Legenda kabaretu, gwiazda Wyścigu Pokoju. We Wszystkich Świętych wspominamy znanych poznaniaków, którzy odeszli w 2017 r

Olimpijczyk z igrzysk w Meksyku w 1968 r. i zwycięzca etapu Wyścigu Pokoju z metą w Poznaniu w 1970 r. Urodził się w Poznaniu. Kolarzem Lecha Poznań był od 1961 r. przez jedenaście lat, z roczną przerwą na występy w Legii Warszawa, w której odbył służbę wojskową. Był dwa razy mistrzem Polski w jeździe drużynowej, był też wicemistrzem Polski w szosowym wyścigu indywidualnym. W 1968 r. na igrzyskach olimpijskich w Meksyku, w wyścigu drużynowym, wspólnie z Andrzejem Bławdzinem, Janem Magierą i Marianem Kegelem, zajął szóste miejsce.

Na zdjęciu u góry - Zenon Czechowski (w środku) z Ryszardem Szurkowskim (od lewej) i Zygmuntem Hanusikiem, 2013 r. Poniżej - podczas finiszu etapu Wyścigu Pokoju w Poznaniu w 1970 r.

archiwum klubu

"A tam, cicho być..." - mówił w monologu w Opolu w 1983 r., rozbawiając publiczność do łez. Urodzony w Bielsku-Białej, do Poznania przyjechał w 1977 r., po telefonie od Zenona Laskowika. Stworzyli razem niepowtarzalny duet w kabarecie Tey. Zagrał też w kilku filmach, m.in. "Kochankowie mojej mamy" i serialu "Świat według Kiepskich". W ostatnich latach chorował, wycofał się ze sceny. Zamieszkał w Baranówku pod Poznaniem, gdzie stworzył fundację "Stworzenia Pana Smolenia", hodował kuce, które służyły do terapii chorym dzieciom.

Jeden z najbardziej znanych poznańskich dominikanów. Założył Wspólnotę Odnowy Charyzmatycznej "Jerozolima". W latach 80. - obok o. Honoriusza Kowalczyka - był jednym z najbardziej inwigilowanych przez SB zakonników. 13 grudnia 1981 r. nie bał się święcić sztandarów poznańskiej Fabryki Obrabiarek Specjalnych i Fabryki Maszyn Żniwnych. Jego kazanie postawiło na nogi Służbę Bezpieczeństwa. Gdy nie podpisał "lojalki", został aresztowany. Trafił do zakładu karnego w Gębarzewie koło Gniezna. Zmarł po ciężkiej chorobie w wieku 68 lat.

Syn powstańca wielkopolskiego, jeden z najwybitniejszych poznańskich historyków okresu powojennego. Znawca historii najnowszej, specjalizował się w dziejach Polaków pod zaborem pruskim. Absolwent "Marcinka" i harcerz "Błękitnej Czternastki". Na UAM był uczniem prof. Witolda Jakóbczyka, tytuł profesorski uzyskał w 1973 r. W latach 1973-1978 dyrektor Instytutu Zachodniego w Poznaniu. Słynął z ciętego języka i poczucia humoru.

Wybitny polski socjolog, filozof i eseista. Wieloletni kierownik Katedry Socjologii na University of Leeds. Urodził się w Poznaniu w rodzinie żydowskiej, tu spędził dzieciństwo do wybuchu II wojny światowej. Z rodzicami uciekł do ZSRR. Był oficerem politycznym w 1. Armii WP, agentem Informacji Wojskowej, oficerem KBW. W 2007 r. w wywiadzie dla "Guardiana" te życiowe wybory nazwał błędem. Absolwent studiów filozoficznych na Uniwersytecie Warszawskim, od 1968 r. profesor. W marcu 1968 r. usunięty z UW, wykładał w Izraelu i Wielkiej Brytanii.

- Studenci uwielbiali profesora. Czuli, że ich zwyczajnie, a przecież tak nadzwyczajnie lubi, że im ufa i dostrzega w nich partnerów. Wiedzieli, że woli skupić się na tym, czym mogą się stać i kim się staną, niż na tym, co im być może od czasu do czasu nie wychodzi - mówił na pogrzebie prof. Pokrzywniaka jeden z uczniów. W latach 2005-12 był dziekanem wydziału filologii polskiej i klasycznej UAM, wcześniej przez dwie kadencje kierował Instytutem Filologii Polskiej. Był badaczem Oświecenia, współautorem najpopularniejszego po 1989 r. licealnego podręcznika literatury epok dawnych.

"Teraz jest tam, gdzie wszystkie psy i koty są szczęśliwe" - napisali po jej śmierci pracownicy schroniska dla zwierząt w Poznaniu. Była jego pierwszą kierowniczką i jedną z założycielek. Całe życie poświęciła zwierzętom. Przez 30 lat była inspektorem Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami, założyła też fundację "Zwierzęta i my". Ufundowała pomnik psa, który stanął na podwórzu kamienicy przy ul. Dąbrowskiego. W Chybach, gdzie mieszkała ostatnio, prowadziła do końca życia domowe schronisko dla psów.

- A cóż to za niezwykłe miasto Poznań? Penetrowałam je 25 lat i nigdy nie mogłam dotrzeć do tego, co to miasto ukrywa pod normalnym biegiem codzienności - mówiła, gdy w 2002 r. na 750-lecie lokacji Poznania odsłaniała na Cytadeli 112 figur "Nierozpoznanych". Światowej sławy rzeźbiarka. Najbardziej znane były jej abakany - monumentalne tkaniny przestrzenne, które zaczęła tworzyć na początku lat 60. Była profesorem Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Poznaniu (dziś to Uniwersytet Artystyczny) - zajęcia prowadziła tu w latach 1965-1990.

Znakomity przed laty obrońca Lecha Poznań. W barwach Kolejorza i Olimpii Poznań grał w latach 1977-86. Nazywano go powszechnie "Pagasiem". Grześkowiak to jeden z tych piłkarzy Lecha Poznań, którzy grali również w Legii Warszawa - w latach 1977-78 zawodnik odrabiał tam wojsko. Pod koniec lat 70. należał do kluczowych piłkarzy Kolejorza. Opierała się na nim gra środkowej części defensywy, był uznanym stoperem. Jako rodowity poznaniak do Lecha Poznań trafił z Olimpii, w której zaczął treningi w 1970 r.

Pułkownik pożarnictwa, najstarszy strażak w Polsce. Urodził się w Czarnkowie. Do straży wstąpił w 1934 r., rok po maturze. Trenował od dziecka: nosił strażakom z OSP wodę i mokre ręczniki, pomagał przy gaszeniu pożarów. W czasie wojny działał w Strażackim Ruchu Oporu "Skała". Po wojnie został zastępcą komendanta straży pożarnej w Poznaniu, od 1957 r. przez 22 lata był zastępcą komendanta głównego straży pożarnej. Napisał 12 książek o pożarnictwie. Jego recepta na długowieczność brzmiała: "Ciężka praca".

Do zakonu benedyktynów wstąpił po studiach na medycynie. Był wybitnym kaznodzieją, jako autora publikacji dotyczących małżeństwa, rodziny, płciowości, wychowania i etyki chętnie zapraszano go na rekolekcje w parafiach i szkołach. Urodził się w Poznaniu, ale młodość spędził w stolicy. Podczas Powstania Warszawskiego był sanitariuszem w polowym szpitalu. Został ranny i trafił do obozu jenieckiego. Po święceniach najpierw pracował w Tyńcu, a od lat 50. w opactwie w Lubiniu k. Kościana. Był bliskim przyjacielem o. Jana Góry. Zmarł w wieku 90 lat.

Filozofka i kulturoznawczyni. Profesor, wykładowca UAM, współtwórczyni poznańskiego kulturoznawstwa. - Była dobrym duchem polskiej filozofii, nauki o kulturze - mówił po jej śmierci prof. Roman Kubicki. "Panią Profesor zapamiętam na zawsze jako jedynego dydaktyka na świecie, który opowiadał o estetyce Hegla w czwartek o godz. 16 i miał na sali zasłuchany komplet" - napisał jeden z jej studentów. Zajmowała się filozofią kultury, metodologią humanistyki, estetyką i sztuką współczesną.

"Mimo bardzo ciężkiej choroby grał do końca, dając dowód swego profesjonalizmu i miłości dla Teatru. Tadeusz kochał Teatr totalnie. Zwykł mówić, że aktor odwołuje spektakl tylko z powodu swej śmierci. Już nie zagram z Tadeuszem. Żegnaj Tadziu" - napisała Antonina Choroszy, aktorka Teatru Nowego. Tadeusz Drzewiecki większość swojego zawodowego aktorskiego życia spędził w Teatrze Nowym w Poznaniu. Ostatnio można go było zobaczyć m.in. w spektaklach "Mosdorf. Rekonstrukcja", "Wiśniowy sad", "Dwunastu gniewnych ludzi".

Znakomity niegdyś koszykarz Lecha Poznań. Był w wyjściowej piątce koszykarskiej drużyny Lecha Poznań z 1958 r., kiedy sięgał on po swoje mistrzostwo Polski. Młynarczyk był wilniukiem. Po wojnie osiadł w Gdańsku i stąd trafił najpierw do Warty Poznań, w 1954 r. przeniósł się do Lecha Poznań. Potem został profesorem prawa i ekonomii (kończył poznański wydział prawa na UAM), od 1977 r. do wprowadzenia stanu wojennego był prezydentem Gdańska. Był również posłem.

Najstarszy piłkarz Lecha Poznań, zmarł w wieku 98 lat. Atlasiński nigdy nie był wielką gwiazdą Lecha Poznań, ale stał się jednym z najsłynniejszych, był często zapraszany jako gość honorowy. W czasach, gdy Lech zwał się KPW Poznań, bronił jego barw od 1934 r. aż do wojny, brał też udział w konspiracyjnych rozgrywkach w czasie okupacji, w zespole Dębca. Ostatni raz poznańska widownia widziała go przy Bułgarskiej w 2012 r., gdy symbolicznym kopnięciem rozpoczął mecz Lecha z Wisłą Kraków, podczas jubileuszu 90-lecia klubu.