Kamieniczka po lewej (nr 11) powstała w XV wieku. W połowie następnego stulecia zakupił ją Jan Baptysta Quadro, twórca poznańskiego Ratusza, dokonując jej przebudowy. Kamienica otrzymała wówczas renesansową fasadę. Quadro, posługując się zdobnictwem Sebastiana Serlia, wprowadził je w postaci porządku toskańsko-doryckiego we własnym domu. Szczyt kamienicy został przekształcony w II połowie XVIII wieku, dom został następnie poważnie przebudowany ok. 1900 roku. Zachowały się w nim sklepione kolebkowo piwnice, a w 1997 roku na podstawie dziewiętnastowiecznych źródeł zrekonstruowano renesansową dekorację sieni.
Kamienica po prawej (nr 13) zbudowana została w XV wieku. W XVII wieku przeprowadzono w niej duży remont ? z tego okresu pochodzą w niej drewniane stropy. Mimo powojennej zmiany układu wnętrz, budynek zachował do dziś sklepione piwnice i mury z przełomu XV i XVI wieku. Fasadę kamienicy zdobi dekoracja sztukatorska o formach rokokowych.
Podczas walk o Poznań w styczniu-lutym 1945 r. od ostrzału artyleryjskiego szczególnie mocno ucierpiał rejon Starego Miasta. Zniszczenia zabudowy oszacowano na 60 procent. Na ulicy Wrocławskiej w perzynę zostały obrócone dwie kamienice, stojące na rogu Wrocławskiej i płyty Rynku. Odbudowa Starego Miasta trwała do początku lat 60. ubiegłego wieku.
Kamienica nr 2 dziś i w roku 1947.
Kamienica nr 10 dziś i w roku 1948.
Kamienica nr 11 dziś i w roku 1948.
Kamienica nr 13 dziś i w roku 1948.
Kamienice nr 13 i 11 dziś i w roku 1948.
Kamienica nr 19 dziś i w roku 1948.
Ul. Wrocławska - narożnik ul. Podgórnej (w czasach PRL: Walki Młodych) oraz plac Wiosny Ludów (dawniej św. Piotra) dziś i 1950 r.
Ul. Wrocławska dziś i w roku 1959.
Neogotycka kamienica na rogu Wrocławskiej i Gołębiej. Stoi na miejscu dawnej, murowanej kamienicy z połowy XV wieku, posadowionej na reliktach osadnictwa wczesnośredniowiecznego oraz drewnianej chaty z XIV wieku. Zbudowana została w obecnej postaci w 1866 r. dla profesora Szkoły Realnej, doktora Józefa Szafarkiewicza. Zaprojektował ją być może popularny wówczas w Poznaniu architekt Gustav Schulz. W części od ul. Gołębiej znajdował się wcześniej browar, zamieniony następnie na część mieszkalną. Podczas przebudowy w XIX wieku do kamienicy dobudowano trzecie piętro, umieszczając okna w ostrołukowatych wnętrzach, nawiązujących do dekoracji gotyckich elewacji kamieniczek na Starym Rynku. Narożnik został natomiast zaakcentowany wieżyczką.
W 2006 r. podczas gruntownego remontu kamienicy udało się też odtworzyć XIX-wieczną elewację (zyskała kolor ultraorange) i fragment gotyckiego muru wewnątrz budynku. W środku znalazł się również stylizowany sufit z drewnianych kasetonów, a dziedziniec z wysoką na trzy piętra biblioteką został zadaszony. Renowacja Palazzo Rosso została uznana za najlepszą w Poznaniu w 2010 r. w głosowaniu poznańskich internautów, zorganizowanym przez stowarzyszenie Inwestycje dla Poznania i forum architektoniczne Skyscrapercity.com.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze