reżyseria: Antoni Krauze
scenariusz: Marcin Wolski, Maciej Pawlicki, Tomasz Łysiak, Antoni Krauze
w rolach głównych: Beata Fido, Maciej Półtorak, Jerzy Zelnik, Redbad Klijnstra, Lech Łotocki, Ewa Dałkowska
Nie mam pretensji do Antoniego Krauze, że zrobił ?Smoleńsk? oparty w całości na ideologii smoleńskiej, mocno propagandowy i całkowicie jednostronny. Mam pretensje, że nawet w takiej sytuacji można było zrobić kino. Nawet oparte na konkretnej tezie, ale jednak dobre kino. A Antoni Krauze pokazał nam nie film, a zestaw slajdów.
O 'Smoleńsku' trudno mówić w kontekście filmowym. Jako miłośnik kina, nie załamuję rąk nad tym, że zostało ono wplątane w polityczną i światopoglądową bitwę - cóż, to nie pierwszy taki przypadek. Granice kina i jego możliwości rażenia sięgają tak daleko, że przenika się ono z polityką. 'Smoleńsk' nie jest pierwszym filmem propagandowym w dziejach kina, nawet w dziejach kina polskiego. Jego sytuacja jest jednak dość szczególna.
Kwestia smoleńska w Polsce dawno już bowiem wykroczyła poza fakty i ich interpretacje. Stała się już sposobem na określenie swego światopoglądu i stosunku do rzeczywistości politycznej. Stosunek do Smoleńska jest dzisiaj wyznaniem wiary.
W takich warunkach po prostu nie da się rozmawiać o kinie, bo nie o kino tu chodzi.
Recenzję tego filmu można przeczytać tutaj
ocena:1
kina: Cinema City Kinepolis, Multikino 51, Multikino Malta, Apollo
reżyseria: Barry Sonnenfeld
scenariusz: Dan Antoniazzi, Ben Shiffrin, Matt Allen, Gwyn Lurie, Caleb Wilson
w rolach głównych: Kevin Spacey, Jennifer Garner, Malina Weissman, Christopher Walken
W pewnym momencie tego filmu przyszedł mi do głowy serial "Siedem życzeń". Nie wiem, czy go Państwo pamiętacie... Powstał w 1984 roku, z muzyką zespołu Wanda i Banda, a także z udziałem poznańskiego aktora Witolda Dębickiego. Scenariusz tego serialu napisał zmarły w styczniu tego roku Andrzej Kotkowski, którego kojarzyć można z "Olimpiadą'40" - jednym z najlepszych filmów o sporcie, jakie w życiu widziałem. Drugim scenarzystą był Maciej Zembaty, którego głos zasłynął jako głos kota Rademenesa- bohatera tego filmu.
"Jak zostać kotem" to film, który zawierał w sobie potencjał niesłychany. Potencjał sprowadzający się do popisu aktorstwa odtwórcy głównej roli - zaniedbującego rodzinę biznesmena zaklętego za karę w ciele kota, czego oczywiście nie znosi.
W oryginale gra Kevin Spacey. W polskiej wersji językowej jest chyba jeszcze ciekawiej, bo w rolę człowieka-kota wciela się... Tomasz Kot! Już sam ten fakt daje niezbędną dla podobnego kina dawkę humoru. A dalej... Cóż, dalej będziemy już pod tym względem na głodzie.
Zakładałem że film ten powstał nie po to, aby nam opowiedzieć kilka uniwersalnym praw o tym, że najlepszym prezentem rodzica dla dziecka jest poświęcony mu czas. Zakładałem, że nakręcono go, by upajać się możliwościami aktorskimi, jakie daje taki film.
Te możliwości aktorskie oprzeć można było na Kevinie Spacey (czytaj: Tomaszu Kocie), tymczasem ich fundamentem w tym filmie jest raczej animacja. Animacja bardzo nieporadna pod każdym względem. Niedomaga bowiem zarówno technicznie (w dzisiejszych czasach potrafimy tworzyć personifikacje znacznie bardziej zaawansowane), jak i merytorycznie. Sprowadza bowiem ten film do serii skoków i zabaw kota z butelkami i paczkami chrupek, co bawić może jedynie dzieci. A samego Kevina Spacey czy Tomasza Kota czyni jedynie zwykłym czytaczem mało ciekawych kwestii. W wypadku Tomasza Kota jest to szczególnie dotkliwe, bo okazuje się, że sprowadzenie go do tego filmu było klasycznym zabiegiem PR i niczym więcej.
Recenzję tego filmu można przeczytać tutaj
ocena: 1+
kina: Cinema City Kinepolis, Koral (Piła)
reżyseria: Chris Renaud, Yarrow Cheney
scenariusz: Cinco Paul, Ken Daurio, Brian Lynch
w polskiej wersji: Tomasz Borkowski, Jakub Wieczorek, Agnieszka Mrozińska, Zofia Zborowska
Codziennie rano ludzie wychodzą... właściwie dokąd oni wychodzą? Cóż takiego mają do roboty poza domem? W każdym razie wychodzą. A wtedy ich pupile, wszystkie domowe zwierzęta wielkiego miasta, zostają same. Co się wówczas dzieje?
Wśród tych wszystkich scenariuszy (wyprawa zwierząt w kosmos, ucieczka z zoo, miasto zwierząt) historia związana z odpowiedzią na pytanie, co zwierzęta robią pod nieobecność właścicieli wydało mi się najbardziej nośna i obiecująca. Co robią? Nawet do głowy by nam nie przyszło! To naprawdę może być hit...
Dlatego "Sekretne życie zwierzaków domowych" zapowiadało się na animowaną komedię co się zowie, może nawet komedię wszech czasów. Z takiego tematu można było wykroić film zwalający z nóg, gdyż żadna dotychczasowa animacja nie tknęła tej tematyki, za którą aż z trudem nadąża moja wyobraźnia.
Twórcom tego filmu nie wystarczyło pomysłów na zagospodarowanie całości jedynie zabawą związaną z życiem zwierząt pod nieobecność gospodarza. Tych udało im się wymyślić jedynie na kwadrans netto. Reszta filmu stała się przez to oceanem, po którym należało jakoś dryfować.
Recenzję tego filmu można przeczytać tutaj
ocena: 2
kina: Cinema City Kinepolis, Cinema City Plaza, Multikino 51, Multikino Stary Browar, Multikino Malta, Helios (Gniezno), Helios (Piła), Helios (Kalisz), Echo (Jarocin), Cinema (Leszno), Sokolnia (Słupca), Słonko (Śrem), Tur (Turek), MDK (Wągrowiec)
reżyseria: Bartosz Prokopowicz
scenariusz: Katarzyna Sarnowska
w rolach głównych: Agnieszka Żulewska, Tomasz Schuchardt, Eryk Lubos, Danuta Stenka
Kiedy choruje i umiera bliska osoba, to cóż może wówczas zrobić filmowiec? Jak o tym opowiedzieć? Najlepiej w taki sposób, aby owej choroby i śmierci nie splamić kiczem, ckliwością, nieznośnym sentymentalizmem. Bartosz Prokopowicz broni się przed tym, aby "Chemię" uznawać za film autobiograficzny, której bohaterką staje się jego zmarła w 2012 roku żona, Magdalena Prokopowicz. Jednakże motywy tego filmu są zbyt czytelne, by sądzić inaczej. To czyni "Chemię" filmem nie tylko autobiograficznym, ale bardzo osobistym.
W wypadku "Chemii" mamy jednak do czynienia z czymś więcej. Dzieło Bartosza Prokopowicza za wszelką cenę stara się być bezpretensjonalne, co zrozumiałe, bo mówić o raku w sposób trywialny nie wypada, o cierpieniu i śmierci tym bardziej. Prokopowicz dawkuje, aby niczego w jego filmie nie zabrakło. Czy też nawet, co istotniejsze, aby niczego nie było w nadmiarze. To właśnie ten nadmiar może zabić jego dzieło, uczynić je właśnie pretensjonalnym. No i niestety, tak właśnie ostatecznie się dzieje.
Ocena: 2+
Tu można przeczytać całą recenzję filmu
Kina: Helios (Gniezno), Helios (Piła), Helios (Konin), Helios (Kalisz)
reżyseria: Mariusz Gawryś
scenariusz: Mariusz Gawryś, Maciej Strzembosz
w rolach głównych: Bartłomiej Topa, Julia Kijowska, Małgorzata Foremniak, Adam Woronowicz, Krzysztof Stelmaszyk, Henryk Talar
Z zapowiedzi wynikało, że być może to polska wersja "Kodu Leonarda da Vinci". Nic z tych rzeczy jednak, film nie poszedł tą drogą. Właściwie należałoby powiedzieć, że nie poszedł żadną. Rozpoczął kilka wątków, żadnego nie skończył.
Po polskiej wersji "Kodu Leonarda da Vinci" przyszło mi do głowy, że "Sługi boże" będą religijnym thrillerem, w którym w kościele giną młode dziewczęta, a za tymi zbrodniami czai się zło. Zło, które w Biblii ma konkretne imię - Szatan. Być może temu właśnie wątkowi służyć miały postaci grane przez Adama Woronowicza i dawno nie widzianego Henryka Talara. Kantor, którego gra Adam Woronowicz jest w tym filmie jedną z osób najciekawszych.
Cóż z tego, skoro "Sługi boże" nie są również filmem tego rodzaju. Równie brutalnie rozstają się z wątkiem ściśle kryminalnym, by rozpocząć jakiś dziwaczny mariaż z kinem ubecko-szpiegowskim. Pojawiają się służby, nawet Stasi. Powstaje z tego wszystkiego groch z kapustą. Zamiast kryminału, który przełamywałby granice gatunku dostaliśmy chaos.
Chaos, przepełniony takimi kwiatkami jak naprawdę przeciętny występ Małgorzaty Foremniak (kiedy zagrała dobrze?) czy też przesadny niemiecki akcent Krzysztofa Stelmaszyka, psujący całkiem udaną scenę, jaką jest próba rozmowy z nim podczas konsumpcji tatara.
I może rzeczywiście Wrocław jest w tym filmie miastem pełnym mroku i cieni, może wnętrza katedry św. Marii Magdaleny i Mostek Czarownic potęgują to wrażenie niesamowitości, ale czy to wystarcza, aby z tego galimatiasu uczynić rzecz naprawdę udaną? Nazwać to dzieło dobrym kryminałem?
Recenzję tego filmu można przeczytać tutaj
ocena: 3
kina: Cinema City Kinepolis, Pałacowe
reżyseria: Pedro Almodovar
scenariusz: Pedro Almodovar
w rolach głównych: Emma Suarez, Adriana Ugarte, Blanca Pares, Daniel Grao, Rossy de Palma
Wśród osób zachwyconych czy wręcz urzeczonych nowym filmem Pedro Almodovara spotykam głównie panie. I teraz bardziej od tego, jak powiedzieć im, że według mnie to naprawdę tanie romansidło harlequinowe, interesuje mnie fakt, dlaczego tak się dzieje.
Ja wiem, że Pedro Almodovar zdobył markę nie tylko reżysera filmów wielce oryginalnych, intrygujących i odważnych, ale także zasłużył na miano reżysera kobiecego. Robi filmy w dużej mierze o kobietach, potrafi je odmienić przez wszystkie przypadki, głównie losowe. Jego kobiety są zawsze niezwykłe, niepospolite, często nie we własnej skórze (nawet dosłownie), uwikłane w sytuacje i konflikty emocjonalne, z którymi trudno sobie poradzić. Są zawsze jakieś, skomplikowane, po wielokroć skrywające tajemnice, pragnienia i traumy. Nadzwyczajne - jak to kobiety.
Pedro Almodovara ceniłem za jego bezwstydną intymność. Niekiedy przejawiała się ona perwersjami, ale zawsze dotykała tych najgłębszych sfer ludzkiej intymności. Lubiłem jego fascynację kobietami, która przeistaczała się w artystyczny fetysz. Ceniłem ekscentryczność tego, co robił. Brak wstydu w jego kinematografii zawsze pozwalał mi dotrzeć wraz z nią może tam, gdzie sam bym nigdy nie doszedł. Gdzie doszedłem tym razem?
W tym rzecz. Nie wiem. Chyba donikąd.
Recenzję tego filmu można przeczytać tutaj
ocena: 3
kina: Charlie Monroe Malta, Słonko (Śrem)
reżyseria: Tim Burton
scenariusz: Jane Goldman
w rolach głównych: Asa Butterfield, Eva Green, Samuel L. Jackson, Judi Dench
Przed laty Telewizja Polska miała nawet taki niedzielny, obiadowy cykl złożony z familijnych filmów przygodowych, niezbyt strasznych, ale nie też tak do końca infantylnych. Nie przypuszczałem, że do tego cyklu można będzie dołączyć Tima Burtona.
Jego styl zawsze był bliski lekkiemu kinu grozy, kręcił się w pobliżu dreszczo-humoreski, ale kinem familijnym jednak nigdy nie był. Ten facet nigdy nie kręcił dzieł dla całych rodzin, mam wrażenie że dzieci jako odbiorcy jednak niespecjalnie go interesowały, mimo iż korzystał z ich ... chciałem napisać "dorobku", ale nie wiem czy to dobre słowo. Chociaż nie, właściwie dobre! Dorobek kina dziecięcego, co więcej, dorobek tych najbardziej niesamowitych, często przerażających wręcz zaułków ich wyobraźni są przecież podwaliną kina.
Gdyby był to klasyczny film animowany, powiedziałbym że Tim Burton powraca do swych genialnych dzieł takich jak "Frankenweenie" albo "Gnijąca panna młoda". Niestety, to pobożne życzenia.
"Osobliwy dom pani Peregrine" jest bowiem majstersztykiem realizacyjnym, na czele ze scenami osuszania wraku statku "Augusta" albo niesamowitej bitwy z niewidzialnymi stworami na ośnieżonym molo w Blackpool, jednakże nie znajdziemy w nim takiej siły przekazu, jak w owych animacjach. Mechanizmy tam zastosowane, dzięki którym owe filmy balansują na granicy horroru, komedii i groteski, tutaj rozpływają się w jednak - trzeba to sobie otwarcie powiedzieć - familijno-filmowej tandencie. Osobliwy świat, bardziej swojski niż upiorny, jaki potrafi wykreować Tim Burton, ustępuje pod naporem jałowości treści przeznaczonych dla nie wiadomo do końca kogo. Bo dzieci odbiorcami jego twórczości nie są, odpadają jednak również dorośli, którym dotąd wyświetlał filmy w dziecięcej rozdzielczości niczym osobliwy Horace Somnusson - młody dorosły z "Osobliwego domu pani Peregrine" - z kamerą w oku pokazującą ludziom sny.
Recenzję tego filmu można przeczytać tutaj
ocena: 3+
kina: Cinema City Kinepolis, Cinema City Plaza, Multikino 51, Multikino Stary Browar, Multikino Malta, Helios (Piła), Helios (Kalisz), Cinema (Leszno)
reżyseria: Tate Taylor
scenariusz: Erin Cressida Wilson
w rolach głównych: Emily Blunt, Haley Bennett, Rebecca Ferguson, Justin Theroux
Przyszło mi do głowy, że jeżeli najbardziej interesujące kwestie filmu (a także książki) sprowadzają się do odpowiedzi na pytanie, kto zabił (czy tam zrobił co innego) i nie da się o filmie pogawędzić, bo wszędzie czai się straszliwy spoiler, to jest to film prymitywny. Pewnie dlatego nie przepadam za kryminałami, które sprowadzają się jedynie do takich wyjaśnień i na nich się skupiają.
A przecież "Dziewczyna z pociągu" taka nie jest. Książka Pauli Hawkins, która zrobiła furorę w Wielkiej Brytanii i wielu innych krajach, nie mogłaby się jedynie opierać i nie opiera na prymitywnej zagadce. To historia znacznie bogatsza. Gdyby ją zawrzeć w jednym słowie, chyba wybrałbym "rozgoryczenie".
Emily Blunt, która wciela się w główną bohaterkę tej opowieści, mówi w pewnym momencie o wydarzeniach z życia, które "całkowicie złamały jej serce". Złamane serce kojarzy nam się z romansami, co więcej - z romansidłami. Takie urazy to jednak znakomite paliwo także historii kryminalnych, zwłaszcza z pogranicza obsesji. Tu, w "Dziewczynie z pociągu" mamy pogranicze obsesji, ale ja bym raczej powiedział, że to pogranicze rozpaczy. Takie, które przekracza się bez trudu, jedynie na dowód.
Coś więcej niż kryminał? Więcej o tym filmie tutaj
ocena:3+
kina: Cinema City Kinepolis, Cinema City Plaza, Multikino 51, Multikino Stary Browar, Multikino Malta, Charlie Monroe Malta, Rialto, Helios (Konin), Centrum (Konin), Helios (Kalisz), Helios (Piła), Halszka (Szamotuły), Słonko (Śrem)
reżyseria: Antoine Fuqua
scenariusz: Nick Pizzolatto, Richard Wenk
w rolach głównych: Denzel Washington, Christ Pratt, Ethan Hawke, Haley Bennett, Peter Sarsgaard
Chyba jedynym wybaczalnym powodem, dla którego kręci się filmy, które umysł ścisły już raz widział (i dlatego lubi) jest oddanie hołdu. Antoine Fuqua ewidentnie go oddaje. Może dlatego sporo jestem skłonny mu wybaczyć, aczkolwiek nie wszystko.
"Siedmiu wspaniałych" wpisywało się w mit założycielski Dzikiego Zachodu (czyli Stanów Zjednoczonych w ich obecnej wersji), czy też raczej mit założycielski westernu ze swoim przesłaniem, że prawo i bezprawie nie są abstrakcją. One postępują wraz za konkretnymi ludźmi. Pionierzy Ameryki nie tylko wytyczali nowe szlaki dyliżansów i kolei, oni także wytyczali nowe szlaki prawa i moralności, wedle praktycznych zasad, do utrwalania których zmuszało ich życie.
Antoine Fuqua nie miał jednak zamiaru podbijać Dzikiego Zachodu na nowo, ani na nowo pisać jego moralności. Jego "Siedmiu wspaniałych" to bardziej oddanie hołdu niż nowa wersja klasycznego filmu sprzed półwiecza. Twórca znakomitego "Dnia próby" (w tej sytuacji obecność na ekranie Denzela Washingtona i Ethana Hawke nie może dziwić) nie skierował się w boczne ścieżki, ale trzymał się pierwowzoru tak długo, jak tylko to było możliwe. Skorzystał z wielu scen i cytatów z dzieła z 1960 roku - ciekawe jestem, czy je Państwo wyłapią.
U niego to nie siedmiu rewolwerowców, ale całe spektrum społeczne dzisiejszej Ameryki. Włączył do grona tej siódemki nie tylko czarnoskórego kowboja (Denzel Washington), którego ani obecność, ani nawet przywództwo nikogo nie dziwi (jakież to współczesne!), nie tylko Meksykanina (Manuel Garcia-Rulfo), ale nawet Azjatę (w tej roli południowokoreański aktor Byung Hun Lee) czy wreszcie Indianina (Martin Sensmeier w roli wojownika Komanczów). Dodajmy do tego jeszcze kobietę, czyli Haley Bennett gotową z bronią stanąć u boki owej siódemki, przez co z "Siedmiu wspaniałych" robi się dość szybko wspaniałych ośmioro.
Recenzję tego filmu można przeczytać tutaj
ocena: 3+
kina: Cinema City Kinepolis, Cinema City Plaza
reżyseria: Fede Alvarez
scenariusz: Fede Alvarez
w rolach głównych: Stephen Lang, Jane Levy, Dylan Minnette, Daniel Zovatto
Nagle przyszło mi do głowy, że gdybym miał wypowiedzieć jedno zdanie, które najtrafniej oddawałoby istotę filmów grozy, wszelkich thrillerów czy horrorów, to chyba byłoby to zdanie:
"Kto tu jest?!"
Przecież to w zasadzie istota rzeczy. Kto tu jest - zatem z jakimi siłami mamy do czynienia, co kryje się za rogiem, w ciemności, wreszcie kto jest kim. "Kto tu jest" to w gruncie rzeczy najprostsza definicja każdego filmu tego typu, jego kręgosłup i trzon.
A skoro tak, to w "Nie oddychaj" dotarliśmy do kwintesencji thrillera.
Tutaj wszystko jest przecież bardzo kompaktowe. Pojedynczy dom - bodaj najczęstsza sceneria dreszczowców. Ani ulice miast, ani mroczne lasy, ani cmentarze, ani cokolwiek innego nigdy nie wyparło zwykłego, prostego domu. To on stanowi naturalną pułapkę i szkatułę pełną niewiadomych.
Dom pozamykany. Dom zatrzaśnięty. Dom bez wyjścia. Wszystko, co ma się wydarzyć, musi się rozstrzygnąć w jego ścianach. To sceneria pozbawiona alternatywy, już nie tylko kompaktowa, ale wręcz klaustrofobiczna.
W wypadku "Nie oddychaj" drzwi i wszelkie wyjścia z domu zatrzaskują się za napastnikami - trojgiem młodych włamywaczy, którzy we wdarciu się do posesji niewidomego weterana wojennego widzą łatwy sposób na zarobek. Nie mają pojęcia, w co się pakują.
Recenzję tego filmu można przeczytać tutaj
ocena: 4
kina: Cinema City Kinepolis, Cinema City Plaza, Multikino 51, Multikino Stary Browar, Multikino Malta, Helios (Gniezno), Helios (Piła), Światowid (Czarnków)
reżyseria: Jan P. Matuszyński
scenariusz: Robert Bolesto
w rolach głównych: Andrzej Seweryn, Dawid Ogrodnik, Aleksandra Konieczna, Andrzej Chyra
Andrzej Seweryn i Dawid Ogrodnik - dwie potężne kreacje dwóch Beksińskich w ''Ostatniej rodzinie''. Którego z nich wskazać by należało jako lidera tego filmu? Jako postać numer jeden?
Otóż wydaje mi się, że siłą tego filmu, siłą w ogóle tej opowieści o Beksińskich jest właśnie fakt, że dotyczy ona całej rodziny łącznie. Tu nie da się zrobić opowieści o jednym z członków klanu Beksińskich, nie miałaby ona nie tylko sensu, ale takiego znaczenia, jak rzecz traktująca o nich wszystkich. Dopiero wtedy jest spójna, zrozumiała, kompleksowa.
Jeżeli jednak już miałbym wskazać postać numer jeden ''Ostatniej rodziny'' to byłaby to Zofia Beksińska. Byłaby to Aleksandra Konieczna i jej rola nagrodzona na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni.
Kobieta, która wentylatorem schładza zdjęte z gazu ziemniaki, pierze i gotuje, obmywa umierającą teściową, a także stara się porozmawiać z synem ''jak człowiek'', ''życzliwie''. A wszystko to filmuje ze swą wszechobecną manią Zdzisław Beksiński. To właśnie ona jest najważniejszym i chyba jedynym spoiwem tej rodziny. To dzięki niej ona się w ogóle jeszcze trzyma razem. A gdy ona odchodzi, rozpada się w jednej chwili.
W tym sensie ten film i ten scenariusz Roberta Bolesto różni się od ?Portretu podwójnego? Magdaleny Grzebałkowskiej, który też traktuje o Beksińskich. To nie jest portret podwójny, ale co najmniej potrójny, gdyż także z obecnością Zofii. A właściwie należałoby, że poczwórny, gdyż w "Ostatniej rodzinie" mamy do czynienia z jeszcze jedną, bardzo istotną bohaterką. Jest nią śmierć.
