Mieszkanie w centrum, ale z dala od hałasu

Willa miejska z półokrągłymi wykuszami, choć ma zaledwie kilka lat, stylem nawiązuje do okolicznych domów z lat 30., które powstały jako osiedle profesorskie. Niewielka uliczka na poznańskim Grunwaldzie oferuje ciszę, spokój i zieleń za oknem, choć do przystanku tramwajowego jest stąd nie więcej niż 100 m.

To tu, w mieszkaniu na pierwszym piętrze, mieszka Kalina z dorosłymi już dziećmi, psem Arnim i trzema kotami - rudym Rysiem, czarną Afryką i szarym Alikiem.

Przeprowadzili się tu z podpoznańskiej wsi, gdzie spędzili wiele lat. - Jesteśmy przedstawicielami tej generacji, która wróciła do miasta. Największym problemem okazały się dojazdy. Obliczyłam, że w skali roku spędzam w samochodzie kilkanaście dni bez przerwy. Teraz wszędzie mam blisko, do pracy jeżdżę na rowerze i w tygodniu samochodu praktycznie nie muszę wystawiać z garażu - opowiada Kalina.

Dom, w którym mieszka, już do wejścia sprawia wrażenie, że wykonawca dbał o detal i przesadnie nie szczędził. Duże drzwi z ciemnego drewna prowadzą na klatkę schodową wykończoną kremowymi płytkami i stalą nierdzewną.

Mieszkanie Kaliny ma 100 m kw. Na podłodze są szare kafle i ciemne deski. Okna też z ciemnego drewna, a ściany wymalowane farbami o różnych odcieniach szarości. - Te szarości doradziła mi sąsiadka Ewelina, która jest architektką. Nie sądziłam, że tak dobrze się sprawdzą - mówi Kalina.

Najważniejsza część domu to salon z półokrągłą ścianą z oknami. Salon jest jednocześnie kuchnią. Na część kuchenną składają się białe, matowe meble ustawione pod jedną tylko ścianą. Na sąsiedniej stoi jeszcze tylko duża, stylowa lodówka. - Kuchnia jest niewielka, ale wygodna, pod warunkiem, że działa w niej tylko jedna osoba - przyznaje Kalina. Zadowolona jest też z takiej aranżacji przestrzeni: - To rozwiązanie bardzo się sprawdza, bo gdy przychodzą goście, nie muszę co chwilę wychodzić do kuchni, bo już w niej jestem.

Białe meble kuchenne dobrze kontrastują z szarością ściany, która jest też ciekawym tłem dla starych mebli, dominujących w salonie. Zresztą już od drzwi widać, że gospodyni lubi łączyć nowe ze starym.

Starym meblem jest np. stół, przy którym najczęściej zbierają się i domownicy, i goście. Stół nie jest rodzinną pamiątką, ale powoli się nią staje, bo "mieszka" z rodziną Kaliny już ponad 20 lat. Nowoczesne są za to białe krzesła stojące wokół stołu, stylem nawiązujące do kuchennej części pokoju.

Pod ścianą - stary kredens, w którym gospodyni trzyma skarby i najróżniejsze trofea. Są wśród nich miseczki, bibeloty, filiżanki, figurki. Bo Kalina znosi do domu rzeczy, które jej się spodobają z targów, bazarów, towarzyskich wymian, czy społecznych szaf - give boxów, do których wstawia się zbędne przedmioty, na wydanie. Zdarza się, że niektóre znaleziska zdążyły już wcześniej trafić na śmietnik i dopiero stamtąd zostały ocalone.

Takich drobiazgów pani Kalina ma w domu całe mnóstwo, a wszystkie razem tworzą niezwykłą, różnorodną kolekcję. Jest w niej np. rzeźbiony z drewna kogut wykonany przez Spółdzielnię Pracy Rękodzielniczej jeszcze za PRL, a kupiony niedawno na Targu Różności w Suchym Lesie za 10 zł.

PIOTR SKÓRNICKI

Z kredensem sąsiadują dwa stare fotele.

Pod przeciwległą ścianą stoi staromodna wersalka, z której można oglądać telewizor, jeśli akurat nie zajmuje jej domowy zwierzyniec.

Córka Kaliny, przyszłoroczna maturzystka, jest zakochana we Francji i w języku francuskim. W jej pokoju najbardziej eksponowane miejsce zajmuje więc francuska flaga z ogromną liczbą autografów - wisi na wprost wejścia, nad biurkiem. - To podpisy jej kolegów i koleżanek, z którymi chodziła do liceum w czasie swojego dziesięciomiesięcznego pobytu pod Lyonem - opowiada Kalina. - Córka była tam na wymianie międzykulturowej dla młodzieży, organizowanej przez światową organizację AFS. Bardzo jest nam bliska idea wymiany młodzieży w wieku szkolnym z całego świata. Jesteśmy wolontariuszami AFS i w ramach tej samej wymiany gościmy teraz w domu Turka Benhura, który w tym roku szkolnym chodzi do poznańskiego liceum - dodaje.

W panieńskim pokoju jest jeszcze stara szafa. Kiedyś zwana była szafą grającą, bo ukrywała telewizor, wieżę i wideo.

Teraz ukrywa - zgodnie z przeznaczeniem - garderobę nastolatki.

PIOTR SKÓRNICKI

W sypialni pani domu najważniejsze miejsce zajmuje oczywiście łóżko, a w zasadzie dwa łóżka przerobione na jedno duże. To również starocie, które przyjechały do Poznania spod Wałcza. - Kolega znalazł je po prostu na strychu - precyzuje Kalina.

Za łóżkiem ścianka z białej cegły, która oddziela zgrabnie zaaranżowaną przestrzeń magazynową. Wchodzi się do niej przez drzwi z matowego szkła, umieszczone po obu stronach wezgłowia. Gospodyni przechowuje tam walizki i inne na co dzień nieużywane rzeczy.

W mieszkaniu jest dużo dzieł sztuki, obrazów i obrazków.

Nad wersalką w salonie wsi wielki obraz Matki Boskiej z Jezusem, taki znad łoża małżeńskiego w wiejskiej chacie. Jest tak kiczowaty, że aż uroczy. Kalina dostała go od sąsiada.

W salonie jeszcze bardziej uwagę przyciąga rzeźba nagiej kobiety, niemal naturalnej wielkości: - Jej autorką jest znajoma mojej mamy - wyjaśnia Kalina.

PIOTR SKÓRNICKI

Mama Kaliny jest malarką. Jej obrazy też wiszą na ścianach. Autorstwa babci Nony jest m.in. portret malutkiej wnuczki wiszący w sypialni. Korytarz z kolei zdobi frottage - odbitka z ewangelickiego cmentarza na czarnym papierze.

Mocny artystycznym akcentem są w mieszkaniu również grafiki Stanisława Mrowińskiego i litografia Małgorzaty Malwiny Niespodziewanej.

Mieszkanie Kaliny pełne jest rodzinnych pamiątek. Na ścianach w salonie wiszą oprawione w drewniane ramy fotografie, głównie autorstwa pani domu, a także pamiątkowe zdjęcia rodzinne. Wśród nich jest lustro, które "w domu było od zawsze" - oprawione w drewnianą, owalną ramę zdobi korytarz.

W korytarzu wisi też pamiątka Pierwszej Komunii św. babci Kaliny, Anieli z 1918 roku.

Vis-á-vis jest lustro z toaletką - też pamiątka, może nie rodzinna, ale jednak bardzo ważna.

W domu sporo jest też przedmiotów przywiezionych podróży. Są rzeźby z Afryki, tradycyjny garnek z Maroka, na drzwiach wejściowych wiszą nepalskie koguciki i słonik z Tajlandii, a na ścianie korytarza - przywiezione z Indii pocztówki z lat 30.

Natomiast z ostatniego wyjazdu na Huculszczyznę Kalina przywiozła Matkę Boską oprawioną w ramkę ze słomy.

Pasją Kaliny są nie tylko podróże, ale i kwiaty. Rzadko kupuje je w kwiaciarni - zwykle sama rozsadza. - Lubię tradycyjne rośliny, zwłaszcza sansewierie, których kiedyś pełno było w szkołach, bo lubią być zaniedbane - śmieje się gospodyni. - U mnie czują się tak dobrze, że nawet kwitną, a wtedy oszałamiająco pachną.

Sansewierie to nic innego jak popularne przed laty "języki teściowej". U Kaliny zajmują wszystkie okna w salonie.

Gospodyni uprawia też ogrodnictwo miejskie. Na jej balkonie latem rośnie więc rukola i pomidory, poziomki i mięta, a także wiejskie rabaty. Aktualnie są na nich cynie.