Dwunastu kandydatów w historii nie przekroczyło w pierwszej turze wyborów na prezydenta Poznania bariery trzech tysięcy głosów, a jednocześnie dwóch procent wszystkich głosów. Prezentujemy dwunastkę kandydatów z najgorszymi wynikami w historii wyborów prezydenta Poznania. Część kandydowała chyba przez pomyłkę, a co najmniej jeden na pomyłki (wyborców) bardzo liczył.
Bogdan Grobelny ze Szczecina. Nie wiadomo, czy kiedykolwiek był w Poznaniu. Nie prowadził kampanii wyborczej, a w jedynej rozmowie z mediami - z Radiem Szczecin - wykazał się ignorancją na temat Poznania. Największą zagadką spośród wszystkich kandydatów w historii bezpośrednich wyborów prezydenta Poznania był do momentu, w którym - po pierwszej turze - pomysłodawca jego startu (Wojciech Rosada) przyznał, że start Bogdana Grobelnego miał na celu tylko i wyłącznie zaszkodzenie Ryszardowi Grobelnemu. - Gdyby była cisza, media mało mówiły o naszej akcji, a Ryszard Grobelny nie wdawał się z nami w awanturę, Bogdan Grobelny mógłby dostać nawet ok. 5 proc. Niestety, sprawa stała się głośna i pomyłek było mniej - komentował Wojciech Rosada. Prawie trzy tysiące głosów oddanych przez pomyłkę i tak należy jednak uznać za sukces tego projektu.
Kandydat w biało-czerwonym krawacie, a więc kandydat Samoobrony. Partia Andrzeja Leppera w 2002 r. wkraczała na salony krajowej polityki. Jan Deręgowski, chirurg z 20-letnią praktyką w RFN, prywatnie był szwagrem Marcina Libickiego. Zapowiadał 'odnowę moralną' - pewnie w jej ramach zadał w swoim spocie wyborczym pytanie kandydatowi SLD Sławomirowi Pietrasowi, czy ten jest homoseksualistą.
Kolejny kandydat-enigma. Kampanii wyborczej praktycznie nie prowadził, jedyny z kandydatów, którego zdjęcia nie mamy w redakcyjnym archiwum. Piotr Quandt reprezentował Komitet Wyborczy Aktywny Poznań, a na start zdecydował się w ramach 'swoistego aktu desperacji'. - Kiedyś Poznań słynął z prężnego przemysłu. Wiem, że sytuacja się zmieniła, ale dziś miasto opiera się na samych usługach. Tak dalej być nie może - opowiadał urzędnik wydziału administracji architektoniczno-budowlanej starostwa powiatowego.
Andrzej Aumiller tuż przed wyborami samorządowymi został ministrem budownictwa w rządzie Jarosława Kaczyńskiego. To nie przełożyło się jednak na wynik, który pozwoliłby przekroczyć mu barierę dwóch tysięcy głosów. Choć jako członek Samoobrony, nosił biało-czerwony krawat, bardziej może być kojarzony z Unią Pracy, której był jednym z założycieli. Urodził się w Trzciance, do Sejmu dostał się trzy razy z okręgu poznańskiego (ostatni raz w 2001 roku, jako kandydat koalicji SLD-UP). Jako absolwent wydziału ogrodniczego, większość kariery zawodowej związał z Państwowym Gospodarstwem Ogrodniczym na Naramowicach, gdzie karierę zaczął od stażysty, a skończył na fotelu prezesa.
Jako jedyny spośród prezentowanych tu kandydatów startował w wyborach na prezydenta Poznania dwa razy. Bariery trzech tysięcy głosów nie przekroczył nawet jeśli zsumujemy głosy z obu startów. Wojciech Bogajewski startował jako kandydat niezależny, reprezentujący komitet Wielki Poznań. Był właścicielem sieci sklepów spożywczych To Tu, a także byłym kanclerzem Wyższej Szkoły Handlu i Usług.
To był scenariusz, o którym marzy każda telewizja. Szeregowy radny ogłosił swój start w wyborach w programie telewizji WTK. Tadeusz Jarmołowicz wystartował w wyborach, choć SLD, z którego ramienia był radnym, wystawił Andrzeja Nowakowskiego, byłego wojewodę wielkopolskiego. Jarmołowicz poczuł się urażony, kiedy partia zaproponowała mu zaledwie trzecie miejsce na liście wyborczej do rady miasta. Wcześniej, w latach 2002-2006, był szefem komisji polityki gospodarczej, jako jeden z pierwszych zajął się także rewitalizacją centrum Poznania. Zmarł nagle w wieku 71 lat - krótko po wyborach do Sejmu, w których startował z listy Samoobrony.
Władysław Reichelt w latach 90. miał na Starym Rynku w Poznaniu znany sklep z markową odzieżą. Jego nazwisko poznaniacy mogli sobie przypomnieć w 2006 r., gdy kandydował na prezydenta miasta z ramienia Unii Polityki Realnej. Jego politycznym mentorem był Janusz Korwin-Mikke, a przynajmniej tak można sądzić, bo Reichelt przez lata regularnie pojawiał się na poznańskich spotkaniach z politykiem. Władysław Reichelt, po przegranych wyborach na prezydenta Poznania, ubiegał się jeszcze bezskutecznie o stanowisko wójta Czerwonaka.
Były w Poznaniu czasy, kiedy swojego kandydata wystawiała nawet bardzo prawicowa Liga Polskich Rodzin. Partia w 2006 roku, razem z Samoobroną, tworzyła rząd Jarosława Kaczyńskiego. Adam Kuź uczył wtedy historii w Zespole Szkół Handlowych. To było w czasach, gdy z listy szkolnych lektur usuwany był Gombrowicz. Na karcie wyborczej Kuź był 'skreślany' najrzadziej ze wszystkich ówczesnych kandydatów i zajął ostatnie miejsce.
Ryszard Stoga w 2002 roku startował jako kandydat niezależny, z komitetu Miasto Poznań. Był szefem firmy American-English Society. Stoga to inżynier urbanista, który w latach 80. był naczelnikiem dzielnicy Grunwald. Krytykował Geopoz: - Poznań, miasto posiadające stowarzyszenia architektów i towarzystwa urbanistów, o dużym potencjale naukowym, nie ma do dziś szczegółowego planu zagospodarowania przestrzennego. Te plany powstają z opóźnieniem, na razie są to zaledwie plany ogólne. I w nich się majstruje: przeznacza się tereny wolne na budowlane, przemysłowe na handlowe... Trzeba opracować plany szczegółowe!
Doktor nauk rolniczych z Piątkowa, zapowiadał, że gdy zostanie prezydentem, będzie wspierał ubogich i potrzebujących, a więcej pieniędzy przeznaczy dla Hospicjum Palium. Ryszard Jaworski, jako kandydat mało popularnego w Poznaniu PSL, musiał liczyć się z porażką. Ta okazała się druzgocąca. W 2002 r. gdy był zastępcą dyrektora Wielkopolskiego Ośrodka Doradztwa Rolniczego w Poznaniu, nie zebrał nawet 700 głosów. - Widziałem na ulicach hasła: 'Poznań bliżej Europy'. Ja nie postawię takiego hasła. Moje brzmi: 'Poznań bliżej ludzi'. Będę dobrym prezydentem, bo moja praca to rozpoznawanie ludzkich potrzeb - mówił. Poznaniacy nie czuli potrzeby, by na niego głosować.
Właściciel firmy parkingowej w Poznaniu, absolwent Akademii Ekonomicznej w Poznaniu i były polityk poznańskiej Unii Polityki Realnej. Jego Komitet Wyborczy Optymalni przedstawił program... odnowy biologicznej społeczeństwa. Propagowanie zdrowego odżywiania się miało być - zdaniem Optymalnych - sposobem na problemy społeczne. - Uważamy, że moglibyśmy bardzo pomóc społeczeństwu, wyprowadzić Polskę z kryzysu gospodarczego, moralnego - mówił Ryszard Kaden, pełnomocnik komitetu. - Jeżeli będziemy mieć zdrowe społeczeństwo, to będą mu przychodzić do głowy zdrowe pomysły i będą zdrowe programy wyborcze - dodał.
Najgorszy wynik w historii bezpośrednich wyborów prezydenta Poznania należy do Pawła Oleszaka. Kandydat niezależny (komitet Za-Radnych) deklarował się jako 'sympatyk PiS i PO' z os. Warszawskiego. Był wtedy pełnomocnikiem firmy żony, która produkowała impregnaty do drewna. Zapewniał, że wprowadzi w poznańskich taksówkach ceny maksymalne, choć te w mieście już obowiązywały. Zanim kampania na dobre ruszyła, musiał tłumaczyć się z budowy garażu bez odpowiednich pozwoleń. Miłośniki paralotni. - Moja lotnia to volvo wśród paralotni - przechwalał się.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze