"Łotr 1" i inni. Na co w ten weekend do kina

reżyseria: David Yates

scenariusz: J.K. Rowling

w rolach głównych: Eddie Redmayne, Colin Farrell, Katherine Waterston, Dan Fogler

"Fantastyczne zwierzęta i jak je znaleźć" to historia osaczona w przedwojennej Ameryce (dokładnie w roku 1926), dzięki czemu swa stylistyką nawiązuje do King Konga albo klasycznych filmów przedwojennego s-f. Stanowi przyczynek do rozważań o tym, że im bardziej cofniemy się w czasie, tym bardziej do takiego świata pasuje elementy magiczne. Tym jest fantastyczniej.

Oto były wykładowca Hogwartu przybywa do Nowego Jorku z jedną tylko walizką - niczym każdy inny europejskie emigrant, rozpoczynający nowe życie pod Statuą Wolności. I jak każdy emigrant w walizce owej przywozi znacznie więcej niż koszule, pastę do zębów i grzebień, które może w niej zobaczyć oficer graniczny. Przywozi cały swój świat, który za chwilę wypuści w całej Ameryce.

Taka emigracja, za która postępuje wzbogacenie istniejącego świata o doświadczenia i fantazje nowego, jest w "Fantastycznych zwierzętach" motywem uniwersalnym. Motywem, który powiada - każdy nowy człowiek zmienia świat na dobre, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki albo za otwarciem walizki.

Jednakże za owym uniwersalnym otwarcie (walizki i filmu) nie postępuje już nic więcej. Świat fantastycznych zjawisk i zwierząt, przywieziony przez europejskiego banitę niczym bakcyl, nie zmienia Ameryki. Nie zmienia właściwie niczego. Co więcej, od początku sam się mocno klamkuje. Stanowi jedynie rodzaj ciekawostkowej i efektownej zabawy, głęboko ograniczonej jednak fabularnie i o nader mizernej wyobraźni.

Recenzję tego filmu można przeczytać tutaj

ocena: 2

kina: Cinema City Kinepolis, Cinema City Plaza, Helios (Poznań), Multikino 51, Multikino Malta, Multikino Stary Browar, Helios (Gniezno), Helios (Kalisz), Galeria Tęcza (Kalisz), Cinema (Leszno), Tur (Turek)

reżyseria: Nicole Garcia

scenariusz: Jacques Fieschi, Nicole Garcia

w rolach głównych: Marion Cotillard, Alex Brendemühl, Louis Garrel

Spośród wszystkich określeń, jakie przychodzą mi do głowy na myśl o filmie "Z innego świata", najbardziej pasuje chyba "niezdecydowany". Ono sprawia, że ja jestem zdecydowany - ten film tu nieudana próba połączenia melodramatu z thrillerem.

Odrzucenie jako pożywka dla thrillera to idealny torf filmowy. Nie powinno na nim wyrosnąć coś tak marnego w swym bezemocjonalnym wyrazie. Zwłaszcza, że Nicole Garcia dysponowała w tym filmie środkami, które pozwoliłyby jej podkręcić tempo, dodać rumieńców, sprawić by się to wreszcie oglądało. Ma bowiem wyraźnie wybitą na plan pierwszy postać owej Gabrielle, ale poza tym kroczące za nią postaci drugoplanowe, które w każdej chwili mogłyby odegrać rolę jokerów. Z jej mężem, granym przez katalońskiego aktora Alexa Brendemühla, na czele. Woli jednak taplać się w melodramatycznym rosołku miłosnego pitu-pitu o złamanym sercu, co akurat w tej opowieści interesujące jest najmniej. Rozwleka "Z innego świata" do granic wytrzymałości, aby na koniec zaserwować znudzonym już widzom pointy w na tyle kiepskim momencie, że nie są już one w stanie wynagrodzić zmęczenia.

Czy ten film jest dobry? Piszę tutaj

ocena: 2+

kina: Cinema City Kinepolis, Multikino 51, Bułgarska 19, Charlie Monroe Malta, Pałacowe

reżyseria: Chris Renaud, Yarrow Cheney

scenariusz: Cinco Paul, Ken Daurio, Brian Lynch

w polskiej wersji: Tomasz Borkowski, Jakub Wieczorek, Agnieszka Mrozińska, Zofia Zborowska

Codziennie rano ludzie wychodzą... właściwie dokąd oni wychodzą? Cóż takiego mają do roboty poza domem? W każdym razie wychodzą. A wtedy ich pupile, wszystkie domowe zwierzęta wielkiego miasta, zostają same. Co się wówczas dzieje?

Wśród tych wszystkich scenariuszy (wyprawa zwierząt w kosmos, ucieczka z zoo, miasto zwierząt) historia związana z odpowiedzią na pytanie, co zwierzęta robią pod nieobecność właścicieli wydało mi się najbardziej nośna i obiecująca. Co robią? Nawet do głowy by nam nie przyszło! To naprawdę może być hit...

Dlatego "Sekretne życie zwierzaków domowych" zapowiadało się na animowaną komedię co się zowie, może nawet komedię wszech czasów. Z takiego tematu można było wykroić film zwalający z nóg, gdyż żadna dotychczasowa animacja nie tknęła tej tematyki, za którą aż z trudem nadąża moja wyobraźnia.

Twórcom tego filmu nie wystarczyło pomysłów na zagospodarowanie całości jedynie zabawą związaną z życiem zwierząt pod nieobecność gospodarza. Tych udało im się wymyślić jedynie na kwadrans netto. Reszta filmu stała się przez to oceanem, po którym należało jakoś dryfować.

Recenzję tego filmu można przeczytać tutaj

ocena: 2

kina: Cinema City Kinepolis

reżyseria: Clint Eastwood

scenariusz: Todd Komarnicki

w rolach głównych: Tom Hanks, Aaron Eckhart, Laura Linney

Realizując film o legendarnym lądowaniu Airbusa 320 linii US Airways na rzece Hudson, Clint Eastwood starał się za wszelką cenę wydobyć z jej wód coś więcej niż tylko wrak samolotu. To daremne, niczego więcej tam nie ma.

Amerykanie już w 2009 roku ogłosili, że ta historia nie ma precedensu. Że po raz pierwszy jakikolwiek pilot posadził na wodzie samolot pasażerski tak, że nikomu nic się nie stało, pasażerowie przeżyli, jedna stewardessa była ranna w nogę. To wszystko.

To oczywiście nieprawda, bo przecież Chesley Sullenberger, który w styczniu 2009 roku bezpiecznie posadził na rzecze Hudson samolot US Airways nie był pierwszym, któremu się to udało. W sierpniu 1963 roku pilot radzieckiego Aerofłotu nazwiskiem Wiktor Mostowoj udanie wodował na rzece Newa w Leningradzie samolotu Tu-124. Nikomu z pasażerów lecących z Tallinna nic się nie stało. Dodajmy, że kapitan Mostowoj miał zaledwie 27 lat i minimalne doświadczenie w lotach pasażerskich Aerofłotu.

Wyczyn kapitana Sullenbergera, znanego jako Sully, który wodował Airbusa na rzece Hudson koło Nowego Jorku był wielki, ale nie pierwszy. Podanie jednak, że to ?drugi taki wypadek w dziejach lotów pasażerskich? i że na dodatek pierwszy był samolot radziecki, źle wypadłoby w mediach.

Stąd to Sully Sullenberger przeszedł do historii lotnictwa, a nie Wiktor Mostowoj.

Pewnie także dlatego, że Amerykanie potrafią zadbać o swoich bohaterów. Dopieścić ich i wypromować.

Żeby była jasność - w tym wypadku są powody.

Jaka piękna katastrofa! Więcej o filmie "Sully"

ocena: 3

kina: Cinema City Kinepolis, Cinema City Plaza, Helios (Poznań), Multikino 51, Multikino Stary Browar, Multikino Malta, Helios (Kalisz), Galeria Tęcza (Kalisz), Cinema (Leszno)

reżyseria: Mel Gibson

scenariusz: Robert Schenkkan, Andrew Knight

w rolach głównych: Andrew Garfield, Sam Worthington, Hugo Weaving, Teresa Palmer

Niesamowite w Melu Gibsonie jest to, że nie tylko ewangelizuje swymi filmami, ale na dodatek potrafi ową ewangelizację postawić na masochistycznym tle, by w jak najbardziej krwawej męce widzieć przyczynek do odkupienia. W "Przełęczy ocalonych" jednak był zaskakująco blisko od stworzenia całkiem udanego filmu  wojennego. Ostatecznie jednak jego maniera wzięła górę, więc zaczął wszystko psuć.

Gibsonowska wojna jest koszmarem, który mija i to niemal jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Znajdźcie mi przykład, znajdźcie mi człowieka gotowego urzec tłumy, a makabra zniknie - zdaje się mówić. Mel Gibson uświęca ją bohaterstwem, wyciera jej krwawe oblicze bandażem w ręce śmiałka. Nadaje jej ludzkie oblicze. Tworzy wojnę, w której wystarczy być człowiekiem, aby jako człowiek przetrwać.

Maluje zatem wojnę, jaka nie istnieje.

Mel Gibson i jego masochistyczne zapędy - więcej tutaj

ocena: 3+

kina: Cinema City Kinepolis, Cinema City Plaza, Charlie Monroe Malta, Centrum (Kalisz)

reżyseria: Ron Howard

scenariusz: David Koepp

w rolach głównych: Tom Hanks, Felicity Jones, Omar Sy, Irrfan Khan, Sides Babett Knudsen

Spośród wszystkich brownowskich dzieł Rona Howarda z Tomem Hanksem jako podstarzałym nieco Indianą Jones od numerologicznych zagadek, najlepiej związanych z Biblią, ten wydał mi się najbardziej sensowny. Nie tylko dlatego, że tym razem ani Dan Brown, ani Ron Howard nie dobierają się do delikatnej tkanki kościelnej - właściwie można powiedzieć, że nie ma tu w ogóle tajemnic związanych z najbardziej sekretnymi archiwami Watykanu, przy których CIA i incydent w Roswell to igraszka. Nie jest to zatem film, wokół którego narosłyby kontrowersje czy skandale, jak w wypadku ''Kodu Leonardo da Vinci'', przez który nigdy się już nie dowiemy, czy Dan Brown byłby równie sławny jak jest, gdyby nie ów obrazoburczy skandal.

''Inferno'' nie jest zerknięciem do watykańskiej zakrystii, by przekonać się, czego jeszcze o tajemnicach świata i wieczności nie mówi nam papież i cała ta szpiegowsko-wywiadowcza agencja, jaką jest Kościół. Tym razem zerka się w tajemnice innego rodzaju, mianowicie tajemnice literatury.

Grzebanie w ''Boskiej komedii'' niczym w szyfrach Enigmy, tworzenie z fundamentu współczesnej kultury i laickiego religioznawstwa łamigłówki na potrzeby awanturniczo-przygodowego filmu jest pomysłem pozornie miałkim i bluźnierczym. Moim zdaniem jednak, pasującym do charakteru tej historii nie mniej niż Arka Przymierza pasowała do nazistów i Indiany Jonesa.

Do pewnego momentu. Do momentu, gdy nie powstaje z owej łamigłówki galimatias, przypominający gęstą zupę. Gdy Dante Alighieri staje się wykładnią Apokalipsy św. Jana i teorii ewolucji zarazem.

Recenzję tego filmu można przeczytać tutaj

ocena: 4-

kina: Cinema City Kinepolis

reżyseria: Robert Zemeckis

scenariusz: Steven Knight

w rolach głównych: Brad Pitt, Marion Cotillard, Jared Harris, Lizzy Caplan, Simon McBurney

Robert Zemeckis to mistrz klina przygodowego, ale już nie mistrz intryg. Nie na intrygę zatem postawił, tworząc ten film. Nie na wzajemne zależności i fabułę, której głównym celem byłoby ujawnienie, kto z Niemcami, a kto nie. Postawił na romans - nie mogło być zresztą inaczej, skoro akcja całej tej opowieści zaczyna się w Casablance (i to jeszcze sceną niemal wyjętą z "Małego Księcia", nawiasem mówiąc, kapitalnie sfilmowaną). Tu, w mieście pełnym kawiarni, bankietów, koniaku, pań w lśniących sukniach, panów w białych garniturach i samochodów z drzwiami otwieranymi do tyłu, aż czuć obecność Humphreya Bogarta i Ingrid Bergman. Aż chce się zawołać: "zagraj to jeszcze raz, Sam!" oraz spytać, czy to armaty, czy też tak wali moje serce.

Przedstawiając swych bohaterów w Casablance, pokazuje od początku Robert Zemeckis, że nie ma zamiaru robić kina sensacyjnego. Że interesuje go tylko miłość - tragiczna, skoro wojna, i trudna, skoro obowiązują jej prawa. To ona jednak dyktować będzie warunki.

Dlatego wypatrywanie przeze mnie sensacji przez pierwsze pół godziny tego filmu, nader powolne i metodyczne, mijało się z celem. Owa powolność i metodyczność jest bowiem jak zakochiwanie się - postępuje z każdym kolejnym słowem, gestem, ruchem i zdarzeniem. Aż w końcu doprowadza do tego, że to co wymyślone, staje się prawdziwe. Ta miłość u Roberta Zemeckisa jest żywcem przeniesiona z romansów epoki "Casablanki". Wykuwa się w ostrym ogniu przeciwności, aby przetrwać na przekór nim. Niezwykłe, bo dzisiaj nikt tak już filmów nie robi. Robert Zemeckis najwyraźniej zatęsknił. Zatęsknił za takim właśnie filmowym uczuciem, podszytym wojną jak futrem z norek.

Recenzję tego filmu można przeczytać tutaj

ocena: 4+

kina: Cinema City Kinepolis, Cinema City Plaza, Multikino 51, Multikino Stary Browar

reżyseria: Patryk Vega

scenariusz: Patryk Vega

w rolach głównych: Joanna Kulig, Alicja Bachleda-Curuś, Magdalena Cielecka, Sebastian Fabijański, Piotr Stramowski, Maja Ostaszewska

Siłą dawnego "Pitbulla" nie była tylko jego wiarygodność i realizacyjna brawura, ale także obsada. Patryk Vega nie skonstruował go wedle starej, krajobrazowej zasady dzielącej świat według perspektywy na plan pierwszy, dalszy, pobocza i manowce. On zbudował pitbullowy świat w sposób niezwykle zrównoważony, tak że nie zdawał się przechylać za bardzo w stronę nikogo ani niczego. Jego oryginalne uniwersum składało się z postaci narysowanych i dodatkowo zagranych w sposób absolutnie genialny.

Wirtuozeria wirtuozerią - to kwestia aktorskiego kunsztu. I kwestia tęsknoty i szacunku dla oryginuum, które przeorało polskie kino. "Pitbull. Niebezpieczne kobiety" uznałbym jednak za najciekawszą wersję "Pitbulla" od tamtego czasu. Mocno popkulturową, nadal tabloidową (bo Patryk Vega wyraźnie poszedł w tę stronę), okrutnie śmieszną, a jednak bez porównania bardziej spójną i mniej żenującą niż "Nowe porządki".

Recenzję tego filmu można przeczytać tutaj

ocena: 4+

kina: Cinema City Kinepolis, Cinema City Plaza, Helios (Poznań), Multikino 51, Multikino Stary Browar, Multikino Malta, Rialto, Helios (Piła), Helios (Kalisz)

reżyseria: Ken Loach

scenariusz: Paul Laverty

w rolach głównych: Dave Johns, Hayley Squires, Sharon Percy

Właściwie najłatwiej byłoby powiedzieć, że Ken Loach robi kino zaangażowane społecznie. Tylko, że brzmi to niezwykle urzędniczo. Biorąc pod uwagę tematykę tego filmu, brzmi to jak obelga. Urzędnik nie jest bowiem u Kena Loacha człowiekiem myślącym i czującym, a machiną. Wrogą machiną, której celem jest - jak mówi bohater filmu "Ja, Daniel Blake" - upokorzyć petenta.

To dość znamienne i w sumie niezwykle wyraziste. To, co zapamiętałem z "Ja, Daniel Blake", to upokorzenie. Sytuacja, w której człowiek, który traci pracę i środki do życia, musi jednocześnie stracić swoją godność, szacunek do samego siebie. Tego domaga się od niego biurokratyczne państwo. Domaga się, by udowadniał wciąż i wciąż, że nie jest tym, kim nie jest i nie robi tego, czego nie robi. Biurokratyczna historia, którą tu widzimy jest jednym, wielkim, niekończącym się domniemaniem winy w miejscu domniemania niewinności.

Bohaterowie filmów Kena Loacha nie są świętoszkami w tym znaczeniu, że gdy trzeba, będą nawet kradli. Robią to jednak w obliczu walki o przetrwanie. Takiej fundamentalnej i atawistycznej, dotykającej podwalin egzystencji. To zbliża loachowskie kino do Charlie Chaplina i jego trumpów o złotym sercu. Kloszardów i bezrobotnych ofiar kryzysu, które włóczą się po ulicach w poszukiwaniu nie tyle okazji i cwaniactwa, co jakiejś nadziei. Są bezradni wobec świata, ale mimo tego jakoś sobie radzą. Tak jak kiedyś tłukło się szyby, tak teraz wypompowuje się whisky dla aniołów.

Recenzję tego filmu można przeczytać tutaj

ocena: 4+

kina: Bułgarska 19, Charlie Monroe Malta

reżyseria: Denis Villeneuve

scenariusz: Eric Heisserer

w rolach głównych: Amy Adams, Jeremy Renner, Forest Whitaker, Tzi Ma

Większość filmów na temat przylotu na Ziemię przybyszów z Kosmosu tkwi korzeniami w ostrzeżeniach, jakie ponad sto lat temu sformułował George Wells. Strzeżcie się, Ziemianie, albowiem to, czego tak bardzo pragniecie, was zniszczy. Kontakt z obcą cywilizacją zniszczy was doszczętnie, tak jak niszczycielski jest kontakt z każdą innością.

Odmienności należy się bowiem bać z definicji. Ona samym swym istnieniem zagraża istniejącemu porządkowi, rozbija znany nam ład, a tylko on zapewnia nam poczucie bezpieczeństwa. Zupełnie jakby był czymś idealnym, godnym pochwały i w całej naszej pysze stanowił szczyt osiągnięć cywilizacyjnych, na jakie wpaść może istota rozumna.

W wypadku takich filmów jak "Nowy początek" nie mówimy o zwykłym strachu przed innością, tak jak nie mówimy o banalnej odmienności. Tutaj rzecz nie sprowadza się do drobnych różnic, ale do rozbieżności totalnych. Właściwie do redefinicji wszystkiego, co znamy.

To jest film, który nie prowadzi do odkrycia żadnych prawd. To historia, na finiszu której nie znajdziemy wykrzyknika, a raczej wciąż znak zapytania. Podoba mi się to szalenie, bo mówi o rozumieniu świata opartym na stawianiu pytań, a nie tez.

Zrobić film refleksyjny i w gruncie rzeczy głęboko mądry, to jedno. Zrobić go na dodatek tak, by był przepiękny, to inna sprawa. Denisowi Villeneuve się to udało. Jego "Nowy początek" to dzieło niemal lewitujące, delikatnie zawieszone nad powierzchnią Ziemi jak statki owych kosmicznych apostołów, którzy tłumaczą świat, nie dotykając go stopami.

Jeden z najciekawszych filmów s-f w dziejach. Dlaczego?

ocena: 5

kina: Cinema City Kinepolis, Cinema City Plaza, Multikino Malta

reżyseria: Tom Ford

scenariusz: Tom Ford

w rolach głównych: Amy Adams, Jack Gyllenhaal, Michael Shannon, Aaron Taylor-Johnson

Film Toma Forda daje tak wielkie pole interpretacyjne, że w natłoku myśli jakie miałem po jego obejrzeniu mam ochotę zdecydować się interpretację najprostszą... kto wie, może dzięki temu najwłaściwszą. Mam ochotę spojrzeć na ten film jak na historię o szczególnym odbiorze sztuki. Odbiorze osobistym.

Grana przez Amy Adams marszandka otoczona jest sztuką wytworną, pozornie wysokich lotów, o której mówi jednak, że niewiele jest warta. Podobnie jak otyłe, nagie mażoretki z prologu, stanowi jedynie tanią i nieznacząca prowokację. Stanowi ją wszystko, do czego nie mamy osobistego stosunku, gdyż rolą sztuki jest wejść w taką relację z człowiekiem, w jaką nie wchodzi on niekiedy sam ze sobą.

Amy Adams w tym filmie nie obchodzi właściwie nic z tego, co robi, dopóki nie trafi do niej coś, co potrafi wyzwolić z niej demony.

Poniekąd ?Zwierzęta nocy? są też historią zemsty. Takiej mianowicie, która się opiera na wywołaniu poczucia winy. To zemsta najzimniejsza, czyli najbardziej smakowita. Amy Adams gra kobietę, której osobisty odbiór przesłanej jej książki zasadza się właśnie na takim przekonaniu o własnej winie. Powieść pełną okrucieństwa i niemocy, rozgrywająca się gdzieś na teksańskich bezdrożach, interpretuje jako symboliczną zemstę na niej. Wszak każdy autor pisze książki o sobie, o nikim innym.

Nie jest to jednak zemsta bezmyślna, przeciwnie - nader rozumna. Taka, która zmusić ma do autorefleksji. Puszka Pandory, która uwalnia tkwiące w głowie czytelniczki demony i przemyślenia, wspomnienia i wnioski. A zatem zemsta, która nie jest odwetem, ale jedynie podsumowaniem i zakończeniem tego, co się stało.

Historia rozumnej zemsty. Więcej o filmie "Zwierzęta nocy"

ocena: 5

kina: Helios (Piła)

reżyseria: Jan P. Matuszyński

scenariusz: Robert Bolesto

w rolach głównych: Andrzej Seweryn, Dawid Ogrodnik, Aleksandra Konieczna, Andrzej Chyra

Andrzej Seweryn i Dawid Ogrodnik - dwie potężne kreacje dwóch Beksińskich w ''Ostatniej rodzinie''. Którego z nich wskazać by należało jako lidera tego filmu? Jako postać numer jeden?

Otóż wydaje mi się, że siłą tego filmu, siłą w ogóle tej opowieści o Beksińskich jest właśnie fakt, że dotyczy ona całej rodziny łącznie. Tu nie da się zrobić opowieści o jednym z członków klanu Beksińskich, nie miałaby ona nie tylko sensu, ale takiego znaczenia, jak rzecz traktująca o nich wszystkich. Dopiero wtedy jest spójna, zrozumiała, kompleksowa.

Jeżeli jednak już miałbym wskazać postać numer jeden ''Ostatniej rodziny'' to byłaby to Zofia Beksińska. Byłaby to Aleksandra Konieczna i jej rola nagrodzona na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni.

Kobieta, która wentylatorem schładza zdjęte z gazu ziemniaki, pierze i gotuje, obmywa umierającą teściową, a także stara się porozmawiać z synem ''jak człowiek'', ''życzliwie''. A wszystko to filmuje ze swą wszechobecną manią Zdzisław Beksiński. To właśnie ona jest najważniejszym i chyba jedynym spoiwem tej rodziny. To dzięki niej ona się w ogóle jeszcze trzyma razem. A gdy ona odchodzi, rozpada się w jednej chwili.

W tym sensie ten film i ten scenariusz Roberta Bolesto różni się od ?Portretu podwójnego? Magdaleny Grzebałkowskiej, który też traktuje o Beksińskich. To nie jest portret podwójny, ale co najmniej potrójny, gdyż także z obecnością Zofii. A właściwie należałoby, że poczwórny, gdyż w "Ostatniej rodzinie" mamy do czynienia z jeszcze jedną, bardzo istotną bohaterką. Jest nią śmierć.

Recenzję tego filmu można przeczytać tutaj

ocena: 5

kina: Apollo, Charlie Monroe Malta, Rialto

reżyseria: Wojciech Smarzowski

scenariusz: Wojciech Smarzowski

w rolach głównych: Michalina Łabacz, Arkadiusz Jakubik, Wasyl Wasylik, Adrian Zaremba, Jacek Braciak, Gabriela Muskała, Izabela Kuna

Prawdą jest, że wiele osób zwyczajnie boi się pójść na ten film. Boi się tego, co zobaczą. Boją się słusznie, bo Wojciech Smarzowski nie ma zamiaru zamykać oczu na okrucieństwo. "Wołyń" zrealizowany z zamkniętymi oczami nie miałby sensu. Jednocześnie jednak kręcenie tego filmu tak długo i z przerwami pozwoliło na nabranie dystansu. Na przemyślenie ujęć, scen. Zwyczajnie dobrze mu zrobiło.

Wojciech Smarzowski świadomie się ograniczał w epatowaniu przemocą, co jednak w wypadku "Wołynia" oznacza tylko tyle, że mógłby nakręcić sceny jeszcze bardziej przerażające. Proszę mi jednak wierzyć, te które tu zobaczymy i tak pozostaną na długo w pamięci.

Stąpający ostrożnie Wojciech Smarzowski nie zrobił dzieła rozliczeniowego. Nie jest jego zadaniem wskazywać palcem winnych, szukać przyczyn ani tym bardziej nawoływać do zemsty. Przeciwnie właśnie. Zemsty po tym dziele domagać mógłby się tylko skończony psychopata, któremu nie wystarcza to co zobaczył i który niczego nie zrozumiał.

Nie jest "Wołyń" rozliczeniem zbrodni na kresach - choć zachowuje jej proporcje, w których metodyczne i zaplanowane mordy na Polakach nie mogą równać się z afektywną zemstą na Ukraińcach. Trzeba jednak zwrócić uwagę na to, że Ukraińcy są w "Wołyniu" przedstawieni jako bez porównania gorsi oprawcy Polaków niż Niemcy czy Sowieci.

Nie jest także ten film ręką wyciągniętą ku wybaczeniu, bo w gruncie rzeczy dojrzalej jest zapytać, czy wybaczenie w ogóle leży w naturze ludzkich społeczności? Czy w ogóle jest możliwe, skoro wybaczyć znaczy nie szukać więcej pomsty, zacząć żyć dalej?

Recenzję tego filmu można przeczytać tutaj

ocena: 5+

kina: Cinema City Kinepolis, Rialto

reżyseria: Gareth Edwards

scenariusz: Chris Weitz, Tony Gilroy

w rolach głównych: Felicity Jones, Diego Luna, Forest Whitaker, Wen Jiang

To już nie są "Gwiezdne wojny", jakie znamy. Odkąd George Lucas zainkasował swoje 2 miliardy dolarów plus trudną do ustalenia sumę w akcjach i sprzedał prawa do serii Disneyowi, mamy pewność że "Gwiezdne wojny" nie będą się ukazywały w trzypakach raz na dekadę. Teraz możemy się spodziewać filmu raz do roku.

Dobrze to czy źle? Im więcej tym lepiej - można powiedzieć, spoglądając chociażby tylko na stertę książek i komiksów, które powstały o "Gwiezdnych wojnach", a których nigdy nie przeniesiono na ekran. Oby jednak nie przedobrzyć, bo czy rzeczywiście wszystko musimy wiedzieć? Jak powstała Gwiazda Śmierci, jak zaczęła się znajomość Hansa Solo z Chewbaccą i jak wszedł on w posiadanie Sokoła Millenium? A wszystkiego tego dowiemy się już niedługo, w kolejnych spin-offach całej serii.

Ja uważam, że to dobrze. "Gwiezdne wojny" nie mają początku ani końca. Rozbudowywanie ich sprawi, że będą przypominały puzzle z obrazkiem, którego nigdy nie ułożymy.
Ten spin-off nie będzie podobny do siedmiu epizodów, które już znamy. Bez charakterystycznej czołówki "Dawno, dawno temu, w odległej galaktyce...", bez motywu muzycznego Johna Williamsa.

Rzeczywiście, boczna i ciemna dróżka.

kina: Cinema City Kinepolis, Cinema City Plaza, Helios (Poznań), Multikino 51, Multikino Malta, Multikino Stary Browar, Helios (Gniezno), Helios (Piła), Helios (Konin), Helios (Kalisz), Galeria Tęcza (Kalisz), Cinema (Leszno), Baszta (Środa Wlkp.), Noteć (Chodzież), Światowid (Czarnków), Echo (Jarocin), Komeda (Ostrów Wlkp.), Przedwiośnie (Krotoszyn), Sokolnia (Słupca), Słonko (Śrem), Trójka (Września), MDK (Wągrowiec)