Ikona Poznania. Wraz z masztem telewizyjnym Collegium Altum to najwyższy wieżowiec w mieście. Zamyka widok na śródmieście od strony ulic Bukowskiej i 28 Czerwca. Gdy jedziemy do centrum w Winograd lub Piątkowa, wraz z Okrąglakiem i Operą, tworzy poznański "skyline". Andersia Tower jest niższa od niego zaledwie o metr (i to bez masztu), ale Collegium Altum stoi na wzniesieniu i dzięki temu dominuje w krajobrazie. Budowa czerwonego wieżowca rozpoczęła się w 1976 roku, od 1992 roku modernistyczny budynek służy Uniwersytetowi Ekonomicznemu.
W środku, na antresoli, znajdziemy księgarnię. A w niej - oprócz książek ekonomicznych - pamiątki związane z budynkiem: notesy i kalendarze. Najciekawsza jest jednak gra jenga zapakowana w przypominające elewację Altum pudełko. Jenga to zbudowana z drewnianych kloców wieża. Każdy z graczy kolejno usuwa jeden klocek z dowolnego miejsca konstrukcji i kładzie go na szczyt wieży. Cała sztuka polega na tym, by wieżowiec się nie zawalił. Zręcznościówka dobra nie tylko na studenckie imprezy.
Kosztuje 9 zł.
Skąd się wzięły koziołki na ratuszowej wieży? To dość skomplikowana historia.
Zaczęło się od tego, że burmistrz Poznania ufundował zegar na ratuszową wieżę. Uroczystość odsłonięcia zegara uświetnić miała huczna impreza, z udziałem licznych notabli i uczta, podczas której planowano serwować m.in. pieczony udziec sarni. Niestety, kucharz Pietrek, który miał pilnować pieczeni, nie wywiązał się z zadania: udziec spadł do ognia i spalił się na węgiel. Przerażony chłopak, aby ratować menu, ukradł ubogiej wdowie dwa koziołki. Te jednak zwiały mu i schroniły się na ratuszowej wieży. Burmistrz, aby upamiętnić wydarzenie, zlecił zegarmistrzowi wykonanie drewnianych koziołków, które po dziś dzień w każde południe trykają na wieży poznańskiego ratusza.
Film z takim scenariuszem z powodzeniem mógłby nakręcić Łukasz Barczyk, reżyser "Hiszpanki". Na razie możemy odtwarzać sobie tę surrealistyczną historię samodzielnie. Pomoże w tym pacynkowy teatrzyk, dostępny w Salonie Posnania.
Kosztuje 120 zł.
Porządne miasto oprócz legend i ikonicznych budynków, powinno mieć też dobrze zorganizowaną komunikację miejską, z solidnym taborem. Na przykład z autobusami Urbino i z tramwajami Tramino z podpoznańskiego Bolechowa.
W sklepie internetowym firmy Solaris można kupić modele tramwajów i autobusów, a także inspirowane ich kształtem gadżety. Komuś, kto dużo podróżuje i często korzysta z telefonu, przyda się powerbank - przenośna ładowarka w kształcie autobusu Solaris Urbino. Ładuje się ją podłączając do komputera, a korzystać można wszędzie, gdzie brak dostępu do klasycznego gniazdka. Kształt tramwaju Solaris Tramino przybrała pamięć zewnętrzna USB.
W ofercie sklepu jest też m.in. ceramiczny kubek z wizerunkiem autobusu, który można samodzielnie pokolorować dołączonym wodoodpornym pisakiem, gra planszowa ucząca podstaw ruchu drogowego i jamnik do przytulania.
Uwaga! Żeby odebrać prezent przed świętami, trzeba go zamówić najpóźniej w piątek, 18 grudnia, do północy.
Autobus kosztuje 55 zł.
Dokładnie tyle mierzy trzecia co do długości rzeka w Polsce: Warta. Waldemar Śliwczyński fascynował się nią od dziecka: bał się jej, a jednocześnie fascynowało go, co jest za zakrętem.
Fotograf przyjrzał się rzece od źródeł w Kromołowie pod Zawierciem po ujście w Kostrzynie. Przez kilkanaście miesięcy odwiedzał większe i mniejsze miejscowości. Przyroda interesowała go mniej: badał przede wszystkim, czym jest rzeka dla ludzi, jak z niej korzystają. Nie są to banalne zdjęcia pocztówkowe, pokazują raczej nie-miejsca, przestrzenie niczyje. Śliwczyński fotografował kąpiących się, kajakarzy, prom przewożący krowy na pastwisko, imprezowiczów bawiących się przy KontenerART. Zdjęcia robił aparatem analogowym.
Album, który jest owocem tej pracy, składa się z dwóch części. W pierwszej znajdziemy fotografie, w drugiej: opowieść o tym, jak powstawały. Album można kupić w księgarni Arsenału i w zamkowej księgarni Bookowski.
Kosztuje 90 zł.
W środę książka wyjechała z drukarni, można być więc niemal pewnym, że nawet największy "pozmaniak" (jak określa swoich czytelników Wydawnictwo Miejskie Posnania) nie ma jej jeszcze na półce. "Morderstwo w Ratuszu" Magdaleny Mrugalskiej-Banaszak to historia autentyczna.
Zaczęło się tego, że autorka dostała od kolegi po fachu ksero nekrologu urzędnika miejskiego: "padł na posterunku, zamordowany w Ratuszu w 1922 roku". Mrugalska-Banaszak rozpoczęła śledztwo w sprawie urzędnika. Jego efektem jest bogato ilustrowana książka: dużo tu zdjęć starego Poznania.
Spragnionym morderstw z Poznaniem w tle powinien się spodobać "Arcymistrz" Piotra Bojarskiego, piąta z serii powieści kryminalnych o śledczym Zbigniewie Kaczmarku.
Wielbicielom Poznania spodobają się też elegancko wydane "Wspomnienia architekta", spisane przez Władysława Czarneckiego, twórcy koncepcji poznańskich klinów zieleni. Urodzony pod koniec XIX w. architekt opowiada o czasach od lat dzieciństwa, po powrót do Poznania po II wojnie światowej.
"Morderstwo w ratuszu" kosztuje 55 zł, "Arcymistrz" - 29 zł, a "Wspomnienia architekta" - 80 zł.
Simplefields to duet tworzony przez Krzysztofa Antkowiaka i Marcina Domurata. Tak, tego Antkowiaka z Poznania, który w latach 80. śpiewał piosenkę "Przyjaciel wie", wykorzystaną w filmie "Cudowne dziecko".
Płyta ta może być więc świetnym prezentem dla sentymentalnych trzydziestoparolatków. Ale spodoba się też tym, których "Zakazany owoc" nigdy nie kręcił. Albo nawet go nie pamiętają. Bo Simplefields to zupełnie inne klimaty, muzyka inspirowana starymi filmami, audycjami radiowymi i telewizyjnymi z lat 50., 60., 70. To inteligentny pop, jazz, funk, soul, swing, blues. Już czwartego dnia sprzedaży trafiła w Empiku na pierwsze miejsce listy bestsellerów w kategorii pop i rock.
- Simplefields zabiera w sentymentalną podróż przez ulice wielkich miast, przywołuje atmosferę zadymionych klubów, olśniewających kobiet oraz szwarccharakterów niczym z kart powieści Bukowskiego i Chandlera - czytamy na stronie płyty.
Autorem okładki jest Mateusz Gabski, czyli Bezt z Etam Crew, znany raczej z większych obrazów: murali, które możemy podziwiać w Łodzi, Rzymie czy amerykańskim Richmond.
Płyta kosztuje 32,49 zł.
Poznań to jubilerskie zagłębie. Tu narodziły się takie marki, jak W. Kruk, Yes, Apart czy Orska. Ale sporo jest też mniej znanych twórców, którzy nie tworzą jeszcze dużych biżuteryjnych firm, ale już są cenieni w Polsce i na świecie. Agata Jankowiak, prowadząca bloga o biżuterii Pica Pica, spośród poznańskich twórców poleca: 10 Decoart, Savvy, Rett Fremm, Ale., Chocokate, Nomadness, Córy.
Ważne jest nie tylko, jaki prezent kupujemy, ale także gdzie. Można wspierać galerie handlowe lub internetowe molochy, ale można też wybierać małe sklepy przy śródmiejskich ulicach. 10 Decoart od pięciu lat prowadzi butik przy ul. Wrocławskiej 12.
Najnowsza kolekcja marki to Pinsy. To przypinki z pozłacanej miedzi w rozmaitych kształtach: prostych, geometrycznych i skomplikowanych, ozdobionych kryształami Swarovskiego. Ich ciekawa faktura to efekt moletowania na przedwojennej maszynie jubilerskiej.
Najtańsze można kupić już za 50 zł. Oko (na zdjęciu) kosztuje 159 zł.
Najnowszą kolekcję marki Confashion stworzonej przez dwie poznanianki inspirowało trzech Henryków. Henri Matisse i jego wycinanki, Henryk Tomaszewski i jego barwne plakaty oraz Henryk Stażewski i jego geometryczne malarstwo. Confashion proponuje: nośmy sztukę. Projektantka nie tworzyła wzorów w komputerze. Jak jej idole: robiła wycinanki. Niektóre projekty wyglądają wręcz jak plakat przeniesiony na modelkę, jak choćby bluza z napisem LOVE, czy sukienka w abstrakcyjne niby-kwiaty. Inne są proste, wręcz klasyczne, jak niebieska sukienka uszyta z cieniutkiego dżinsu. Awangardowy sznyt daje jej jednak czerwona guma, wszyta na ukos w pasie.
Wszystkie projekty łączy jednak jedno: mają być ponadsezonowe. Nie mają wychodzić z mody po jednej zimie, powinny nadawać się do noszenia przez wiele lat. Żeby kupić sukienkę, najlepiej wejść na stronę www.confashion.com.pl i dzwoniąc pod podany tam numer o dogodnej porze umówić się z projektantką.
Sukienka na zdjęciu kosztuje 399 zł.
Kiedy Anna Pawlewska projektowała KOLO, jej synowie mieli dwa i sześć lat. Dwójka dzieci, trzecie studia, czasu mało, sprzątania dużo... Jak to ogarnąć? Wielu rodziców małych dzieci chce mieć w domu przestrzenie wolne od zabawek. Projektantka jest jedną z takich mam. Wymyśliła przedmiot, który na co dzień stoi na komodzie jako dyskretna dekoracja, a gdy dzieci koniecznie chcą się bawić w salonie, zamienia się w autobus i samochód. Pawlewska dała KOLO w prezencie koleżance, która ma dwie córki. KOLO szybko stał się dziewczyną, z pięknym makijażem i długimi włosami. KOLO może być też upominkiem dla kogoś, kto nie ma dzieci, ale często odwiedzają go znajomi lub rodzina z maluchami. Nie będzie straszył na półce jak Barbie lub transformers, a młodym gościom zapewni zajęcie.
KOLO powstał w ramach projektu Generations, prowadzonego przez School of Form i serwis Pakamera.pl. Studenci wzornictwa mieli wymyślić przedmioty zdolne połączyć pokolenia, zachęcające do wspólnego spędzania czasu. Można je kupić w serwisie Pakamera.pl.
KOLO kosztuje 124 zł.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze