Pimpek, Kafel i Tofik, czyli wasze koty [ZDJĘCIA]

Witam,

Jestem kotem skromnym i spokojnym. Mój Pan dużo pracuje i chociaż blisko mnie to się ze mną nie bawi. Dlatego by jakoś zapełnić czas pomiędzy spaniem i jedzeniem... kontaktuję się ze znajomymi na Facebook'u. W między czasie popijam cudzą ciepłą czekoladkę. Nie lubię, gdy się mnie przedrzeźnia czy robi ze mnie głupa. Jestem jednak bardzo towarzyski. Lubię grać na PS3 (na razie tylko 'pacze', ale jak urośnie mi kciuk to mam obiecany wyścig z Panem).

A poza tym jest normalnym kotem... mam swoją kuwetę, miskę z karmą i lubię rozrabiać. Jeszcze mnie nie wykastrowali, ale podobno wkrótce mnie to czeka. Jak już mówiłem nie mam kciuków więc za nagrodę dziękuję. Może przekazać ją dla mojego zapracowanego karmiciela.

Pozdrawiam, Mrrrrrrrrr (dahIUWYHFLUHAWEFHIUALW3HUIFAUIFFFFFFFFFFFFF)

Oskar Smoliński

Pumba - najmłodszy członek całej gromadki, znalazłam go piszczącego pod klatką mojego bloku. Najpierw sądziłam, że to jakiś dziwny gatunek ptaka, takie dźwięki wydaje, ale gdy się wychyliłam przez okno, Pumba okazał się być kotem, a nie ptakiem. Miał dwa tygodnie i kompletnie zaklejone oczy, nie było wiadomo, czy je w ogóle ma. Okazało się, że nie tylko je ma, ale i całkiem sprawnie z nich korzysta Był tak mały, ze musiał być karmiony ze strzykawki - zawsze do karmienia brałam ze sobą zwykłą jednorazowa chusteczkę, żeby powycierać to, co się maluchowi wymknęło z pyszczka. Po pewnym czasie na sam widok chusteczki mruczał jak mały traktorek. Obecnie Pumba wyrósł na dużego kota, a że ma umaszczenie typu "tabby", które ponoć pochodzi od dzikich kotów, to jest najodważniejszy z całej gromadki.

Kafel - drugi w kolejności, adoptowany za pośrednictwem serwisu aukcyjnego. We wczesnym dzieciństwie musiał niedojadać, bo u nas w domu zjadał wszystko, nawet zupę pomidorową! Jest bardzo płochliwy, jak tylko ktoś obcy przychodzi do domu to się chowa w szafie w toalecie, a później pół dnia "chodzi na niskich nóżkach" - moja siostra mówi, że on wtedy "sunie" albo "robi Solarisa niskopodłogowego".

Kiri - najstarsza matrona, ma głęboko w nosie "gównażerię" czyli Pumbę i Kafla. Całe dni spędza śpiąc w koszyku na pralce lub żebrząc o jedzenie. Z racji swojej nadwagi zwana jest również "Foką".

Natalia Zimna

Chciałabym przedstawić mojego przyjaciela - Tofika. Rasa - kociak tonkijski. Cechy szczególne? Totalne zakochanie, towarzyskość 200%, wulkan energii, mistrz przytulania, gamoń i gapa z krzywymi ząbkami. Czasem wydaje mu się, że potrafi latać. Wieczorami reflektuje spacery do lasu razem z psem berneńczykiem. Wrodzone ADHD i to 'coś' co nie pozwala się na niego gniewać dłużej niż chwilę.

Jest adorowany i uwielbiany przez każdego kto go spotkał na radosnej drodze życia. Taki jest ten mój kochany TOFIK.

Marta Helman

Najpierw był jeden. Czarno-biały, Micek. Rok 2003. Wzięty z ogłoszenia, z Gazety Wyborczej. To najbardziej oddany człowiekowi kot, jakiego znam. Nie lubi pozować do zdjęć, jednak jak widać, udało mi się parę zrobić. Robienie zdjęć kotom to jedna z moich pasji. Uwielbia siadać na najwyższej półce w kuchni, najlepiej w koszyku na chleb.

Drugi, większy - Szarasek. Rok później przyszedł do ogrodu i został. Ten kot uwielbia mleko i pieszczochy. Gdy się go głaszcze, wpada w pewnego rodzaju trans. To NAJWIĘKSZY pieszczoch wśród kotów. Lubi bardzo kłaść się na gazetę, oczywiście tylko wtedy, kiedy ktoś ją czyta...

Trzeci kot, to Kicia. Również szara, również DUŻA. Tak samo jak Szarasek pojawiła się i została. Kicia jest bardzo gadatliwa, na przywitanie wyciąga łapkę. Lubi dużo spać, miauczeć, jeść oraz gonić się z Mickiem po całym domu.

Każdy jest oryginalny na swój sposób, są cudowne!

Zofia Wawrzyniak

Przedstawiam dwie pary przyjaciół na śmierć i życie?

Ten rudy i puchaty to Pimpek - kot młody duchem, choć wiek już słuszny (11 lat). Obok niego Gucio - najśmieszniejszy kot świata, i do tego najbardziej kochający swojego idola - Pimpusia. Kiedy Gucio był malutki postanowił być taki jak Pimpek, czyli rudy i puchaty: w tym celu nie odstępował Pimpka na krok, licząc pewnie, że część urody rudzielca przejdzie na niego. Niestety, tego mu się nie udało osiągnąć, ale wspólne zabawy w zagryzanie mniejszego przez większego (przy czym nigdy nikomu nie stała się najmniejsza krzywda!) trwają nieprzerwanie już długie lata, a już naprawdę nie ma nic przyjemniejszego niż drzemka 'ramię w ramię' na kuchennym stole, a jeszcze do tego w promieniach słonecznych - to po prostu największe 'Guciowe' szczęście?

Para numer dwa - Miluś (biał w czarne łaty) i Filon (budyń śmietankowy z rudą 'czapeczką').

Przyjaźń 'od kołyski', przy czym Filon to nadal we własnym mniemaniu malutkie, wymagające opieki kociątko, uwielbia podstawić łepek do mycia, bo przecież malutkie kotki są myte, nie myją się same?  I najlepszy przyjaciel Miluś nigdy nie odmówi swojemu druhowi tej drobnej przysługi, chociaż biedak raczej nie może liczyć na rewanż. Ale wydaje się, że żadnej ze stron ten układ nie przeszkadza, a wspólne drzemki w najróżniejszych miejscach (choć raczej miękkich, albowiem Filon jest sybarytą..) są codziennością.

Anna Woźniak

Opisu brak, ale koty piękne. Właścicielem i autorem zdjęć jest Sławek Jankowski.

Na początku o kocie nie było mowy. Ciągle poza domem, delegacje, targi, wspólne weekendy nad morzem... Jak dziecko będzie to będziesz miała tego swojego kota.... nie minął miesiąc i już szukaliśmy kota bo dziecko w drodze.

Znaleziony na allegro, odebrany od Kasi Wspaniałej z Garbar. Szary Kosma zawładnął domem i naszymi sercami. Jest wielki i rządzi ogródkiem. Walczy z lisami, kocurami, jeżami, srokami, gołębiami.

"Czy dom bez kota - najedzonego, dopieszczonego i należycie docenionego - zasługuje w ogóle na miano domu?"

Mark Twain

Lalucciola

Nasze redakcyjne jury uznało opis Jacquesd Laffite alias Fit-Kita vel Szarego za najciekawszy, a tym samym nagroda książkowa idzie do Laluccioli.

Paryż jest masKotką adoptowaną z Fundacji Agape Animali. Służy do przytulania i głaskania. Niedawno nauczyła się wydawać dźwięki. Czasem udaje surykatkę (vide zdjęcie). Jest niezawodnym poprawiaczem nastroju, wydaje się zdezorientowana nawet rojbrując ze swoją kumpelką Sibiu. Razem kopią piłkę lepiej niż nie jeden reprezentant Polski! A ich imiona wynikają z wielkiej miłości do miast i jednego Pana Filozofa.

Anita Zych

Pragnę przedstawić Misię, damę w kocim futerku. Misia ma 11 lat i uważa że co jak co ale z racji wieku szacunek się jej należy. Nie omieszka mi o tym przypomnieć szczególnie rano, pacając delikatnie łapką moją twarz lub uporczywie  wpatrując się abym ustąpiła jej miejsca na ... poduszce. Efekt jest taki że ja nieprzytomna błąkam się po mieszkaniu a w tym samym czasie koteńka smacznie sobie chrapie nie bacząc na moje samopoczucie. Wszak smarkula dla niej jestem.

Małgorzata Pękała

To moja kotka pracująca, żadnej pracy się nie boi. Pierze, zmywa, piecze - po prostu Super Kot!

Karolina Ostrowska

To Kotówka mojej mamy (ta prawdziwa, obok kotów-brokatów). Przyszła kiedyś do ogrodu. Mama siedziała na fotelu, a Kotówka na mamie przez dłuuugi czas. I po prostu została z mamą na resztę życia. Chociaż któregoś dnia latem zwiała, wyskakując z balkonu (na parterze!, mimo, że ten zabezpieczony siecią rybacką). Kiedy po kilku godzinach mama zadzwoniła i powiedziała, że nie ma kota, wydawało się, że nie mamy czego szukać, bo kotka wybrała wolność. A tymczasem siedziała w miniogródku u sąsiada, schowana w kwiatach i bardzo wystraszona.

Anna Leśniewska

Niuniek jest kotkiem adoptowanym 4 lata temu, z Fundacji Agapeanimali. Ma 6 latek. Duży kotek, duże serduszko, zepsuty aparat mruczący, który chodzi bez przerwy, mruczy u lekarza, mruczy jak mu pazurki obcinam, mruczy przy czyszczeniu uszu....., poziom agresji NULL, zabrał mi poduszkę, spija wodę ze szklanek, uwielbia plastikowe przepiórce jajko, teleportuje się momentalnie z najgłębszego miejsca w domu, gdy tylko usłyszy rozbijane jajo, natrętnie wylizuje masło (!), kradnie długopisy, siada dupką na twarz (!), podgryza mi palce u nóg, kocha wyimaginowanego gołębia, dzielnie walczy z odkurzaczem, zawsze sprawdza co kupiłam pakując głowę do siatki ....NO I NA KONIEC - najbardziej go cieszy karton, nawet najmniejszy. Taki jest mój Kot. Kochany Kot.

Joanna Michalska