Recenzję tego filmu można przeczytać tutaj
ocena: 5
kina: Cinema City Kinepolis, Cinema City Plaza, Multikino 51, Multikino Stary Browar, Multikino Malta, Apollo, Charlie Monroe Malta, Muza, Baszta (Środa Wlkp.), Centrum (Kalisz), Oskard (Konin), Przedwiośnie (Krotoszyn), Centrum (Leszno)
reżyseria: Stephen Frears
scenariusz: Nicholas Martin
w rolach głównych: Meryl Streep, Hugh Grant, Simon Helberg, Rebecca Ferguson
Brytyjski reżyser Stephen Frears, twórca m.in. niezrównanych "Niebezpiecznych związków" z 1988 roku, postawił na bardzo mocne karty. Pierwsza była w oczywisty sposób atu. Meryl Streep nigdy dotąd chyba nie położyła żadnego filmu, więc tak wdzięcznej roli jak ta położyć również nie mogła. Gdyby się głębiej nad tym zastanowić, Florence Jenkins to postać niemal stworzona dla Meryl Streep. Ta aktorka o tak dużym potencjale, że mogłaby zagrać ową najgorszą śpiewaczkę świata w sposób brawurowy, iście wodewilowy. Nie zrobiła tego jednak. Jej Florence jest osobą wycofaną, dość skromną w swych dziwactwach i - rzecz jasna - rozdartą między szczęściem, jakie daje jej śpiew oraz nieszczęściem, jakie niesie reszta świata.
No może poza mężem, którego zagrał tu Hugh Grant. Ano właśnie - Hugh Grant, niegdyś króla komromów, mistrz ciepłych komedyjek o miłości i człowiek szarmancko-zabawny, którego angielski akcent przyczynił się do sukcesu w równie dużej mierze, co maniery. Odkąd się zestarzał (ma już 55 lat), pojawia się na ekranie coraz rzadziej. Zatrudnienie go teraz, w takim filmie było rodzajem eksperymentu. Nadzwyczaj udanego, dodam. Hugh Grant zagrał bowiem tak, jak w żadnym innym wcześniejszym swoim filmie nie grał. I kto wie, czy gdyby się nad tym zastanowić, nie mamy do czynienia z jedną z najlepszych jego ról.
Jest wreszcie pianista, którego tutaj w sposób doprawdy kapitalny zagrał człowiek najmniej z tego tercetu doświadczony - Simon Helberg, znany zwłaszcza z serialu "Teoria wielkiego podrywu". To rola nie tylko w całym tym filmie najzabawniejsza, ale również dystansująca całą historię niczym wentyl bezpieczeństwa, który musi co chwilę odpowiadać sobie na pytanie "co ja tutaj właściwie robię?"
Wszyscy w swej wzajemnej relacji - nietypowej, trzeba przyznać - z każdym kolejnym kadrem przestaje być dziwakami. Zyskują na wiarygodności, także dzięki temu że ta wersja tej niebywałej wręcz historii śpiewaczki Florence Jenkins zostaje nam przedstawiona w taki sposób, w jaki dotąd jej nie pokazywano.
Recenzję tego filmu można przeczytać tutaj
ocena: 5
kina: Cinema City Kinepolis, Helios (Konin)
reżyseria: Jacques Perrin
scenariusz: Jacques Perrin, Jacques Cluzaud, Stéphane Durand
w rolach głównych: wilk szary, niedźwiedź brunatny, ryś euroazjatycki, żubr europejski, jeleń szlachetny, puchacz zwyczajny, żeneta północna, wiewiórka pospolita, głuszec zwyczajny
Dumę poczułem już na napisach początkowych. "Film zrealizowany dzięki pomocy województwa podlaskiego" - głosił napis zamieszczony w tej francuskiej produkcji. Białowieża, rzecz jasna! Nie może być inaczej. Francuzi nakręcili film o historii prastarych lasów w Europie. Żeby je dzisiaj znaleźć, musieli więc udać się do Polski, do Białowieży.
Co nasunęło mi na myśl pytanie: ilu z nas zapytanych przez cudzoziemca, co naprawdę ciekawego i oryginalnego można zobaczyć w Polsce, odpowiedziałoby, że stare lasy i wspaniałą faunę?
A przecież spośród wszystkich krajów Europy to naprawdę nas wyróżnia. Owszem, taka na przykład Hiszpania ma więcej gatunków ptaków (563 przy naszych 450), ale już w ssakach mamy remis 115:115 - i to mimo tego, że Hiszpanię zasięgiem obejmuje wiele zwierząt rodem z Afryki, chociażby żeneta północna, której sympatyczny pyszczek i szare futro w czarne plamy zobaczymy w filmie "Królestwo".
"Królestwo" zatem jest filmem, który mówi "przyjrzyjcie się". Oto czysta doskonałość, oto niezależna od was, ludzi perfekcja. Czym chcecie ją zastąpić?
Jego "Królestwo" nie jest grożeniem palcem. Raczej powiedziałbym, że tęsknotą. Jeżeli u któregokolwiek z widzów nie uruchomi pokładów wewnętrznej tęsknoty za naturalnym porządkiem rzeczy, to znaczy że ten ktoś rzeczywiście jest już stracony.
Musieli Francuzi dysponować fenomenalnymi zdjęciami. I dysponują. To, co nam pokazali w "Królestwie" zatrzymuje w powietrzu palce z popcornem. Jednocześnie sprawia, że Jacques Perrin nie musiał się martwić o scenariusz, o bohaterów, o grę aktorską. Nie musiał niczego tworzyć, skoro wszystko stworzone już zostało. Było na wyciągnięcie ręki, wystarczyło się tylko przyjrzeć.
Recenzję tego filmu można przeczytać tutaj
ocena: 5+
kina: Cinema City Kinepolis, Bułgarska 19
reżyseria: Wojciech Smarzowski
scenariusz: Wojciech Smarzowski
w rolach głównych: Michalina Łabacz, Arkadiusz Jakubik, Wasyl Wasylik, Adrian Zaremba, Jacek Braciak, Gabriela Muskała, Izabela Kuna
Prawdą jest, że wiele osób zwyczajnie boi się pójść na ten film. Boi się tego, co zobaczą. Boją się słusznie, bo Wojciech Smarzowski nie ma zamiaru zamykać oczu na okrucieństwo. "Wołyń" zrealizowany z zamkniętymi oczami nie miałby sensu. Jednocześnie jednak kręcenie tego filmu tak długo i z przerwami pozwoliło na nabranie dystansu. Na przemyślenie ujęć, scen. Zwyczajnie dobrze mu zrobiło.
Wojciech Smarzowski świadomie się ograniczał w epatowaniu przemocą, co jednak w wypadku "Wołynia" oznacza tylko tyle, że mógłby nakręcić sceny jeszcze bardziej przerażające. Proszę mi jednak wierzyć, te które tu zobaczymy i tak pozostaną na długo w pamięci.
Stąpający ostrożnie Wojciech Smarzowski nie zrobił dzieła rozliczeniowego. Nie jest jego zadaniem wskazywać palcem winnych, szukać przyczyn ani tym bardziej nawoływać do zemsty. Przeciwnie właśnie. Zemsty po tym dziele domagać mógłby się tylko skończony psychopata, któremu nie wystarcza to co zobaczył i który niczego nie zrozumiał.
Nie jest "Wołyń" rozliczeniem zbrodni na kresach - choć zachowuje jej proporcje, w których metodyczne i zaplanowane mordy na Polakach nie mogą równać się z afektywną zemstą na Ukraińcach. Trzeba jednak zwrócić uwagę na to, że Ukraińcy są w "Wołyniu" przedstawieni jako bez porównania gorsi oprawcy Polaków niż Niemcy czy Sowieci.
Nie jest także ten film ręką wyciągniętą ku wybaczeniu, bo w gruncie rzeczy dojrzalej jest zapytać, czy wybaczenie w ogóle leży w naturze ludzkich społeczności? Czy w ogóle jest możliwe, skoro wybaczyć znaczy nie szukać więcej pomsty, zacząć żyć dalej?
Recenzję tego filmu można przeczytać tutaj
ocena: 5+
kina: Cinema City Kinepolis, Cinema City Plaza, Multikino 51, Multikino Stary Browar, Multikino Malta, Apollo, Charlie Monroe Malta, Muza, Pałacowe, Rialto, Helios (Gniezno), Helios (Konin), Centrum (Konin), Oskard (Konin), Baszta (Środa Wlkp.), Światowid (Czarnków), Helios (Kalisz), Centrum (Kalisz), Galeria Tęcza (Kalisz), Przedwiośnie (Krotoszyn), Cinema (Leszno), Centrum (Leszno), Helios (Piła), Sokolnia (Słupca), MDK (Wągrowiec)
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze