Na uczelnię, na zakupy, do lekarza, do pubu... Dokąd poznaniacy jeżdżą rowerami miejskimi i za co je kochają

Wypożyczalnie rowerów miejskich podbijają serca poznaniaków. Pierwszy raz pojawiły się w Poznaniu w kwietniu 2012 r. Od tego czasu przybywa stacji (to "parkingi", gdzie wypożycza się rowery). W kolejnych latach pojawiły się też rowery z fotelikami dla dzieci, a nad jeziorem Maltańskim - rowery dla najmłodszych.

Wystarczy mieć aktywne konto (można je założyć na stronie Nextbike.pl, operatora systemu), a na nim co najmniej 10 zł. I w drogę! Pierwsze 20 minut jazdy rowerem jest darmowe, a za godzinę zapłacimy 2 złote. Poznaniakom rower miejski przypadł do gustu - liczba użytkowników jak i wypożyczeń wzrasta z każdą rozbudową systemu. W poprzednim sezonie w Poznaniu mogliśmy korzystać z ponad 60 stacji, dziś jest w mieście już 88 wypożyczalni. W kolejnych latach stacji w Poznaniu będzie jeszcze więcej. Kolejna rozbudowa systemu zaplanowana jest na przyszły rok, wtedy liczba wypożyczalni urośnie do 107.

Zobaczcie, co o rowerach miejskich mówią ci, którzy korzystają z nich na co dzień

Dzisiaj byłem z dzieckiem u lekarza. W tramwajach jest tłoczno, dlatego wypożyczyłem rower. Dojadę nim praktycznie pod sam dom. Jest łatwiej, wygodniej, a syn lubi jeździć. Foteliki są bezpieczne dla dziecka, sprawdzaliśmy je z dziewczyną. Są z atestami, wszystko jest w porządku. Mały raczej nie narzeka na dyskomfort, jest zadowolony, nie płacze. Foteliki mają uchwyty na stópki, żeby dziecku było wygodnie, i żeby np. nie wystawiło nogi podczas jazdy. Są stabilne, pasy utrzymują dziecko, ale też nie ściskają zbyt mocno.

Ogólnie nie jestem zapalonym rowerzystą, ale korzystam z miejskiego systemu od tego roku. Nie mam wielkich potrzeb jeśli chodzi o ścieżki rowerowe. Ale widać, że powstają nowe, jak np. Wartostrada nad rzeką. Wiadomo, po ruchliwych ulicach nie jeżdżę z małym dzieckiem. Ale nie narzekam.

Najczęściej jeżdżę z osiedla Oświecenia do centrum miasta i z powrotem. Zawsze mieszczę się w 20 minutach. Przy dalszej wycieczce wiadomo, dłużej to trwa. Wtedy przeważnie wymieniam rower na stacjach po drodze. Stacji jest trochę za mało. Na os. Oświecenia jest tylko jedna, przydałoby się więcej, np. w środku osiedla.

Teraz biorę rower z fotelikiem i jadę na swoje osiedle. Z tamtej stacji raczej szybko nie zniknie, więc będę miał go pod ręką i dziś jeszcze się przejedziemy. Zazwyczaj sprawdzam w aplikacji, czy na danej stacji jest rower z fotelikiem, ale jest ich mało. Zgłaszałem to i dostałem odpowiedź, że na razie nie da się nic zmienić, bo za mało osób korzysta z fotelików.

Tak naprawdę rower miejski to tańsza alternatywa dla tramwajów. Wystarczy jednorazowo zapłacić 10 zł, żeby 20-minutowe odcinki pokonywać bezpłatnie.

Pierwszy raz wypożyczyłem rower tydzień temu. Zrobiłem to z ciekawości, bo nie mogłem na początku uwierzyć, że za 10 zł można jeździć bez limitu. I faktycznie tak jest! To szybki i tani środek transportu. Zawsze mieszczę się w darmowych 20 minutach. Jazda na uczelnię zajmuje mi siedem minut. A nawet jeśli, to powyżej tych 20 minut płaci się tylko 2 zł.

Spod Starego Browaru na uczelnię mogę dojechać za darmo. Jeżdżę codziennie: rano i popołudniu. Głównie ze stacji na ul. Półwiejskiej do Politechniki Poznańskiej. Wszędzie indziej chodzę pieszo. Czasem zdarza mi się jeździć kilka razy dziennie, gdy mam okienko między zajęciami. Kończy się wykład, kilka minut i jestem w domu.

Myślę, że póki co na stacjach jest wystarczająco rowerów. Są sprawne, wszystko jest w porządku. Na Politechnikę jadę cały czas drogą rowerową, ale tak naprawdę brakuje ich w Poznaniu. Trzeba jechać albo chodnikiem, albo ulicą. Według przepisów nie wolno jeździć chodnikiem, a na jezdni jest duży ruch. Piesi często chodzą drogą rowerową, ale wiem z własnego doświadczenia, że jako pieszemu też zdarza mi się wejść.

Nasza paczka znajomych planuje wycieczkę rowerową po Poznaniu, z piknikiem. Weźmiemy rowery miejskie. Mam własny rower, ale w Koninie, z którego pochodzę.

Mieszkam w centrum, więc stacji rowerów miejskich mam pod dostatkiem. Najczęściej korzystam ze tej przy pl. Wiosny Ludów i dojeżdżam na mój wydział na Ogrodach. Trasa, którą pokonuję codziennie, zajmuje mi mniej więcej 15 minut - przez Kaponierę, później ulicą Bukowską na Wydział Nauk Społecznych. Wiele ułatwia mi to, że nowa Kaponiera jest dobrze dostosowana dla rowerzystów. Choć od kiedy ją otworzyli trochę czasu musiało minąć, zanim poczułem się na niej pewnie.

Rowerem jeżdżę tylko wtedy, kiedy jest w miarę ciepło. Zimą zdecydowanie wybieram tramwaj. Ale choć tej wiosny pogoda nie dopisywała, od kwietnia staram się jeździć regularnie.

Rower miejski jest super wygodny. Jest tanio, zdrowo i na świeżym powietrzu. A stacje są rozmieszczone tak, że kiedy chcę zrobić zakupy, zostawiam rower pod Starym Browarem. Albo koło Okrąglaka, kiedy idę tam na obiad. I choć oczywiście zdarzają się awarie, system się zacina, trzeba wybrać inną maszynę, to i tak jestem zadowolony, że w Poznaniu rower miejski tak się przyjął i prężnie rozwija.

Korzystam z rowerów miejskich, bo nie mam problemu z trzymaniem roweru w domu. Mogę odłożyć go gdzie chcę, bo stacje w centrum miasta są praktycznie na każdym rogu. Teraz przyjechałam na siłownię. Najczęściej jeżdżę po centrum: szkoła, siłownia, znajomi. Studiuję na Uniwersytecie Przyrodniczym, tam też jest stacja rowerów miejskich. Nie muszę czekać na tramwaj, a jazda rowerem to też aktywność fizyczna.

Spodobało mi się od początku. Sama zaciekawiłam się możliwością wypożyczenia roweru, założyłam sobie konto i tak jeżdżę już jakieś trzy lata. Za każdym razem, gdy mam problem z wypięciem roweru, dzwonię na infolinię, tam zawsze ktoś pomoże. Kontroluję stan konta przy wypożyczaniu i zwracaniu roweru. Raz znikło mi więcej pieniędzy, ale zadzwoniłam na infolinię, przedstawiłam sytuację, i już wszystko było dobrze. Fajnie, że 20 minut jest za darmo, a dopiero później płaci się dwa zł. Raczej się mieszczę w tych 20 minutach, rzadko zdarza mi się przekroczyć czas. Tak obieram trasy - czasem od stacji do stacji - żeby się zmieścić w limicie.

Mieszkam na Łazarzu, gdzie stacje są przy parku Wilsona i ul. Konopnickiej. Gorzej, gdy na jakieś stacji nie ma już rowerów, wtedy idę do następnej lub jadę tramwajem. Czasem ze znajomymi wypożyczamy kilka rowerów na jedno konto. Wtedy rekreacyjnie jedziemy gdzieś razem. Zamiast cisnąć się w tramwajach, gdzie latem jest gorąco i niezbyt świeżo, wybieramy rowery.

Teraz fajnie jeździ się po rondzie Kaponiera. W centrum też jest więcej dróg, bo o wiele lepiej jeździć ścieżką rowerową niż przeciskać się między ludźmi na chodnikach. Zdarzyło mi się, że przechodnie zwracali mi uwagę na chodniku. Nie wjadę na ruchliwą ulicę, a muszę jakoś przejechać. Czasem ktoś krzyczy, że po chodniku się nie jeździ, ale nie jest źle. A w centrum kierowcy chyba jeżdżą już wolniej i patrzą na rowerzystów. Kilka razy jeździłam po Starym Rynku, ale po bruku jest niewygodnie.

Wygrałem doładowanie na rower miejski w konkursie na Facebooku. Założyłem konto i uznałem, że nie zawsze muszę jeździć własnym rowerem, skoro jest taka alternatywa. Komunikacja miejska czasami jest przepełniona. Wtedy wsiadam na rower, a przy dobrej pogodzie aż chce się jeździć. Teraz czekałem na tramwaj i zobaczyłem, że jest dużo ludzi. Stwierdziłem więc, że wypożyczę rower. Jadę z Uniwersytetu Ekonomicznego do domu na Ogrodach, to moja główna trasa. W godzinach szczytu znacznie szybciej jedzie się rowerem. Dojazd z domu na uczelnię rowerem zajmuje mi 20 minut, a komunikacją miejską ok. 40 minut.

Jestem studentem, czasami jadę rowerem wieczorem na miasto, np. do pubu. Wtedy już nie muszę o nic dbać: ani jechać autem, ani czekać na komunikację miejską. Rower zostawiam na stacji i nie muszę o nim pamiętać. Nieważne, czy wrócę później taksówką, czy komunikacją nocną. To naprawdę fajne rozwiązanie. Na dłuższe trasy biorę prywatny rower.

Niektóre ścieżki w Poznaniu są dziwne, ale jeździ się dobrze. Przynajmniej w moich rejonach, jak np. okolice ul. Bukowskiej czy Dąbrowskiego. W ścisłym centrum miasta trzeba kombinować, żeby ominąć bruk. Gdy trzeba, to schodzę z roweru. Ścieżek rowerowych przybywa, choć nie zawsze są przemyślane. Nie podobają mi się te na ul. Św. Marcin i Ratajczaka. Gdy jadę rowerem, jest tam dziwnie. A gdy autem - jeszcze dziwniej. Ale cóż, trzeba kompromisów, żeby to wszystko pogodzić. Wiadomo, że nie każdy chodnik nadaje się na ścieżkę rowerową i łatwiej poprowadzić ją jezdnią. Choć wcześniej Św. Marcinem jeździło się dobrze i bez ścieżek rowerowych. Wydaje mi się, że przy ograniczeniu prędkości robienie ścieżek na siłę jest niepotrzebnym denerwowaniem kierowców.

Myślę, że poznaniacy nie potrafią korzystać z kontrapasów, traktują je jak ścieżki rowerowe. Na ul. Krakowskiej miałem niemiłe spotkanie z taksówkarzem. Nie wziął pod uwagę, że na ulicy jest kontrapas. Spojrzał tylko w jedną stronę i nie zauważył mnie, a powinienem mieć pierwszeństwo. Ostre hamowanie, później uszczypliwości z jego strony. Na szczęście skończyło się na pyskówce, bez żadnych otarć i siniaków.

Stacji rowerowych w centrum jest dużo, dalej już mniej, np. nad Rusałką. To tereny rekreacyjne, a nie ma jak dojechać rowerem miejskim, zostawiając go możliwie blisko. Są jeszcze białe punkty na mapie Poznania, jeśli chodzi o rozmieszczenie stacji. Przykładowo na Polance mieszka mnóstwo ludzi, a najbliższa stacja jest oddalona o pół kilometra, jak nie więcej. Są więc miejsca, które można uzupełnić o nowe stacje. Trzeba zapytać mieszkańców, gdzie dostawić nowe stacji. Na pewno korzystaliby z nich.

Wypożyczam rower przy pomocy aplikacji, wystarczy że zeskakuję kod QR i w 10 sekund mam rower. To naprawdę wygodne!

Z roweru korzystam przynajmniej dwa, trzy razy dziennie. Jest wygodnie, zdrowo i przyjemnie, można dojechać właściwie w każde miejsce w Poznaniu. Wypożyczenie jest banalnie łatwe - smartfon, jedno kliknięcie, i już można zabrać rower. Oddaję go w dowolnym miejscu, bo sieć stacji jest naprawdę duża. Kiedy do domu nie chcę wracać rowerem - nie muszę. To idealne rozwiązanie. Nie muszę "gdybać" co zrobić z rowerem, jak go zabezpieczyć, czy na pewno będzie bezpieczny w miejscu, w którym go zostawię, gdzie go trzymać, co zrobić kiedy się popsuje. Oczywiście, zdarza się, że system trochę szwankuje. Wybieram rower, on nie chce się wypiąć. Wtedy go oddaję biorę kolejny, i jest wszystko w porządku. Wiadomo, że wolałbym wsiąść na pierwszy lepszy rower i jechać, ale te dodatkowe 30 sekund przecież mnie nie zbawi.

Nie mam własnego pojazdu, choć na dwóch kółkach jeżdżę wszędzie - do znajomych, do domu, do pracy czy na uczelnię, która jest rozrzucona po całym mieście. Bardzo istotne są dla mnie względy zdrowotne. Była zima - wiadomo - trochę kilogramów się przybrało. Jeżdżąc na rowerze mogę łatwo je zrzucić przy okazji pokonywania trasy, którą i tak musiałbym pokonać. Ale miejski rower wypożyczam też po to, żeby pojeździć rekreacyjnie, dla przyjemności. Najczęściej wybieram trasę wokół Malty.

Zimą nie jeżdżę, ale kiedy tylko pojawiły się pierwsze rowery w tym sezonie, przesiadłem się na nie z tramwajów i autobusów. Korzystam z  Poznańskiego Roweru Miejskiego od pierwszej edycji i widzę, jak bardzo ten program ewoluował. Stacji i rowerów jest więcej, więcej jest też rowerzystów. Nawet trudno mi sobie wyobrazić, gdzie jeszcze mogłaby powstać jakaś wypożyczalnia, jest ich tak dużo. O, może lotnisko mogłoby mieć swoją stację.

Nie wszystko rozumiem, jestem z Ukrainy. Uczę się polskiego na kursach, z rozmówek. Dlaczego wypożyczam rower? Wolę jeździć rowerem niż tramwajem miejskim czy autobusem. Tak lepiej dla zdrowia. Jeździ się szybko! Pogoda mi nie przeszkadza, choć jest troszkę zimno. U nas na Ukrainie jest teraz 27 stopni. A kiedy tutaj będzie ciepło?

Pochodzę z rejonu Doniecka. Lepiej czułem się na Ukrainie, ale Poznań to fajne miasto. Dobra infrastruktura, inna architektura. Jestem w Poznaniu od grudnia, pracuję od 3 stycznia w zakładzie zajmującym się produkcją perfum.

Rowerem jeżdżę wszędzie: i rondo Śródka, i Ogrody, i centrum. Tak po prostu, żeby sobie odpocząć, bez konkretnego celu. Mieszkam na Ogrodach. Dziś jestem tutaj bo muszę kupić folię ochronną na telefon.

Jeżdżę rowerem miejskim codziennie. Czasem zdarza mi się spotkać rower bez powietrza w kole, czasem łańcuch może spaść. Wypożyczam przez internet w telefonie. Trzeba wpisać numer roweru i to wszystko.

Moja ulubiona stacja rowerów miejskich to ta na ul. 3 maja. Właściwie zupełnie przypadkowo stała się moją ulubioną stacją. Z sentymentu.  Bo to właśnie z niej wzięłam swój pierwszy miejski rower. Z przyjaciółmi postanowiliśmy pojechać wtedy nad Rusałkę, a że nie mam swojego roweru, uznałam, że najwyższy czas wypróbować miejski. Uważam, że ta inicjatywa jest wspaniała. Wypożyczanie rowerów jest tak proste i szybkie, można z nich korzystać siedem dni w tygodniu o każdej porze, nawet w nocy. Nie trzeba czekać na tramwaj czy autobus, a stacje są często usytuowane dogodniej niż przystanki. Wygodne są też te koszyki na zakupy czy torbę. A dzięki temu, że są tak powszechnie dostępne, Poznań robi się naprawdę bardzo rowerowym miastem.

Choć moja pierwsza podróż rowerem miejskim była zupełnie rekreacyjna, to teraz najczęściej  jeżdżę na trasie Jeżyce - centrum, czyli z domu na uczelnię.  Ale zdarza mi się dla przyjemności pojechać np. nad Wartę.  Na Jeżycach mogłoby być jeszcze więcej stacji. Tak wielu mieszkańców z nich korzysta, że gdy jest ładna pogoda, rowerów brakuje.

Dzięki Poznańskiemu Rowerowi Miejskiemu, kiedy jest ładna pogoda - bo jeżdżę tylko wtedy, nie muszę kupować biletów na tramwaj. To po prostu tańsza alternatywa życia w mieście. To darmowe 20 min. w zupełności wystarczy mi, żeby dojechać np. z domu na uczelnie. A kiedy trasa jest dłuższa, żeby zaoszczędzić, zdarza mi się zmienić rower po drodze. Ale rekreacyjnie nim nie jeżdżę. Rower miejski wybieram tylko wtedy, kiedy muszę coś załatwić, dojechać w konkretne miejsce. I zawsze wybieram najkrótsze trasy. Nie bawię się w objazdy, chcę zaoszczędzić i czas i pieniądze.

Mam własny rower i to z niego korzystam, kiedy chcę pojeździć rekreacyjnie. Na krótkie trasy nie ma nic wygodniejszego niż rower miejski. Jadę na uczelnie rowerem - wychodzę z zajęć, patrzę - pada. Idę na tramwaj i nie muszę się martwić, że jestem uzależniony od tego, że mój pojazd stoi gdzieś przypięty i będę musiał go zabrać.

Dzisiaj miałem coś do załatwienia w centrum, dlatego przyjechałem na tę stację, ale najczęściej korzystam z tych przy Politechnice Poznańskiej i na os. Lecha. Dlatego wiem, że na pewno przydałoby się więcej wypożyczalni na Chartowie. Tak naprawdę jest tam tylko jedna - na os. Lecha. Mieszkam na os. Czecha, więc do najbliższych rowerów muszę kawałek przejść na osiedle obok. A w centrum stacji jest tak dużo, że przemieszczanie się po nim jest bardzo komfortowe.

Co ciekawe, choć niektórzy narzekają na to, że system się psuje, ja nigdy nie miałem żadnych problemów technicznych. Jedynie raz spadł mi łańcuch.

Nie mam własnego pojazdu, choć na dwóch kółkach jeżdżę wszędzie - do znajomych, do domu, do pracy czy na uczelnię, która jest rozrzucona po całym mieście. Bardzo istotne są dla mnie względy zdrowotne. Była zima - wiadomo - trochę kilogramów się przybrało. Jeżdżąc na rowerze mogę łatwo je zrzucić przy okazji pokonywania trasy, którą i tak musiałbym pokonać. Ale miejski rower wypożyczam też po to, żeby pojeździć rekreacyjnie, dla przyjemności. Najczęściej wybieram trasę wokół Malty.

Zimą nie jeżdżę, ale kiedy tylko pojawiły się pierwsze rowery w tym sezonie, przesiadłem się na nie z tramwajów i autobusów. Korzystam z  Poznańskiego Roweru Miejskiego od pierwszej edycji i widzę, jak bardzo ten program ewoluował. Stacji i rowerów jest więcej, więcej jest też rowerzystów. Nawet trudno mi sobie wyobrazić, gdzie jeszcze mogłaby powstać jakaś wypożyczalnia, jest ich tak dużo. O, może lotnisko mogłoby mieć swoją stację.