Kliknij, by prześledzić dokładnie na stronie mapy Google'a
Pierwszą wycieczkę polecam przede wszystkim mieszkańcom północnej części Poznania. Mieszkaniec Wildy lub Grunwaldu zanim dojedzie do terenów atrakcyjnych turystycznie będzie musiał dwukrotnie więcej się napedałować.
Trasa jest niedługa. Jej najbardziej rozpoznawalnymi punktami są wsie Wierzenica i Uzarzewo. To wioski o prawdziwie wiejskim charakterze, a przecież leżą zaledwie kilka kilometrów od centrum jednego z największych polskich miast.
Ale musimy się dostać do Janikowa. To nie będzie takie proste. Ta nieciekawa miejscowość leży przy starej "piątce" do Gniezna. Blisko są tory kolejowe, drogi szybkiego ruchu i wiele przemysłowych magazynów. My musimy przejechać obok jednego z nich - firmy Intermarche. By uniknąć krzywych, dziurawych i przede wszystkim ruchliwych dróg (ul. Bałtycka i Gnieźnieńska) starałem się do Janikowa dostać "od tyłu", od strony Koziegłów. Nie było łatwo, ale jakoś się udało, m.in. dlatego, że przez kilkadziesiąt metrów przedzierałem się przez krzaki wzdłuż torów kolejowych.
W Janikowie interesuje nas północna część miejscowości, bo stąd prowadzi polna, a później leśna droga do Wierzenicy. Wyjeżdżamy ze wsi i bardzo szybko jesteśmy w lesie. To tutaj po raz pierwszy czujemy, że warto było przyjechać w te strony. Droga jest twarda, szeroka, las gęsty, a krajobraz pofałdowany. Tak naprawdę cały czas jedziemy wzdłuż rzeki Główna, choć jej nie widzimy. Widzimy za to domki niewielkiej osady Mechowo, wystające zza jednego z pagórków.
Ci, którzy nie chcą jechać do Wierzenicy, mogą w lesie odbić w lewo i czereśniową aleją (żółty szlak pieszy) pojechać do Kicina. Podobnie jak w zaplanowanych po drodze Wierzenicy i Uzarzewie stoi tam drewniany kościół.
Fot. Piotr Skórnicki
Fot. Piotr Skórnicki
Wszystkie trzy świątynie są zabytkami architektury drewnianej i znajdują się na Szlaku Kościołów Drewnianych wokół Puszczy Zielonka.
Wjeżdżając do Wierzenicy czuję się trochę jak na Podlasiu: spokojna wieś, skromne gospodarstwa, żadnych nowobogackich "pseudodworków". Zamiast tego stary, drewniany kościół, prawdziwy dwór filozofa i założyciela Wyższej Szkoły Rolniczej Augusta Cieszkowskiego i XIX-wieczna karczma. Wieś leży na pagórku, z którego stromym zjazdem wjeżdżamy do doliny rzeki Główna. Mijamy ruiny młyna wodnego, stawy rybackie i dojeżdżamy do wzgórza z aleją kasztanowców i uschniętą sosną, pod którą przesiadywał Zygmunt Krasiński.
Przecinamy las, który oddziela Wierzenicę od "piątki" i dojeżdżamy do Uzarzewa. To osobliwa wieś, bo poza szachulcowym kościołem i pałacem (Muzeum Łowieckie) stoją tutaj głównie popegeerowskie bloki.
Fot. Piotr Skórnicki
Fot. Piotr Skórnicki
Fot. Piotr Skórnicki
Po obejrzeniu kolekcji poroży i myśliwskiej broni możemy już wracać do Poznania. Ale oczywiście inną trasą. Tym razem oznakowanym szlakiem rowerowym wzdłuż doliny z rozlewiskami Cybiny. Przejeżdżamy przez maluteńką wioskę Katarzynki z XIX-wiecznym folwarkiem, który po remoncie od razu stał się dworkiem z restauracją i hotelem. Pomiędzy Katarzynkami a Kobylnicą teren jest nieźle pofałdowany, znajduje się tutaj wzniesienie Rajsko, do którego przylega jar o głębokości 20 metrów. Kiedyś stał tu kolejny kościół, pamiątką po nim jest stojący na wzgórzu krzyż. Stojąc obok krzyża widzimy malowniczą panoramę położonego niżej wąwozu. Warto tutaj nabrać siły na długą, dość nudną, prostą drogę przez pola do Gruszczyna. To podswarzędzka miejscowość, która szybko się rozrasta właśnie kosztem mijanych pól.
Przejedźmy przez Gruszczyn jak najszybciej, bo przerwę warto zrobić dopiero w lesie nad Jeziorem Swarzędzkim. To chyba pierwsze miejsce na trasie, gdzie przewidziano stoliki i wiatę dla turystów. Za chwilę jesteśmy już w poznańskim Zielińcu. Obok fabryki Volkswagena przeprowadźmy rower pod drogą nr 92. Jadąc wzdłuż stawów w Kobylepolu i po otulinie ogrodu zoologicznego (doskonale widać słoniarnię) dojeżdżamy do Malty, a stąd już każdy powinien wiedzieć, jak trafić do domu.
Kliknij, by dokładnie prześledzić trasę na mapie.
By rozpocząć drugą wycieczkę, najlepiej wsiąść z rowerem do pociągu i podjechać do Obornik Wlkp. Z tutejszego dworca kolejowego mamy żabi skok do Kowanówka, choć nas bardziej interesuje położony w lesie parking naprzeciwko szpitala rehabilitacyjnego. Parking z mapami i informacjami o atrakcjach okolicy uznać można za symboliczne wrota do kilkugodzinnej eskapady wzdłuż Wełny i po wschodnich krańcach Puszczy Noteckiej.
Początkowo szlak wije się po wysokiej skarpie wzdłuż płynącej dużo niżej rzeki (po drodze jest fajny punkt widokowy). Krajobraz przypomina nieco otoczenie karpackich potoków. Mijamy położone na styku Flinty i Wełny Rożnowice. Jest woda, są więc i dwa mosty, przystań kajakowa, domy z bali do wynajęcia, wiata biesiadna.
Kontynuując pedałowanie skrajem lasu przy Wełnie dotrzemy do Jaracza - urokliwej wsi z Muzeum Młynarstwa i Urządzeń Wodnych.
Fot. Piotr Skórnicki
Fot. Piotr Skórnicki
W byłej osadzie młyńskiej podziwiać można np. prawdziwy młyn wodny z XIX w. i dwa wiatraki, w tym typowy dla wielkopolski koźlak. W kolejnym obiekcie - "Domu Młynarza" znajduje się aż 40 wiatraków z całej Polski. Jak się tam zmieściły? To po prostu małe, drewniane modele.
Fot. Piotr Skórnicki
Fot. Piotr Skórnicki
Żegnamy się z Wełną i wjeżdżamy do otuliny puszczy. Przed nami długa prosta droga przez las, a po kilkuset metrach niesamowity widok. Z mapy wynika, że nad małym jeziorkiem przy osadzie Piłka-Młyn znajduje się kąpielisko i ośrodek wypoczynkowy. Prawda okazuje się bolesna. Bo jezioro jest wyschnięte, a nad jego brzegiem stoi zrujnowany ?peerelowski? blok, który być może kiedyś był ośrodkiem, ale dzisiejsza ruina go nie przypomina.
fot. Jakub Łukaszewski
Można się przestraszyć, a że jesteśmy w środku lasu, więc szybko pedałujemy w stronę cywilizacji. Jej namiastką będzie wieś Lipa - typowa ?ulicówka? położona za szosą łączącą Oborniki z Czarnkowem. Odcinek przez Lipę ma całe 3 kilometry, więc za wsią znów warto "skręcić w przyrodę". Wybór pada na rezerwat "Bagno Chlebowo". To największe torfowisko w Wielkopolsce. Ponoć można tu spotkać bobry, żurawie, gągoły, orła bielika i żmije. Nic z tego nie widziałem. Zamiast tego obszczekał mnie pies, ale to już obok leśniczówki, po drodze do Podlesia. Zmotywował mnie do szybszego pedałowania, a przyspieszenie akurat się przydało. Bo zaraz potem, na leśnej drodze przed Podlesiem puszcza pokazuje swoją najgorszą stronę - miękki piach, który trudno pokonać nawet na grubych oponach. Nic to, trzeba zejść z roweru i pchać go, raz z górki, raz pod górę.
Podlesie to wieś zupełnie inna od Lipy. Lubię te niewielkie, kilkunastodomowe osady w Puszczy Noteckiej. Cisza, spokój, stare domy z czerwonej cegły, a jak już ktoś buduje coś nowego, to raczej z gustem, bez pstrokacizny. Najczęściej obok znajduje się też - niestety zapomniany i w ruinie (wyjątek to Bucharzewo) - ewangelicki cmentarz. W Podlesiu są dwa: przy asfaltowej drodze na Kiszewo i na Boruszyn.
Ja jadę lasem (baaaardzo długi, kilkukilometrowy odcinek) do Stobnicy nad Wartą. Po drodze mijam tylko miejsca wycinki drzew i przechadzającą się rodzinę danieli.
Ostatnio jeden z międzychodzkich leśników opowiadał, że po wielu latach nieobecności do Puszczy Noteckiej wróciły wilki.
PIOTR SKÓRNICKI
Takim rozmyślaniom sprzyja fakt, że dojeżdżam do Stobnicy, gdzie znajduje się prawdziwy Wilczy Park, w którym naukowcy z Uniwersytetu Przyrodniczego hodują wilki, obalając mity na temat tych zwierząt i pokazując je ludziom (trzeba wcześniej umówić się przez telefon).
W Stobnicy warto też rzucić okiem na marinę (tak, jest ich na Warcie coraz więcej) oraz stalowy most kolejowy przez Wartę z początku XX w. - niestety nieczynny.
Wracamy do Obornik wzdłuż Warty. W Kiszewku ciekawiej będzie zjechać z asfaltówki i podjechać śladem dawnego torowiska. Oczywiście pedałuje się trudniej, ale dzięki temu widać przez jak dziki teren musiał kiedyś przedzierać się pociąg i ile pracy kosztowało złomiarzy rozkradzenie torów na byłej trasie do Obrzycka.
Za sobą mamy już kilkadziesiąt kilometrów, więc w Bąblinie darujemy sobie dwór, a na jego wysokości skręcamy w polną drogę do Nowołoskońca. W ten sposób przeoczymy zabytek, ale w domu będziemy prędzej. Bo z Nowołoskońca (wieś raczej z tych ładniejszych) prowadzi już sympatyczna, dużo łatwiejsza niż przez puszczę, ścieżka do Dąbrówki Leśnej i Kowanówka.
Autorem tekstu jest dziennikarz poznańskiej "Wyborczej" Jakub Łukaszewski. Do pracy jeździ codziennie na rowerze. Ceni rodzinne wycieczki rowerowe, ale co jakiś czas jeździ też sam. - Nasz synek jest jeszcze mały, nie dałby rady pokonać takiej długiej trasy. A ja lubię przejechać kilkadziesiąt kilometrów w czasie jednodniowej wycieczki - wyjaśnia. Jakub dodaje, że podczas wycieczki lubi "kombinować", wymyślać trasy, których jeszcze nigdy nie pokonywał.
Wszystkie nasze artykuły znajdziesz na Twitterze i Google+
Jesteśmy też na Facebooku. Dołącz do nas, dyskutuj i dziel się opiniami.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze