Prof. Joanna Wójcik, prorektorka ds. studenckich i kształcenia Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu: - Odpowiadając na to pytanie, mogę porównać jedynie własne doświadczenia z czasu, kiedy sama studiowałam, z tym, z czym spotykam się w pracy zawodowej. I myślę, że z jednej strony jest trudniej, choć umiem dostrzec też łatwiejsze aspekty.
Do tych trudniejszych na pewno należy bardziej skomplikowana sytuacja ekonomiczna, mieszkaniowa i socjalna. Choć ona pewnie nigdy łatwa nie była.
Pełne korzystanie z serwisu wymaga włączonego w Twojej przeglądarce JavaScript oraz innych technologii służących do mierzenia liczby przeczytanych artykułów.
Możesz włączyć akceptację skryptów w ustawieniach Twojej przeglądarki.
Sprawdź regulamin i politykę prywatności.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze
Jeśli zmniejszymy nabór na państwowe uczelnie, to nadwyżkę kandydatów, czyli wynikowo tych, którzy "mniej się nadawali", zagospodarują małe, lokalne, często prywatne, niezbyt wymagające szkoły. Koszty utrzymania w dużym ośrodku akademickim zostaną częściowo zrekompensowane bliższym dojazdem do np. Płocka, Gorzowa, Raciborza i trybem weekendowym zajęć. Może bardziej zacznie się liczyć tytuł magistra, ale to tylko przypuszczenie...
Jeśli ktoś chce marnować życie za własne pieniądze trudno mu tego zabronić - ale na pewno nie powinniśmy do tego zachęcać i za to płacić.
Dodatkowo myślę, że sporo się zmieni gdy wyraźnie zmieni się narracja i szerzej stanie się jasne, że szkoły gotowania na gazie są zbędne.
To sensowne postulaty, ale niewykonalne. Ograniczenie liczby studentów oznaczałoby redukcje zatrudnienia, a uczelnie nie potrafią tego robić. Chyba nawet nie chcą.
Warto by też dodać choćby najbardziej podstawowe informacje o własności intelektualnej. Niektórzy studenci nie rozumieją np., że jeżeli skopiują tekst z Wikipedii i wkleją do własnego tekstu, to nie stają się przez to jego autorem.
Dowiadują się tego jednak najpóźniej w momencie dyplomowania, ponieważ wszystkie prace przechodzą przez podwójny system antyplagiatowy.
Tymczasem uczelnie i kolejne rządy udają, że nie ma sprawy i usiłują pompować liczbę "studiujących", przepychając osoby, których nikt by na siłę nie trzymał trzydzieści lat temu.
W ten sposób z już niskiego poziomu 20+ lat temu (słaba kadra, pchanie młodzieży na studia by ukrywać bezrobocie i realizować ambicje o ucieczce z klasy robotniczej) toczy się to dalej radośnie w dół.
Jednocześnie rodzi to kolejne pokolenia frustratów, którzy przyjeżdżają do wielkich miast i nie potrafią się w nich potem godnie utrzymać oraz jojczenie o bazę dla studiujących (akademiki, stypendia itd.).
Tu trzeba odciąć uczelnie od łatwych pieniędzy, skierować więcej ludzi do potrzebnych zawodów typu hydraulik i kafelkarz oraz podnieść wymagania: wobec tak studiujących jak i uczelni.
Działać trzeba prędko bo demograficznie lecimy z roku na rok.
Kończyłem PP w 96 i za moich czasów nie było psychologów, semestrów przygotowawczych, sesji ciągłych czy warunków. Jak ktoś nie zaliczył pierwszego roku to wylatywał albo czasem mógł się przenieść na zaoczne, a jak oblał przedmiot od drugiego roku, to mógł go powtarzać (cały rok, a nie tylko przedmiot z którego oblał). I z mojego roku w czasie 5 lat odpadło ok. 50%.
Pani Lehmann nie jest początkującą dziennikarką.
Tym gorzej.