuli się jak u siebie w domu. I patrząc na szczęśliwe twarze naszych gości, można być pewnym, że wszystko było zapięte na ostatni guzik. Ale że Światowe Dni Młodzieży to już historia, to przed duszpasterzem młodych stanęły kolejne wyzwania. Wyjazdy na noworoczne spotkania młodych w duchu Taize, wielkopostny Maraton biblijny w kościołach, dni skupienia w Gostyniu i inne wakacyjne propozycje. Na to, że młodzi nie mają w poznańskim Kościele co wybierać, narzekać na pewno nie można.
Redaktor naczelny "Przewodnika Katolickiego", oficjalnego pisma archidiecezji poznańskiej, który mimo swoich ponad 120 lat, z nowym layoutem może już z dumą konkurować z innymi tygodnikami opinii w Polsce. A przejął go w niełatwym czasie. Jego poprzednik zamiast konkretnej ewangelizacyjnej misji, wolał publikować na łamach smoleńskie manifesty i teksty, których nie powstydziłby się niejeden zaangażowany tygodnik prawicowy, jak np. powszechna krytyka Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. Ale ks. Tykfer przywrócił pismu właściwy, religijny charakter.
- "Przewodnik Katolicki" powinien ludziom po prostu towarzyszyć. Zresztą to słowo bardzo często powtarza papież Franciszek. Towarzyszyć w naszym przypadku oznacza, że chcemy iść razem ze swoimi czytelnikami w jednym kierunku, a więc do Boga. Ale to nie jest tak, że nasze pismo jest adresowane tylko do ludzi wierzących. Uważam, że do lektury "Przewodnika Katolickiego" możemy dziś zachęcić wszystkich ludzi poszukujących - mówił w rozmowie z "Wyborczą" ks. Tykfer. Niestety, jako redaktor naczelny stanął też przed trudnym zadaniem, z jakim zmagają się dziś wszystkie media: w ub. r. kilka osób z redakcji zostało zwolnionych z przyczyn ekonomicznych. Dlatego robienie tygodnika w okrojonym zespole i na takim poziomie, nie jest dziś zadaniem łatwym.
Nie ma w Poznaniu księdza, który dla dialogu międzyreligijnego robi więcej niż on. Ks. Jerzy Stranz jest na co dzień dyrektorem Wydawnictwa Księgarni Świętego Wojciecha oraz współzałożycielem i prezesem Stowarzyszenia Coexist, które za cel postawiło sobie promocję postawy dialogu w wymiarze religijnym, kulturowym, społecznym i artystycznym. To właśnie on od wielu lat organizuje obchody Dnia Judaizmu w archidiecezji poznańskiej, które są dziś wielodniowym wydarzeniem, obfitującym w spotkania, debaty, koncerty i wystawy.
Jego działalność dostrzeżono na arenie ogólnopolskiej. W styczniu tego roku odebrał prestiżową Nagrodę im. ks. Romana Indrzejczyka, przyznawaną chrześcijańskim osobom konsekrowanym, które swą działalnością przyczyniają się do rozwoju dialogu i współpracy chrześcijańsko-żydowskiej oraz polsko-żydowskiej. "Ksiądz Jerzy Stranz należy do wąskiego grona księży katolickich zaangażowanych bezgranicznie w dialog międzyreligijny, w budowę mostów między ludźmi różnych kultur, wyznań i przekonań religijnych, widzących sens w tworzeniu klimatu wzajemnego zrozumienia i zbliżenia, pokonywania uprzedzeń, przełamywania barier zbudowanych często na ignorancji" - uznała kapituła nagrody.
Dialog w Kościele katolickim jest dziś wszystkim ogromnie potrzebny.
Od siedmiu lat redaktor naczelny dominikańskiego miesięcznika "W Drodze". To po lekturze tego pisma zarówno praktykujący wierni, jak i poszukujący Boga w swoim życiu, nie będą myśleć, że to był czas tracony. Bo to kolejne wydawane w Poznaniu katolickie pismo, które chce ludzi łączyć, a nie dzielić. Mało tego, dominikanie razem ze świeckimi zdają sobie sprawę, jak wielką wagę trzeba przywiązywać do nowych mediów. Dlatego choć to miesięcznik, zdynamizowano w ostatnim czasie wiele jego działań. "W Drodze" jest mocno obecne w internecie i dostępne choćby na Kindle,
- Myślę, że jesteśmy dobrym, złotym środkiem w mówieniu o sprawach religijnych, społecznych i kulturowych, a mniej o politycznych, od których trzymamy się z daleka. Nie publikujemy nudnych akademickich wykładów, tylko budzące do myślenia teksty. Nie jesteśmy tylko dla ludzi, których wiara jest ugruntowana, choć oczywiście oni są w dużej mierze naszymi czytelnikami. Chcemy być też otwarci na poszukujących, na tych, którzy w Kościele czują się źle, albo po prostu się na Kościele zawiedli. Prezentujemy opinie ludzi z różnych stron barykady - tłumaczył sens misji miesięcznika o. Bielecki, który jest także bardzo dobrym rekolekcjonistą i kaznodzieją, a odprawiane przez niego msze św. o godz. 21 też biją frekwencyjne rekordy.
Dominikanin nie boi się też rozmów o sprawach trudnych. Niedawno usiadł przy jednym stole z imamem Youssefem Chadidem, dyrektorem Muzułmańskiego Centrum Kulturalno-Oświatowego w Poznaniu i rozmawiał z nim z pełnym szacunkiem o równości i różnorodności.
Do czerwca ub. r. dyrektor archidiecezjalnego Radia Emaus, którym kierował z kilkuletnimi przerwami od marca 1995 r. Tworzył neutralne, ewangelizacyjne radio, stroniące od polityki i bieżącej wojenki polsko-polskiej. Z dnia na dzień został odwołany przez abp. Stanisława Gądeckiego. Według stanowiska Kurii Metropolitalnej w Poznaniu, oficjalny powód był taki, że "łączył pracę w <
Nie było jednak tajemnicą, że przełożonym nie podobało się, że rozgłośnia nie broni Kościoła w sposób zdecydowany, jak np. w sprawie odbudowy pomnika Wdzięczności. Kurii na radio poskarżył się m.in. prof. Stanisław Mikołajczak, szef komitetu odbudowy pomnika. Ks. Kubiak był też oficjalnie krytykowany przez prawicowy kurier "Wnet", którym kieruje Jolanta Hajdasz, b. zastępca redaktora naczelnego "Przewodnika Katolickiego", gdy ten na łamach prezentował manifesty smoleńskie.
Odwołany ks. Kubiak walczył także w kurii o swoich pracowników. Zabiegał dla nich o podwyżki, ale trudno mu było o dodatkowe pieniądze. Nie ma dziś wielu księży, którzy u swoich przełożonych mają odwagę walczyć o lepszy los podwładnych.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze